Τετάρτη 28 Απριλίου 2010
Μπορεί η κρίση να οδηγήσει στις 'Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης';
Η πετρελαϊκή κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 70’ οδήγησε τις ΗΠΑ στην αδυναμία/άρνηση αποπληρωμής του χρέους τους σε χρυσό και στην αναζήτηση ενός εναλλακτικού νομισματικού συστήματος το οποίο θα μπορούσε να τις βγάλει από τη μεγαλύτερη κρίση χρέους στη μοντέρνα ιστορία τους. Με πρωτεργάτη των Paul Volcker, υφυπουργό οικονομικών (1969 –1974) και υπεύθυνου διεθνών νομισματικών σχέσεων, οι ΗΠΑ κατήργησαν, εν μία νυκτί, το μέχρι εκείνη τη στιγμή διεθνές νομισματικό σύστημα, το οποίο είχε στην καρδιά του τη σύνδεση των νομισμάτων με το χρυσό και το αντικατέστησαν με το σύστημα ‘ελεύθερης’ διακύμανσης των νομισματικών ισοτιμιών, όπου η τιμή των νομισμάτων καθορίζεται με βάση τους ‘κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης’.
Προκειμένου να κατευνάσουν την αντίδραση των εξοργισμένων πιστωτών τους (Βρετανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας κλπ) και να τους πείσουν να δεχτούν την αποπληρωμή του χρέους σε δολάρια, αποφεύγοντας έτσι την πτώχευση, οι ΗΠΑ πέτυχαν, με την απειλή πολέμου (σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα, πρώην, απόρρητα βρετανικά έγγραφα), να ‘πείσουν’ τους Άραβες σε συμφωνία για τη διεξαγωγή του εμπορίου πετρελαίου αποκλειστικά και μόνο σε δολάριο, συνδέοντας το, έτσι, με το πιο σημαντικό εμπόρευμα του κόσμου και μετατρέποντας το σε παγκόσμιο νόμισμα, το οποίο όλες οι χώρες θα χρειάζονταν στο εξής, όσο θα είχαν ανάγκη από πετρέλαιο.
Τα κράτη βρέθηκαν αντιμέτωπα με ένα νέο σύστημα διακύμανσης των νομισμάτων τους, χωρίς να κατανοούν καλά τους κανόνες και τη λειτουργία του, ενώ οι ΗΠΑ, που το είχαν δημιουργήσει, το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, απογειώνοντας την τιμή του δολαρίου έναντι των υπόλοιπων νομισμάτων στα ύψη, προκειμένου, μεταξύ άλλων, να αντιμετωπίσουν τις αφόρητες πληθωριστικές πιέσεις από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, μεταφέροντας τες, έτσι, στα υπόλοιπα κράτη και κυρίως στην Ευρώπη, η οποία κατρακύλησε σε μία πολυετή περίοδο οικονομικής ύφεσης, που την οδήγησε το 1979 στην ίδρυση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (ΕΝΣ), με την υιοθέτηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Μονάδας (ΕΚΜ), ενός άτυπου νομίσματος, προθάλαμου του ευρώ, πάνω στο οποίο συνδέθηκαν τα νομίσματα πολλών κρατών, με τη δυνατότητα απόκλισης μεταξύ τους μέχρι 2,5%.
Με τα ευρωπαϊκά νομίσματα να συνδέονται μεταξύ τους προκειμένου να γίνουν ισχυρότερα αλλά με το δολάριο να έχει συνδεθεί με το πετρέλαιο του οποίου η τιμή αυξήθηκε κατά 900% σε μερικά χρόνια, το αμερικανικό νόμισμα έγινε πανίσχυρο ενώ οι χώρες που εξήγαν πετρέλαιο βρέθηκαν με τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα το οποίο ήταν, εξ ολοκλήρου, σε δολάρια. Το πλεόνασμα αυτό κατευθύνθηκε προς ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες, οι οποίες άρχισαν να αναζητούν υποψήφιους δανειζόμενους προκειμένου να το εκμεταλλευτούν. Καθώς η διεθνής αλλά και οι περισσότερες εγχώριες οικονομίες ανά τον κόσμο ήταν πολύ ταλαιπωρημένες από την πετρελαϊκή κρίση, οι ανάγκες δανεισμού, μεταξύ άλλων και για την αγορά πετρελαίου, ήταν ιδιαίτερα αυξημένες και έτσι ο παγκόσμιος δανεισμός εκτινάχθηκε, τόσο στα αναπτυγμένα όσο και στα Λιγότερο Αναπτυγμένα Κράτη (ΛΑΚ), στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και η Ελλάδα.
Με το πετροδολάρια να ρέουν άφθονα και με τη δίψα γι’ αυτά να είναι μεγάλη, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ερευνήσει κατά πόσο τα κράτη που δανείζονταν είχαν την υποδομή να διαχειριστούν σωστά τα δανεικά κεφάλαια ώστε να μην βρεθούν σε δύσκολη θέση στο μέλλον. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν μία σειρά από κρίσεις χρέους, με ποιο γνωστή αυτήν του Μεξικό, το οποίο προκειμένου να την ξεπεράσει εξασφαλίζοντας οικονομική ‘στήριξη’ από τις ΗΠΑ, αναγκάστηκε να παραχωρήσει σε αυτές, με διμερείς συμφωνίες, την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου τμήματος των πετρελαιοπηγών του. Άλλες χώρες που προέβησαν σε βαρύ δανεισμό, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ιταλία, απέφυγαν τη μοίρα του Μεξικό αλλά κατά τη διάρκεια του ‘80 είδαν το χρέος τους ως ποσοστό του ΑΕΠ να απογειώνεται, το δημόσιο έλλειμμα τους να εκτινάσσεται και τον υψηλό πληθωρισμό να επιμένει (σύμφωνα με στοιχεία από έκθεση του ΔΝΤ, 1997), ενώ υποχρεώθηκαν να δανείζονται με επιτόκια κοντά η και παραπάνω από το 20% στα επόμενα χρόνια, προκειμένου να συνεχίσουν να καλύπτουν τις δανειακές τους ανάγκες αλλά και να αναχρηματοδοτούν το χρέος τους.
Η νέα διεθνής ύφεση στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, μεγένθυνε και ανέδειξε τις αποκλίσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών, αποκαλύπτοντας ότι ήταν άστοχη η επιλογή του 2,5% ως η μέγιστη για την απόσταση των νομισμάτων μεταξύ τους και υπό το βάρος μίας σφοδρής νομισματικής επίθεσης σε πληθώρα ευρωπαϊκών κρατών (Ιρλανδία, Δανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία κλπ) η οποία πέταξε εκτός του συστήματος τη βρετανική στερλίνα και οδήγησε σε δριμεία υποτίμηση πολλά ευρωπαϊκά νομίσματα ωθώντας στα ύψη το δημόσιο χρέους και τα επιτόκια δανεισμού των αντίστοιχων κρατών τους, η Ευρώπη αναγκάστηκε να προβεί στην αναθεώρηση των κανόνων λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και στην υιοθέτηση νέων και πιο ευέλικτων, οι οποίοι και κατέληξαν, αργότερα, στη συμφωνία για τη δημιουργία του ευρώ.
Μία νέα κρίση, αυτή τη φορά στην Ασία, προκάλεσε την αλλαγή του ασιατικού νομισματικού συστήματος, κάτω και πάλι από την πίεση κερδοσκοπικών επιθέσεων σε σειρά ασιατικών κρατικών νομισμάτων, διαμορφώνοντας το σκηνικό που ισχύει στην Ασία μέχρι και σήμερα. Το ασταθές νομισματικό περιβάλλον επηρέασε και τη δραχμή, η οποία, σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος του 1998, μετά την οικονομική κρίση στην Ασία θεωρήθηκε υπερτιμημένη και δέχτηκε κερδοσκοπικές πιέσεις μέχρις ότου εντάχθηκε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, δύο χρόνια πριν από την προγραμματισμένη υιοθέτηση του ευρώ από την Ελλάδα. Αποτέλεσμα της επίθεσης εναντίον της δραχμής ήταν η αύξηση του κρατικού κόστους δανεισμού (ενδεικτικά από το 8,4% στο 12,8% για τα ομόλογα τριμήνου) και η υποτίμηση της κατά 12,3% έναντι της ΕΚΜ, με βασικό στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας ενώ η κυβέρνηση εξήγγειλε μία δέσμη δημοσιονομικών και διαρθρωτικών αλλαγών.
Σύμφωνα με την ίδια έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, η υιοθέτηση του ευρώ από τα κράτη της ευρωζώνης ‘σήμαινε την παραίτηση από τη δυνατότητα να προσαρμόζουν τη συναλλαγματική τους ισοτιμία και να ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική’ με την προσδοκία ότι ‘η ενιαία νομισματική πολιτική και η εξάλειψη του συναλλαγματικού κινδύνου σε συνδυασμό με την ενοποίηση των χρηματοπιστωτικών αγορών’ θα συνεπάγονταν ότι ‘τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια (θα) πρέπει να βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο σε όλες τις χώρες.’ Αν μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα, ωστόσο, δεν αμβλυνθούν οι οικονομικές αποκλίσεις μεταξύ των κρατών που συμμετέχουν σε αυτό, τότε, σύμφωνα με την έκθεση, ελλοχεύει ο κίνδυνος ‘ασύμμετρων διαταραχών’ σε περιόδους μακροοικονομικών κρίσεων, ιδιαίτερα σε χώρες ‘με υψηλό δημόσιο χρέος όπως η Ελλάδα και η Ιταλία’ που ‘πρέπει να συνεχίσουν τις προσπάθειας δημοσιονομικής εξυγίανσης, προκειμένου να μειώσουν το ύψος του συνολικού χρέους.’.
Ωστόσο, το χρέος δε μειώθηκε στις χώρες αυτές και η οικονομική σύγκλιση δεν επήλθε ποτέ, ενώ, για παράδειγμα στην Ελλάδα, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διατηρήθηκε πάνω από το 100% από το 1999 και μετά. Φτάνουμε, έτσι, στην τρέχουσα διεθνή κρίση, που ως η μεγαλύτερη των τελευταίων 80 ετών μεγένθυνε και ανέδειξε τις αποκλίσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών πολύ περισσότερο απ’ ότι εκείνη στις αρχές του ‘90, αποκαλύπτοντας τις αδυναμίες και τα τρωτά σημεία της ευρωζώνης. Και ενώ το ‘90 η νομισματική επίθεση ξεκίνησε από τη Βρετανία, τώρα ξεκίνησε από την Ελλάδα, η οποία είδε τα επιτόκια δανεισμού της να αυξάνονται εκθετικά, παθαίνοντας έμφραγμα από το χρηματοπιστωτικό σοκ.
Και αν και τα ΜΜΕ επιμένουν να κάνουν λόγο για ‘ελληνική κρίση’, στην πραγματικότητα αυτή ήταν εξ αρχής ευρωπαϊκή κάτι που θα φαίνεται όλο και περισσότερο όσο ο χρόνος θα κυλά, όπως ακριβώς συνέβη και το 1990, όταν όλοι εστίαζαν στην κατάρρευση της στερλίνας για να δουν, τελικά, να λυγίζει, να τραυματίζεται και να αλλάζει ολόκληρη η Ευρώπη (με εξαίρεση, ίσως, τη Γερμανία).
Μάλιστα σήμερα, τα νέα ‘χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής’, όπως εύστοχα έχει ονομάσει μία κατηγορία χρηματιστηριακών παραγώγων προϊόντων ο Γουόρεν Μπάφετ (ο οποίος, πάντως έχει επενδύσει δεκάδες δισεκατομμύρια σε αυτά), κάνουν ακόμη πιο οδυνηρές και εύκολες τις χρηματοπιστωτικές και νομισματικές επιθέσεις αλλά και επιτρέπουν την αναμετάδοση του χρηματοπιστωτικού πολέμου σε ζωντανό χρόνο, με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν που ζήσαμε στον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ, τον οποίο παρακολούθησαν ζωντανά δισεκατομμύρια τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο.
Έτσι, δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν τους τελευταίους μήνες την Ελλάδα να αναρριχάται στη λίστα των πιθανότερων προς πτώχευση χωρών, μέσω του νέου σχετικού συστήματος υπολογισμού με τη χρήση των CDS (ασφάλιστρα κρατικού χρέους), περνώντας από τη 10η στην 5η και τελικά στην 1η θέση, με την πιθανότητα της για πτώχευση να υπολογίζεται, πλέον, στο 46,7% πάνω αυτήν χωρών όπως η Βενεζουέλα, η Αργεντινή, το Πακιστάν και το Ιράκ. Και ενώ όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Ελλάδα, μέσα σε λίγες ημέρες η Πορτογαλία έχει βρεθεί στην 6η θέση της σχετικής λίστας, με τις πιθανότητες της για πτώχευση να πολλαπλασιάζονται φτάνοντας στο 26,11% και το επιτόκιο του 10ετούς της ομολόγου να εκτινάζεται στο 5,53%, πάνω από αυτό της συμφωνίας στήριξης της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Από τις 12 μέχρι τις 27 Απριλίου, οι τιμές των CDS μερικών εκ των μεγαλύτερων τραπεζών και εταιριών της Πορτογαλίας έχουν τριπλασιαστεί, με το μέσο όρο των CDS του τραπεζικού της κλάδου να έχει αυξηθεί από τις 60 στις 325 μονάδες βάσης από την αρχή του έτους. Μα το έργο δεν τελειώνει εδώ καθώς η επίθεση έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή και στην Ισπανία, με τις τιμές των CDS για τον τραπεζικό της κλάδο να έχουν αυξηθεί από τις 100 στις 250 μονάδες από την αρχή της χρονιάς, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 70% τον τελευταίο μήνα και με την τιμή του CDS της Ιρλανδίας να έχει αυξηθεί από τις 145 στις 200 μονάδες την τελευταία εβδομάδα.
Και την ώρα που το ειδικό τμήμα του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών κάνει το καθιερωμένο γκάλοπ του μεταξύ των εταιριών που εμπορεύονται κρατικά ομόλογα, προκειμένου να πάρει τη γνώμη τους για το πώς θα πρέπει να κινηθεί ώστε να πετύχει μείωση των επιτοκίων τους, στην Ελλάδα οι ιθύνοντες δηλώνουν πως η τρέχουσα κρίση δεν έδωσε πρόωρα σημάδια και έτσι ήταν αδύνατον να προβλεφθεί και αρκούνται στο να ρίχνουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον, αδυνατώντας, έστω και σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, να συνεργαστούν για το καλό της χώρας, το οποίο πλέον αφήνεται να ‘οριστεί’ και να επιτευχθεί μέσω των μέτρων του ΔΝΤ, το οποίο δεν παύει να αποτελεί έναν βραχυπρόθεσμο δανειστή μας που υποχρεούται να λάβει υπόψη του, όσο χαράζει την οικονομική πολιτική της Ελλάδας, τόσο το συμφέρον και άλλων κρατών όσο και το δικό του.
Και όμως η κρίση ήταν δυνατόν να προβλεφθεί και αυτό συνέβη, έμμεσα, σε δεκάδες εκθέσεις του ΔΝΤ, της Τράπεζας της Ελλάδας και της ΕΕ, οι οποίες προειδοποίησαν από το 1997 πως χωρίς την ουσιαστική οικονομική σύγκλιση των κρατών της ευρωζώνης, η νομισματική ενοποίηση θα μπορούσε να προκαλέσει ‘ασύμμετρες διαταραχές και επιπλοκές’ σε περίπτωση μακροοικονομικών κρίσεων, όπως η τρέχουσα. Αλλά η κρίση μπορούσε, τουλάχιστον, να προβλεφθεί από το 2006, αφού έδωσε όλα τα σημάδια σε διεθνή κλίμακα, τα οποία αποτυπώθηκαν άψογα στις τάσεις των επιτοκίων των μακροπρόθεσμων ομολόγων των ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία από τον Ιανουάριο του 2006 και μετά πήραν την ανιούσα, με αυτά της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ιρλανδίας να παραμένουν σε έντονα ανοδική τάση στο μεγαλύτερο διάστημα των τελευταίων τεσσάρων ετών, προειδοποιώντας για αυτό που ερχόταν όλο και πιο κοντά μας.
Αλλά με την Ελλάδα, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, την Ιαπωνία, την Κίνα, τη Σιγκαπούρη κλπ να συμμετέχει στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά να μην έχει ούτε καν ένα μικρό τμήμα στο υπουργείο οικονομικών για την παρακολούθηση και τη μελέτη του και να αρκείται σε γενικές έρευνες της ΚΤΕ, χωρίς καμία οργάνωση και προετοιμασία για την επιβίωση στη σύγχρονη χρηματιστηριακή οικονομία, κανείς δε φάνηκε να είδε το οφθαλμοφανές και όλοι βρέθηκαν να πιάνονται εξ απήνης.
Και τώρα μοιάζει να συμβαίνει ακόμη ένα ακόμη λάθος, που πηγάζει από το συμπέρασμα ότι η τρέχουσα κρίση είναι, αμιγώς, ελληνική και την ελπίδα εύρεσης του φάρμακου μέσα από μέτρα τα οποία αποφασίζονται στην πιο ακατάλληλη χρονική στιγμή και με τον πλέον πρόχειρο, άτσαλο και βεβιασμένο τρόπο, υπό την πίεση της εξασφάλισης νέων δανεικών κεφαλαίων και χωρίς καμία πρόβλεψη για το τί θα συμβεί στην περίπτωση που δεν αποδώσουν όσο ελπίζουμε, κάτι που, συνήθως, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Μέσα σε αυτόν τον δημοσιονομικό ‘παροξυσμό’, δε βλέπουμε πως η Ευρώπη, έχει, ήδη, αναγνωρίσει πως το πρόβλημα είναι, κυρίως, δικό της, με την ενεργοποίηση του πρώτου πανευρωπαϊκού μηχανισμού οικονομικής στήριξης χώρας μέλους, ο οποίος θυμίζει της κρατικές μεταβιβάσεις κεφαλαίων σε προβληματικές πολιτείες από έναν κεντρικό προϋπολογισμό, που συναντάμε στο ομοσπονδιακό σύστημα των ΗΠΑ, δημιουργώντας, έτσι, ένα ‘δεδικασμένο’ για ένα μηχανισμό που θα είναι πολύ δύσκολο να μην ενεργοποιηθεί ξανά στην περίπτωση που αυτό ζητηθεί και από άλλες χώρες της ευρωζώνης, κάτι το οποίο δεν πρέπει να αποκλείουμε.
Το κυριότερο, όμως, είναι πως η κρίση ανέδειξε την εγγενή αδυναμία όλων των κρατών της Ευρώπης, ακόμη και της Γερμανίας, να ικανοποιήσουν τα κριτήρια που τα ίδια έθεσαν πριν από 10, περίπου, χρόνια και με τις προβλέψεις για την αύξηση του μέσου όρου του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 115% για τα αναπτυγμένα κράτη, μέχρι το 2014 και την παράλληλη εκτίναξη των ελλειμμάτων τους πολύ πάνω από το 3%, το πιθανότερο είναι πως όσο η τρέχουσα χρηματοπιστωτική επίθεση εξελίσσεται η Ευρώπη να οδηγείται στο δίλλημα της απόφασης ανάμεσα σε μία νέα, πιο ευέλικτη αλλά και πιο ενιαία ευρωπαϊκή πραγματικότητα ή στην ενδεχόμενη διάλυση της.
Στο μεταξύ, το δολάριο συνεχίζει να απολαμβάνει και να επιβεβαιώνει την απόλυτη κυριαρχία του ως το μόνο παγκόσμιο νόμισμα, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να επωμίζονται τα οφέλη που απορρέουν από αυτήν την κατάσταση, ενώ ακόμη και ο Paul Volcker, ο άνθρωπος που δημιούργησε το διεθνές νομισματικό σύστημα που έφερε την Αμερική σε τόσο πλεονεκτική θέση έναντι των υπόλοιπων χωρών, παραμένει στο τιμόνι της νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ ως ο βασικός οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου Ομπάμα. Και επειδή η ιστορία, καμία φορά, επαναλαμβάνεται με τρόπο ανησυχητικά ίδιο με αυτόν του παρελθόντος, πίσω από την τρέχουσα χρηματοπιστωτική επίθεση στην Ευρώπη πρωτοστατεί, σύμφωνα με εισαγγελική έρευνα που ξεκίνησε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Σόρος, ο άνθρωπος που πρωταγωνίστησε στη νομισματική κρίση των αρχών της δεκαετίας του ‘90 κερδίζοντας ένα δις δολάρια σε μία ημέρα κερδοσκοπώντας στη στερλίνα και οδηγώντας, τελικά, στη δημιουργία του ευρώ και που πρωταγωνίστησε στην ασιατική νομισματική κρίση το 1997, οδηγώντας στη δημιουργία του τρέχοντος ασιατικού νομισματικού συστήματος. Ίσως, τελικά, τίποτα να μην είναι τυχαίο.
Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr
Προκειμένου να κατευνάσουν την αντίδραση των εξοργισμένων πιστωτών τους (Βρετανίας, Γαλλίας, Ολλανδίας κλπ) και να τους πείσουν να δεχτούν την αποπληρωμή του χρέους σε δολάρια, αποφεύγοντας έτσι την πτώχευση, οι ΗΠΑ πέτυχαν, με την απειλή πολέμου (σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα, πρώην, απόρρητα βρετανικά έγγραφα), να ‘πείσουν’ τους Άραβες σε συμφωνία για τη διεξαγωγή του εμπορίου πετρελαίου αποκλειστικά και μόνο σε δολάριο, συνδέοντας το, έτσι, με το πιο σημαντικό εμπόρευμα του κόσμου και μετατρέποντας το σε παγκόσμιο νόμισμα, το οποίο όλες οι χώρες θα χρειάζονταν στο εξής, όσο θα είχαν ανάγκη από πετρέλαιο.
Τα κράτη βρέθηκαν αντιμέτωπα με ένα νέο σύστημα διακύμανσης των νομισμάτων τους, χωρίς να κατανοούν καλά τους κανόνες και τη λειτουργία του, ενώ οι ΗΠΑ, που το είχαν δημιουργήσει, το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο, απογειώνοντας την τιμή του δολαρίου έναντι των υπόλοιπων νομισμάτων στα ύψη, προκειμένου, μεταξύ άλλων, να αντιμετωπίσουν τις αφόρητες πληθωριστικές πιέσεις από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, μεταφέροντας τες, έτσι, στα υπόλοιπα κράτη και κυρίως στην Ευρώπη, η οποία κατρακύλησε σε μία πολυετή περίοδο οικονομικής ύφεσης, που την οδήγησε το 1979 στην ίδρυση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (ΕΝΣ), με την υιοθέτηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Μονάδας (ΕΚΜ), ενός άτυπου νομίσματος, προθάλαμου του ευρώ, πάνω στο οποίο συνδέθηκαν τα νομίσματα πολλών κρατών, με τη δυνατότητα απόκλισης μεταξύ τους μέχρι 2,5%.
Με τα ευρωπαϊκά νομίσματα να συνδέονται μεταξύ τους προκειμένου να γίνουν ισχυρότερα αλλά με το δολάριο να έχει συνδεθεί με το πετρέλαιο του οποίου η τιμή αυξήθηκε κατά 900% σε μερικά χρόνια, το αμερικανικό νόμισμα έγινε πανίσχυρο ενώ οι χώρες που εξήγαν πετρέλαιο βρέθηκαν με τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα το οποίο ήταν, εξ ολοκλήρου, σε δολάρια. Το πλεόνασμα αυτό κατευθύνθηκε προς ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες, οι οποίες άρχισαν να αναζητούν υποψήφιους δανειζόμενους προκειμένου να το εκμεταλλευτούν. Καθώς η διεθνής αλλά και οι περισσότερες εγχώριες οικονομίες ανά τον κόσμο ήταν πολύ ταλαιπωρημένες από την πετρελαϊκή κρίση, οι ανάγκες δανεισμού, μεταξύ άλλων και για την αγορά πετρελαίου, ήταν ιδιαίτερα αυξημένες και έτσι ο παγκόσμιος δανεισμός εκτινάχθηκε, τόσο στα αναπτυγμένα όσο και στα Λιγότερο Αναπτυγμένα Κράτη (ΛΑΚ), στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και η Ελλάδα.
Με το πετροδολάρια να ρέουν άφθονα και με τη δίψα γι’ αυτά να είναι μεγάλη, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ερευνήσει κατά πόσο τα κράτη που δανείζονταν είχαν την υποδομή να διαχειριστούν σωστά τα δανεικά κεφάλαια ώστε να μην βρεθούν σε δύσκολη θέση στο μέλλον. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν μία σειρά από κρίσεις χρέους, με ποιο γνωστή αυτήν του Μεξικό, το οποίο προκειμένου να την ξεπεράσει εξασφαλίζοντας οικονομική ‘στήριξη’ από τις ΗΠΑ, αναγκάστηκε να παραχωρήσει σε αυτές, με διμερείς συμφωνίες, την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου τμήματος των πετρελαιοπηγών του. Άλλες χώρες που προέβησαν σε βαρύ δανεισμό, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ιταλία, απέφυγαν τη μοίρα του Μεξικό αλλά κατά τη διάρκεια του ‘80 είδαν το χρέος τους ως ποσοστό του ΑΕΠ να απογειώνεται, το δημόσιο έλλειμμα τους να εκτινάσσεται και τον υψηλό πληθωρισμό να επιμένει (σύμφωνα με στοιχεία από έκθεση του ΔΝΤ, 1997), ενώ υποχρεώθηκαν να δανείζονται με επιτόκια κοντά η και παραπάνω από το 20% στα επόμενα χρόνια, προκειμένου να συνεχίσουν να καλύπτουν τις δανειακές τους ανάγκες αλλά και να αναχρηματοδοτούν το χρέος τους.
Η νέα διεθνής ύφεση στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, μεγένθυνε και ανέδειξε τις αποκλίσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών, αποκαλύπτοντας ότι ήταν άστοχη η επιλογή του 2,5% ως η μέγιστη για την απόσταση των νομισμάτων μεταξύ τους και υπό το βάρος μίας σφοδρής νομισματικής επίθεσης σε πληθώρα ευρωπαϊκών κρατών (Ιρλανδία, Δανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία κλπ) η οποία πέταξε εκτός του συστήματος τη βρετανική στερλίνα και οδήγησε σε δριμεία υποτίμηση πολλά ευρωπαϊκά νομίσματα ωθώντας στα ύψη το δημόσιο χρέους και τα επιτόκια δανεισμού των αντίστοιχων κρατών τους, η Ευρώπη αναγκάστηκε να προβεί στην αναθεώρηση των κανόνων λειτουργίας του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και στην υιοθέτηση νέων και πιο ευέλικτων, οι οποίοι και κατέληξαν, αργότερα, στη συμφωνία για τη δημιουργία του ευρώ.
Μία νέα κρίση, αυτή τη φορά στην Ασία, προκάλεσε την αλλαγή του ασιατικού νομισματικού συστήματος, κάτω και πάλι από την πίεση κερδοσκοπικών επιθέσεων σε σειρά ασιατικών κρατικών νομισμάτων, διαμορφώνοντας το σκηνικό που ισχύει στην Ασία μέχρι και σήμερα. Το ασταθές νομισματικό περιβάλλον επηρέασε και τη δραχμή, η οποία, σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος του 1998, μετά την οικονομική κρίση στην Ασία θεωρήθηκε υπερτιμημένη και δέχτηκε κερδοσκοπικές πιέσεις μέχρις ότου εντάχθηκε στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών, δύο χρόνια πριν από την προγραμματισμένη υιοθέτηση του ευρώ από την Ελλάδα. Αποτέλεσμα της επίθεσης εναντίον της δραχμής ήταν η αύξηση του κρατικού κόστους δανεισμού (ενδεικτικά από το 8,4% στο 12,8% για τα ομόλογα τριμήνου) και η υποτίμηση της κατά 12,3% έναντι της ΕΚΜ, με βασικό στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας ενώ η κυβέρνηση εξήγγειλε μία δέσμη δημοσιονομικών και διαρθρωτικών αλλαγών.
Σύμφωνα με την ίδια έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, η υιοθέτηση του ευρώ από τα κράτη της ευρωζώνης ‘σήμαινε την παραίτηση από τη δυνατότητα να προσαρμόζουν τη συναλλαγματική τους ισοτιμία και να ασκούν ανεξάρτητη νομισματική πολιτική’ με την προσδοκία ότι ‘η ενιαία νομισματική πολιτική και η εξάλειψη του συναλλαγματικού κινδύνου σε συνδυασμό με την ενοποίηση των χρηματοπιστωτικών αγορών’ θα συνεπάγονταν ότι ‘τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια (θα) πρέπει να βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο σε όλες τις χώρες.’ Αν μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα, ωστόσο, δεν αμβλυνθούν οι οικονομικές αποκλίσεις μεταξύ των κρατών που συμμετέχουν σε αυτό, τότε, σύμφωνα με την έκθεση, ελλοχεύει ο κίνδυνος ‘ασύμμετρων διαταραχών’ σε περιόδους μακροοικονομικών κρίσεων, ιδιαίτερα σε χώρες ‘με υψηλό δημόσιο χρέος όπως η Ελλάδα και η Ιταλία’ που ‘πρέπει να συνεχίσουν τις προσπάθειας δημοσιονομικής εξυγίανσης, προκειμένου να μειώσουν το ύψος του συνολικού χρέους.’.
Ωστόσο, το χρέος δε μειώθηκε στις χώρες αυτές και η οικονομική σύγκλιση δεν επήλθε ποτέ, ενώ, για παράδειγμα στην Ελλάδα, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διατηρήθηκε πάνω από το 100% από το 1999 και μετά. Φτάνουμε, έτσι, στην τρέχουσα διεθνή κρίση, που ως η μεγαλύτερη των τελευταίων 80 ετών μεγένθυνε και ανέδειξε τις αποκλίσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών οικονομιών πολύ περισσότερο απ’ ότι εκείνη στις αρχές του ‘90, αποκαλύπτοντας τις αδυναμίες και τα τρωτά σημεία της ευρωζώνης. Και ενώ το ‘90 η νομισματική επίθεση ξεκίνησε από τη Βρετανία, τώρα ξεκίνησε από την Ελλάδα, η οποία είδε τα επιτόκια δανεισμού της να αυξάνονται εκθετικά, παθαίνοντας έμφραγμα από το χρηματοπιστωτικό σοκ.
Και αν και τα ΜΜΕ επιμένουν να κάνουν λόγο για ‘ελληνική κρίση’, στην πραγματικότητα αυτή ήταν εξ αρχής ευρωπαϊκή κάτι που θα φαίνεται όλο και περισσότερο όσο ο χρόνος θα κυλά, όπως ακριβώς συνέβη και το 1990, όταν όλοι εστίαζαν στην κατάρρευση της στερλίνας για να δουν, τελικά, να λυγίζει, να τραυματίζεται και να αλλάζει ολόκληρη η Ευρώπη (με εξαίρεση, ίσως, τη Γερμανία).
Μάλιστα σήμερα, τα νέα ‘χρηματοπιστωτικά όπλα μαζικής καταστροφής’, όπως εύστοχα έχει ονομάσει μία κατηγορία χρηματιστηριακών παραγώγων προϊόντων ο Γουόρεν Μπάφετ (ο οποίος, πάντως έχει επενδύσει δεκάδες δισεκατομμύρια σε αυτά), κάνουν ακόμη πιο οδυνηρές και εύκολες τις χρηματοπιστωτικές και νομισματικές επιθέσεις αλλά και επιτρέπουν την αναμετάδοση του χρηματοπιστωτικού πολέμου σε ζωντανό χρόνο, με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν που ζήσαμε στον πρόσφατο πόλεμο στο Ιράκ, τον οποίο παρακολούθησαν ζωντανά δισεκατομμύρια τηλεθεατές σε όλον τον κόσμο.
Έτσι, δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν τους τελευταίους μήνες την Ελλάδα να αναρριχάται στη λίστα των πιθανότερων προς πτώχευση χωρών, μέσω του νέου σχετικού συστήματος υπολογισμού με τη χρήση των CDS (ασφάλιστρα κρατικού χρέους), περνώντας από τη 10η στην 5η και τελικά στην 1η θέση, με την πιθανότητα της για πτώχευση να υπολογίζεται, πλέον, στο 46,7% πάνω αυτήν χωρών όπως η Βενεζουέλα, η Αργεντινή, το Πακιστάν και το Ιράκ. Και ενώ όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Ελλάδα, μέσα σε λίγες ημέρες η Πορτογαλία έχει βρεθεί στην 6η θέση της σχετικής λίστας, με τις πιθανότητες της για πτώχευση να πολλαπλασιάζονται φτάνοντας στο 26,11% και το επιτόκιο του 10ετούς της ομολόγου να εκτινάζεται στο 5,53%, πάνω από αυτό της συμφωνίας στήριξης της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Από τις 12 μέχρι τις 27 Απριλίου, οι τιμές των CDS μερικών εκ των μεγαλύτερων τραπεζών και εταιριών της Πορτογαλίας έχουν τριπλασιαστεί, με το μέσο όρο των CDS του τραπεζικού της κλάδου να έχει αυξηθεί από τις 60 στις 325 μονάδες βάσης από την αρχή του έτους. Μα το έργο δεν τελειώνει εδώ καθώς η επίθεση έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή και στην Ισπανία, με τις τιμές των CDS για τον τραπεζικό της κλάδο να έχουν αυξηθεί από τις 100 στις 250 μονάδες από την αρχή της χρονιάς, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 70% τον τελευταίο μήνα και με την τιμή του CDS της Ιρλανδίας να έχει αυξηθεί από τις 145 στις 200 μονάδες την τελευταία εβδομάδα.
Και την ώρα που το ειδικό τμήμα του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών κάνει το καθιερωμένο γκάλοπ του μεταξύ των εταιριών που εμπορεύονται κρατικά ομόλογα, προκειμένου να πάρει τη γνώμη τους για το πώς θα πρέπει να κινηθεί ώστε να πετύχει μείωση των επιτοκίων τους, στην Ελλάδα οι ιθύνοντες δηλώνουν πως η τρέχουσα κρίση δεν έδωσε πρόωρα σημάδια και έτσι ήταν αδύνατον να προβλεφθεί και αρκούνται στο να ρίχνουν την ευθύνη ο ένας στον άλλον, αδυνατώντας, έστω και σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, να συνεργαστούν για το καλό της χώρας, το οποίο πλέον αφήνεται να ‘οριστεί’ και να επιτευχθεί μέσω των μέτρων του ΔΝΤ, το οποίο δεν παύει να αποτελεί έναν βραχυπρόθεσμο δανειστή μας που υποχρεούται να λάβει υπόψη του, όσο χαράζει την οικονομική πολιτική της Ελλάδας, τόσο το συμφέρον και άλλων κρατών όσο και το δικό του.
Και όμως η κρίση ήταν δυνατόν να προβλεφθεί και αυτό συνέβη, έμμεσα, σε δεκάδες εκθέσεις του ΔΝΤ, της Τράπεζας της Ελλάδας και της ΕΕ, οι οποίες προειδοποίησαν από το 1997 πως χωρίς την ουσιαστική οικονομική σύγκλιση των κρατών της ευρωζώνης, η νομισματική ενοποίηση θα μπορούσε να προκαλέσει ‘ασύμμετρες διαταραχές και επιπλοκές’ σε περίπτωση μακροοικονομικών κρίσεων, όπως η τρέχουσα. Αλλά η κρίση μπορούσε, τουλάχιστον, να προβλεφθεί από το 2006, αφού έδωσε όλα τα σημάδια σε διεθνή κλίμακα, τα οποία αποτυπώθηκαν άψογα στις τάσεις των επιτοκίων των μακροπρόθεσμων ομολόγων των ευρωπαϊκών κρατών, τα οποία από τον Ιανουάριο του 2006 και μετά πήραν την ανιούσα, με αυτά της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Ιρλανδίας να παραμένουν σε έντονα ανοδική τάση στο μεγαλύτερο διάστημα των τελευταίων τεσσάρων ετών, προειδοποιώντας για αυτό που ερχόταν όλο και πιο κοντά μας.
Αλλά με την Ελλάδα, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, την Ιαπωνία, την Κίνα, τη Σιγκαπούρη κλπ να συμμετέχει στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά να μην έχει ούτε καν ένα μικρό τμήμα στο υπουργείο οικονομικών για την παρακολούθηση και τη μελέτη του και να αρκείται σε γενικές έρευνες της ΚΤΕ, χωρίς καμία οργάνωση και προετοιμασία για την επιβίωση στη σύγχρονη χρηματιστηριακή οικονομία, κανείς δε φάνηκε να είδε το οφθαλμοφανές και όλοι βρέθηκαν να πιάνονται εξ απήνης.
Και τώρα μοιάζει να συμβαίνει ακόμη ένα ακόμη λάθος, που πηγάζει από το συμπέρασμα ότι η τρέχουσα κρίση είναι, αμιγώς, ελληνική και την ελπίδα εύρεσης του φάρμακου μέσα από μέτρα τα οποία αποφασίζονται στην πιο ακατάλληλη χρονική στιγμή και με τον πλέον πρόχειρο, άτσαλο και βεβιασμένο τρόπο, υπό την πίεση της εξασφάλισης νέων δανεικών κεφαλαίων και χωρίς καμία πρόβλεψη για το τί θα συμβεί στην περίπτωση που δεν αποδώσουν όσο ελπίζουμε, κάτι που, συνήθως, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Μέσα σε αυτόν τον δημοσιονομικό ‘παροξυσμό’, δε βλέπουμε πως η Ευρώπη, έχει, ήδη, αναγνωρίσει πως το πρόβλημα είναι, κυρίως, δικό της, με την ενεργοποίηση του πρώτου πανευρωπαϊκού μηχανισμού οικονομικής στήριξης χώρας μέλους, ο οποίος θυμίζει της κρατικές μεταβιβάσεις κεφαλαίων σε προβληματικές πολιτείες από έναν κεντρικό προϋπολογισμό, που συναντάμε στο ομοσπονδιακό σύστημα των ΗΠΑ, δημιουργώντας, έτσι, ένα ‘δεδικασμένο’ για ένα μηχανισμό που θα είναι πολύ δύσκολο να μην ενεργοποιηθεί ξανά στην περίπτωση που αυτό ζητηθεί και από άλλες χώρες της ευρωζώνης, κάτι το οποίο δεν πρέπει να αποκλείουμε.
Το κυριότερο, όμως, είναι πως η κρίση ανέδειξε την εγγενή αδυναμία όλων των κρατών της Ευρώπης, ακόμη και της Γερμανίας, να ικανοποιήσουν τα κριτήρια που τα ίδια έθεσαν πριν από 10, περίπου, χρόνια και με τις προβλέψεις για την αύξηση του μέσου όρου του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 115% για τα αναπτυγμένα κράτη, μέχρι το 2014 και την παράλληλη εκτίναξη των ελλειμμάτων τους πολύ πάνω από το 3%, το πιθανότερο είναι πως όσο η τρέχουσα χρηματοπιστωτική επίθεση εξελίσσεται η Ευρώπη να οδηγείται στο δίλλημα της απόφασης ανάμεσα σε μία νέα, πιο ευέλικτη αλλά και πιο ενιαία ευρωπαϊκή πραγματικότητα ή στην ενδεχόμενη διάλυση της.
Στο μεταξύ, το δολάριο συνεχίζει να απολαμβάνει και να επιβεβαιώνει την απόλυτη κυριαρχία του ως το μόνο παγκόσμιο νόμισμα, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να επωμίζονται τα οφέλη που απορρέουν από αυτήν την κατάσταση, ενώ ακόμη και ο Paul Volcker, ο άνθρωπος που δημιούργησε το διεθνές νομισματικό σύστημα που έφερε την Αμερική σε τόσο πλεονεκτική θέση έναντι των υπόλοιπων χωρών, παραμένει στο τιμόνι της νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ ως ο βασικός οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου Ομπάμα. Και επειδή η ιστορία, καμία φορά, επαναλαμβάνεται με τρόπο ανησυχητικά ίδιο με αυτόν του παρελθόντος, πίσω από την τρέχουσα χρηματοπιστωτική επίθεση στην Ευρώπη πρωτοστατεί, σύμφωνα με εισαγγελική έρευνα που ξεκίνησε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Σόρος, ο άνθρωπος που πρωταγωνίστησε στη νομισματική κρίση των αρχών της δεκαετίας του ‘90 κερδίζοντας ένα δις δολάρια σε μία ημέρα κερδοσκοπώντας στη στερλίνα και οδηγώντας, τελικά, στη δημιουργία του ευρώ και που πρωταγωνίστησε στην ασιατική νομισματική κρίση το 1997, οδηγώντας στη δημιουργία του τρέχοντος ασιατικού νομισματικού συστήματος. Ίσως, τελικά, τίποτα να μην είναι τυχαίο.
Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr
Φλαμανδικό κόμμα ζητεί τη διάλυση του Βελγίου
Την άμεση διάλυση του Βελγίου ζητεί, εν μέσω της συνεχιζόμενης πολιτικής κρίσης, το φλαμανδικό ακροδεξιό κόμμα Vlaams Belang.
Την ώρα που οξύνεται ολοένα και περισσότερο η γλωσσική διαμάχη μεταξύ των γαλλόφωνων Βαλλόνων και των Ολλανδόφωνων Φλαμανδών, ο επικεφαλής του συγκεκριμένου κόμματος δηλώνει ότι "η βαθιά πολιτική κρίση στην οποία έχει καταβυθιστεί το Βέλγιο αποδεικνύει κατάφορα πως το βελγικό μοντέλο υπήρξε αποτυχημένο".
Την ίδια ώρα, η συγκεκριμένη παράταξη κατέθεσε πρόταση σχεδίου νόμου στο τοπικό φλαμανδικό Κοινοβούλιο ώστε να "προετοιμασθεί άμεσα η διάλυση του βελγικού βασιλείου. "Η ασθένειά μας ονομάζεται Βέλγιο και η μόνη θεραπεία είναι η ανεξαρτησία της Φλάνδρας", τόνισε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του Vlaams Belang.
Στο νομοσχέδιο που κατετέθη προβλέπεται ότι μετά την ανεξαρτητοποίησή της, η Φλάνδρα, θα "εκπληρώσει τις διεθνείς υποχρεώσεις της ως διάδοχος του βελγικού κράτους και θα παραμείνει εταίρος στην ευρωπαϊκή και βορειοατλαντική συνεργασία», τόνισε ο ίδιος.
Το συγκεκριμένο κόμμα έχει στο πρόσφατο παρελθόν καταδικασθεί για ρατσισμό, ενώ προεκλογικά είχε αναγάγει την ανεξαρτητοποίηση της Φλάνδρας σε κεντρικό του σύνθημα.
Την ώρα που οξύνεται ολοένα και περισσότερο η γλωσσική διαμάχη μεταξύ των γαλλόφωνων Βαλλόνων και των Ολλανδόφωνων Φλαμανδών, ο επικεφαλής του συγκεκριμένου κόμματος δηλώνει ότι "η βαθιά πολιτική κρίση στην οποία έχει καταβυθιστεί το Βέλγιο αποδεικνύει κατάφορα πως το βελγικό μοντέλο υπήρξε αποτυχημένο".
Την ίδια ώρα, η συγκεκριμένη παράταξη κατέθεσε πρόταση σχεδίου νόμου στο τοπικό φλαμανδικό Κοινοβούλιο ώστε να "προετοιμασθεί άμεσα η διάλυση του βελγικού βασιλείου. "Η ασθένειά μας ονομάζεται Βέλγιο και η μόνη θεραπεία είναι η ανεξαρτησία της Φλάνδρας", τόνισε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του Vlaams Belang.
Στο νομοσχέδιο που κατετέθη προβλέπεται ότι μετά την ανεξαρτητοποίησή της, η Φλάνδρα, θα "εκπληρώσει τις διεθνείς υποχρεώσεις της ως διάδοχος του βελγικού κράτους και θα παραμείνει εταίρος στην ευρωπαϊκή και βορειοατλαντική συνεργασία», τόνισε ο ίδιος.
Το συγκεκριμένο κόμμα έχει στο πρόσφατο παρελθόν καταδικασθεί για ρατσισμό, ενώ προεκλογικά είχε αναγάγει την ανεξαρτητοποίηση της Φλάνδρας σε κεντρικό του σύνθημα.
Παρασκευή 23 Απριλίου 2010
Ο Γ. Παπανδρέου πάτησε την σκανδάλη
ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΟΜΙΖΑΜΕ ΟΤΙ Ο ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ I-PAD
ΓΑΜΩΤΟ!!!!!!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ...
Την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ζητά η Ελλάδα, όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Ο υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να προχωρήσει στις κατάλληλες ενέργειες.
Ο πρωθυπουργός είπε από το ακριτικό νησί ότι η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε πίσω της «ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί» και μία οικονομία εκτεθειμένη στο έλεος της αμφισβήτησης και της κερδοσκοπίας.
«Σηκώσαμε τα μανίκια για να αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα» είπε ο πρωθυπουργός, «πήραμε δύσκολα μέτρα που πολλές φορές πόνεσαν» και μετά από ένα πραγματικό μαραθώνιο, όπως είπε, διεκδικήσαμε και καταφέραμε μία ισχυρή απόφαση της ΕΕ για ένα πρωτόγνωρο μηχανισμό.
«Και εμείς και η ΕΕ ελπίζαμε ότι αυτή η απόφαση θα συνετίσει τις αγορές» πρόσθεσε ο κ. Παπανδρέου, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα «να υπάρξει η απαραίτητη νηνεμία για να αφοσιωθούμε στο έργο μας».
«Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν, είτε γιατί δεν πίστεψαν στη βούληση της ΕΕ είτε γιατί συνέχισαν την κερδοσκοπία» πρόσθεσε ο πρωθυπουργός, τονίζοντας ότι σήμερα η κατάσταση στις αγορές απειλεί να αποδομήσει τις θυσίες του λαού και την και ομαλή πορεία της οικονομίας.
Δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, υπογράμμισε. «Το χρόνο που δεν μας δίνουν οι αγορές θα μας τον δώσει η απόφαση που πήραμε».
«Είναι ανάγκη, εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε από τους εταίρους μας στην ΕΕ την ενεργοποίηση του μηχανισμού» τόνισε ο πρωθυπουργός, συμπληρώνοντας ότι έχει ήδη δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών για τις απαραίτητες ενέργειες.
Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε βέβαιος ότι «οι εταίροι μας θα μας δώσουν το απάνεμο λιμάνι» και θα στείλουν ένα «ισχυρό μήνυμα στις αγορές».
Μίλησε δε για «μία νέα Οδύσσεια για τον ελληνισμό», πρόσθεσε όμως ότι «ξέρουμε τον δρόμο για την Ιθάκη» και έχουμε «χαρτογραφήσει τη διαδρομή».
Το ΔΝΤ
Οι προτάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης και της φορολογικής διοίκησης στην Ελλάδα δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα από το υπουργείο Οικονομικών. Πρόκειται για προτάσεις που εντάσσονται στο πλαίσιο της παροχής τεχνικής βοήθειας από το ΔΝΤ από κλιμάκιο εμπειρογνωμόνων του που βρέθηκαν το περασμένο δεκαπενθήμερο στην Ελλάδα. Μεταξύ των προτάσεων είναι η αυστηροποίηση των ποινών για σοβαρές φορολογικές παραβάσεις (διώξεις κτλ) καθώς και μέθοδοι και διαδικασίες για τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των δαπανών των υπουργείων.
Αναλυτικότερα το κείμενο των βασικών κατευθύνσεων των προτάσεων του ΔΝΤ είναι το ακόλουθο:
«Οι προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά η Κυβέρνηση στο πλαίσιο μιας βιώσιμης δημοσιονομικής προσαρμογής είναι οι εξής:
- Αδύναμοι θεσμοί στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών
- Αδυναμία του φορολογικού συστήματος να εξασφαλίσει ένα αποδεκτό επίπεδο συμμόρφωσης
Συνεπώς υπάρχει, άμεση ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές και μέτρα - άμεσα και μεσοπρόθεσμα - που θα βοηθήσουν στην ανάκτηση της αξιοπιστίας και την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.
Δημοσιονομική Διαχείριση - Προϋπολογισμός
Η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στον κρατικό προϋπολογισμό, όμως οι μεγάλες υπερβάσεις δαπανών αφορούν κυρίως τη γενική κυβέρνηση (υγεία και ασφαλιστικό σύστημα).
Οι άμεσες ενέργειες για την ανάκτηση του ελέγχου των δημοσίων οικονομικών πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Δημοσιονομικό έλεγχο και κοινοποίηση των στοιχείων σε μηνιαία και τριμηνιαία βάση περιλαμβάνοντας και τα στοιχεία της γενικής κυβέρνησης (άμεσα).
- Έλεγχο των δαπανών με παρακολούθηση των δεσμεύσεων και των υποχρεώσεων που αναλαμβάνονται από τους φορείς του δημοσίου (άμεσα).
- Βελτίωση της διαδικασίας κατάρτισης και παρακολούθησης, με την παρουσίαση στο Κοινοβούλιο μιας δημοσιονομικής στρατηγικής με συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους για το Κράτος, τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τους ΟΤΑ (τον Ιούνιο) και με εναρμόνιση της διαδικασίας κατάρτισης του προϋπολογισμού στο Κράτος, στους ΟΚΑ και στους ΟΤΑ.
- Μετάφραση του προϋπολογισμού και των δημοσιονομικών στόχων σε ανώτατα όρια πιστώσεων ανά Υπουργείο για το 2011 (Ιούνιος).
- Προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου με αναθεώρηση του Νόμου του 1995 ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν οι παραπάνω αλλαγές (Ιούνιος).
Η μεσοπρόθεσμη στρατηγική για τη βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης πρέπει να περιλαμβάνει:
- Υιοθέτηση ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος αλλαγών ώστε να είναι σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις ο τελικός στόχος και η κατεύθυνση:
- Το Υπουργείο Οικονομικών πρέπει να είναι υπεύθυνο και υπόλογο για το σχεδιασμό και την εφαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής της γενικής κυβέρνησης.
- Το ΓΛΚ πρέπει να λειτουργεί και προληπτικά (δημοσιονομικός έλεγχος) και προγραμματικά (δημοσιονομική πολιτική, κατάρτιση προϋπολογισμού και παρακολούθηση).
- Τα Υπουργεία πρέπει να έχουν περισσότερο έλεγχο επί του προϋπολογισμού τους, ασκώντας την καθημερινή δημοσιονομική διαχείριση (αύξηση της αποδοτικότητας).
- Το Κοινοβούλιο πρέπει να έχει ενισχυμένη εποπτεία και έλεγχο επί του προϋπολογισμού της Γενικής Κυβέρνησης.
- Το νέο θεσμικό πλαίσιο για τον προϋπολογισμό πρέπει να θωρακίζει θεσμικά τις νέες αρμοδιότητες και διαδικασίες.
Φορολογική Διοίκηση
Οι κύριες προκλήσεις για το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα είναι:
- Η υψηλή φοροδιαφυγή και διαφθορά.
- Οι διαρθρωτικές αδυναμίες στη διαχείριση της φορολογικής συμμόρφωσης που επιτείνει τα χρόνια προβλήματα και καθιστά άμεση την ανάγκη ανάκτησης του ελέγχου του συστήματος από τη διοίκηση.
- Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για τη βελτίωση της συλλογής πρέπει να υποστηριχθούν από την αναμόρφωση της φορολογικής διοίκησης και την αποκατάσταση της συμμόρφωσης.
- Χρειάζεται να γίνει δημόσια γνωστή η στρατηγική για την καταπολέμηση της μόνιμης φοροδιαφυγής και την ενίσχυση της συμμόρφωσης.
- Χρειάζεται να υπάρξουν νέες δομές διαχείρισης του έργου της μετάβασης σε ένα αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα όπως:
- Η δημιουργία ομάδας δράσης για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής στο Υπουργείο Οικονομικών, διοικούμενη και υποστηριζόμενη σε υψηλό επίπεδο.
- Η δημιουργία μιας επιτελικής ομάδας με τη συμμετοχή των συναρμόδιων Γενικών Γραμματέων.
Οι άμεσες προτεραιότητες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής να διαλυθεί η άκρατη φοροδιαφυγή πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Πρόγραμμα ελέγχων, που να περιλαμβάνει αυστηρές ποινές και διώξεις για τις βαριές μορφές παραβάσεων: π.χ., το 75% των ελεύθερων επαγγελματιών (π.χ. γιατροί, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, δικηγόροι) δηλώνουν ετήσιο εισόδημα κάτω από το αφορολόγητο όριο.
- Πρόγραμμα για την διασφάλιση των εισπράξεων εσόδων από τους φορολογούμενους με τα μεγαλύτερα εισοδήματα.
- Πρόγραμμα ενίσχυσης των μηχανισμών είσπραξης ληξιπρόθεσμων οφειλών από τους μεγαλύτερους οφειλέτες.
- Πρόγραμμα για την ενίσχυση της συμμόρφωσης μέσα από τη δήλωση και την πληρωμή φόρων: π.χ. το 30% των οφειλετών ΦΠΑ δεν έχουν καταθέσει δήλωση.
- Αυστηρό πρόγραμμα για την εφαρμογή των νέων κυβερνητικών πρωτοβουλιών στη φορολογία: λεπτομερή σχέδια εφαρμογής, αποτελεσματική παρακολούθηση της προόδου, και επανεξέταση των αποτελεσμάτων για τη διασφάλιση των πολιτικών στόχων.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές για να επιτευχθεί ο στόχος της βιώσιμης συμμόρφωσης πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Ενίσχυση της ικανότητας στρατηγικής διοίκησης και σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Φορολογίας και Τελωνείων.
- Ανάπτυξη και διατήρηση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου διαχείρισης κινδύνου φορολογικής συμμόρφωσης:
(i) δημιουργία Διεύθυνσης Διαχείρισης Κινδύνων,
(ii) δημιουργία Συμβουλίου Συμμόρφωσης υπό το Υπουργείο Οικονομικών,
(iii) ανάπτυξη μιας στρατηγικής βάσει του κινδύνου συμμόρφωσης και
(iv) ανάπτυξη επιχειρησιακών σχεδίων για την υλοποίηση της στρατηγικής συμμόρφωσης.
- Ουσιαστική βελτίωση της διαχείρισης των ελέγχων για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την αποτροπή φορολογικών παραβάσεων μέσα από ελέγχους με βάση κριτήρια κινδύνου.
- Ανάπτυξη και διατήρηση αποτελεσματικών υπηρεσιών προς τους φορολογούμενους με τη δημιουργία ειδικής Διεύθυνσης και με την ανάπτυξη στρατηγικής για τις φορολογικές υπηρεσίες.
- Ουσιαστική ενίσχυση της ικανότητας της Γενικής Γραμματείας Φορολογίας και Τελωνείων στη διαχείριση των κεντρικών φορολογικών λειτουργιών και ενίσχυση του ρόλου της κεντρικής υπηρεσίας σε επίπεδο σχεδιασμού, ελέγχου και εποπτείας».
Την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ζητά η Ελλάδα, όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Ο υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να προχωρήσει στις κατάλληλες ενέργειες.
Ο πρωθυπουργός είπε από το ακριτικό νησί ότι η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε πίσω της «ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί» και μία οικονομία εκτεθειμένη στο έλεος της αμφισβήτησης και της κερδοσκοπίας.
«Σηκώσαμε τα μανίκια για να αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα» είπε ο πρωθυπουργός, «πήραμε δύσκολα μέτρα που πολλές φορές πόνεσαν» και μετά από ένα πραγματικό μαραθώνιο, όπως είπε, διεκδικήσαμε και καταφέραμε μία ισχυρή απόφαση της ΕΕ για ένα πρωτόγνωρο μηχανισμό.
«Και εμείς και η ΕΕ ελπίζαμε ότι αυτή η απόφαση θα συνετίσει τις αγορές» πρόσθεσε ο κ. Παπανδρέου, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα «να υπάρξει η απαραίτητη νηνεμία για να αφοσιωθούμε στο έργο μας».
«Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν, είτε γιατί δεν πίστεψαν στη βούληση της ΕΕ είτε γιατί συνέχισαν την κερδοσκοπία» πρόσθεσε ο πρωθυπουργός, τονίζοντας ότι σήμερα η κατάσταση στις αγορές απειλεί να αποδομήσει τις θυσίες του λαού και την και ομαλή πορεία της οικονομίας.
Δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, υπογράμμισε. «Το χρόνο που δεν μας δίνουν οι αγορές θα μας τον δώσει η απόφαση που πήραμε».
«Είναι ανάγκη, εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε από τους εταίρους μας στην ΕΕ την ενεργοποίηση του μηχανισμού» τόνισε ο πρωθυπουργός, συμπληρώνοντας ότι έχει ήδη δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών για τις απαραίτητες ενέργειες.
Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε βέβαιος ότι «οι εταίροι μας θα μας δώσουν το απάνεμο λιμάνι» και θα στείλουν ένα «ισχυρό μήνυμα στις αγορές».
Μίλησε δε για «μία νέα Οδύσσεια για τον ελληνισμό», πρόσθεσε όμως ότι «ξέρουμε τον δρόμο για την Ιθάκη» και έχουμε «χαρτογραφήσει τη διαδρομή».
Το ΔΝΤ
Οι προτάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης και της φορολογικής διοίκησης στην Ελλάδα δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα από το υπουργείο Οικονομικών. Πρόκειται για προτάσεις που εντάσσονται στο πλαίσιο της παροχής τεχνικής βοήθειας από το ΔΝΤ από κλιμάκιο εμπειρογνωμόνων του που βρέθηκαν το περασμένο δεκαπενθήμερο στην Ελλάδα. Μεταξύ των προτάσεων είναι η αυστηροποίηση των ποινών για σοβαρές φορολογικές παραβάσεις (διώξεις κτλ) καθώς και μέθοδοι και διαδικασίες για τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των δαπανών των υπουργείων.
Αναλυτικότερα το κείμενο των βασικών κατευθύνσεων των προτάσεων του ΔΝΤ είναι το ακόλουθο:
«Οι προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά η Κυβέρνηση στο πλαίσιο μιας βιώσιμης δημοσιονομικής προσαρμογής είναι οι εξής:
- Αδύναμοι θεσμοί στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών
- Αδυναμία του φορολογικού συστήματος να εξασφαλίσει ένα αποδεκτό επίπεδο συμμόρφωσης
Συνεπώς υπάρχει, άμεση ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές και μέτρα - άμεσα και μεσοπρόθεσμα - που θα βοηθήσουν στην ανάκτηση της αξιοπιστίας και την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.
Δημοσιονομική Διαχείριση - Προϋπολογισμός
Η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στον κρατικό προϋπολογισμό, όμως οι μεγάλες υπερβάσεις δαπανών αφορούν κυρίως τη γενική κυβέρνηση (υγεία και ασφαλιστικό σύστημα).
Οι άμεσες ενέργειες για την ανάκτηση του ελέγχου των δημοσίων οικονομικών πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Δημοσιονομικό έλεγχο και κοινοποίηση των στοιχείων σε μηνιαία και τριμηνιαία βάση περιλαμβάνοντας και τα στοιχεία της γενικής κυβέρνησης (άμεσα).
- Έλεγχο των δαπανών με παρακολούθηση των δεσμεύσεων και των υποχρεώσεων που αναλαμβάνονται από τους φορείς του δημοσίου (άμεσα).
- Βελτίωση της διαδικασίας κατάρτισης και παρακολούθησης, με την παρουσίαση στο Κοινοβούλιο μιας δημοσιονομικής στρατηγικής με συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους για το Κράτος, τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τους ΟΤΑ (τον Ιούνιο) και με εναρμόνιση της διαδικασίας κατάρτισης του προϋπολογισμού στο Κράτος, στους ΟΚΑ και στους ΟΤΑ.
- Μετάφραση του προϋπολογισμού και των δημοσιονομικών στόχων σε ανώτατα όρια πιστώσεων ανά Υπουργείο για το 2011 (Ιούνιος).
- Προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου με αναθεώρηση του Νόμου του 1995 ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν οι παραπάνω αλλαγές (Ιούνιος).
Η μεσοπρόθεσμη στρατηγική για τη βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης πρέπει να περιλαμβάνει:
- Υιοθέτηση ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος αλλαγών ώστε να είναι σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις ο τελικός στόχος και η κατεύθυνση:
- Το Υπουργείο Οικονομικών πρέπει να είναι υπεύθυνο και υπόλογο για το σχεδιασμό και την εφαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής της γενικής κυβέρνησης.
- Το ΓΛΚ πρέπει να λειτουργεί και προληπτικά (δημοσιονομικός έλεγχος) και προγραμματικά (δημοσιονομική πολιτική, κατάρτιση προϋπολογισμού και παρακολούθηση).
- Τα Υπουργεία πρέπει να έχουν περισσότερο έλεγχο επί του προϋπολογισμού τους, ασκώντας την καθημερινή δημοσιονομική διαχείριση (αύξηση της αποδοτικότητας).
- Το Κοινοβούλιο πρέπει να έχει ενισχυμένη εποπτεία και έλεγχο επί του προϋπολογισμού της Γενικής Κυβέρνησης.
- Το νέο θεσμικό πλαίσιο για τον προϋπολογισμό πρέπει να θωρακίζει θεσμικά τις νέες αρμοδιότητες και διαδικασίες.
Φορολογική Διοίκηση
Οι κύριες προκλήσεις για το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα είναι:
- Η υψηλή φοροδιαφυγή και διαφθορά.
- Οι διαρθρωτικές αδυναμίες στη διαχείριση της φορολογικής συμμόρφωσης που επιτείνει τα χρόνια προβλήματα και καθιστά άμεση την ανάγκη ανάκτησης του ελέγχου του συστήματος από τη διοίκηση.
- Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για τη βελτίωση της συλλογής πρέπει να υποστηριχθούν από την αναμόρφωση της φορολογικής διοίκησης και την αποκατάσταση της συμμόρφωσης.
- Χρειάζεται να γίνει δημόσια γνωστή η στρατηγική για την καταπολέμηση της μόνιμης φοροδιαφυγής και την ενίσχυση της συμμόρφωσης.
- Χρειάζεται να υπάρξουν νέες δομές διαχείρισης του έργου της μετάβασης σε ένα αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα όπως:
- Η δημιουργία ομάδας δράσης για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής στο Υπουργείο Οικονομικών, διοικούμενη και υποστηριζόμενη σε υψηλό επίπεδο.
- Η δημιουργία μιας επιτελικής ομάδας με τη συμμετοχή των συναρμόδιων Γενικών Γραμματέων.
Οι άμεσες προτεραιότητες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής να διαλυθεί η άκρατη φοροδιαφυγή πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Πρόγραμμα ελέγχων, που να περιλαμβάνει αυστηρές ποινές και διώξεις για τις βαριές μορφές παραβάσεων: π.χ., το 75% των ελεύθερων επαγγελματιών (π.χ. γιατροί, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, δικηγόροι) δηλώνουν ετήσιο εισόδημα κάτω από το αφορολόγητο όριο.
- Πρόγραμμα για την διασφάλιση των εισπράξεων εσόδων από τους φορολογούμενους με τα μεγαλύτερα εισοδήματα.
- Πρόγραμμα ενίσχυσης των μηχανισμών είσπραξης ληξιπρόθεσμων οφειλών από τους μεγαλύτερους οφειλέτες.
- Πρόγραμμα για την ενίσχυση της συμμόρφωσης μέσα από τη δήλωση και την πληρωμή φόρων: π.χ. το 30% των οφειλετών ΦΠΑ δεν έχουν καταθέσει δήλωση.
- Αυστηρό πρόγραμμα για την εφαρμογή των νέων κυβερνητικών πρωτοβουλιών στη φορολογία: λεπτομερή σχέδια εφαρμογής, αποτελεσματική παρακολούθηση της προόδου, και επανεξέταση των αποτελεσμάτων για τη διασφάλιση των πολιτικών στόχων.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές για να επιτευχθεί ο στόχος της βιώσιμης συμμόρφωσης πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Ενίσχυση της ικανότητας στρατηγικής διοίκησης και σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Φορολογίας και Τελωνείων.
- Ανάπτυξη και διατήρηση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου διαχείρισης κινδύνου φορολογικής συμμόρφωσης: (i) δημιουργία Διεύθυνσης Διαχείρισης Κινδύνων, (ii) δημιουργία Συμβουλίου Συμμόρφωσης υπό το Υπουργείο Οικονομικών, (iii) ανάπτυξη μιας στρατηγικής βάσει του κινδύνου συμμόρφωσης και (iv) ανάπτυξη επιχειρησιακών σχεδίων για την υλοποίηση της στρατηγικής συμμόρφωσης.
- Ουσιαστική βελτίωση της διαχείρισης των ελέγχων για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την αποτροπή φορολογικών παραβάσεων μέσα από ελέγχους με βάση κριτήρια κινδύνου.
- Ανάπτυξη και διατήρηση αποτελεσματικών υπηρεσιών προς τους φορολογούμενους με τη δημιουργία ειδικής Διεύθυνσης και με την ανάπτυξη στρατηγικής για τις φορολογικές υπηρεσίες.
- Ουσιαστική ενίσχυση της ικανότητας της Γενικής Γραμματείας Φορολογίας και Τελωνείων στη διαχείριση των κεντρικών φορολογικών λειτουργιών και ενίσχυση του ρόλου της κεντρικής υπηρεσίας σε επίπεδο σχεδιασμού, ελέγχου και εποπτείας».
ΓΑΜΩΤΟ!!!!!!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ...
Την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ζητά η Ελλάδα, όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Ο υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να προχωρήσει στις κατάλληλες ενέργειες.
Ο πρωθυπουργός είπε από το ακριτικό νησί ότι η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε πίσω της «ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί» και μία οικονομία εκτεθειμένη στο έλεος της αμφισβήτησης και της κερδοσκοπίας.
«Σηκώσαμε τα μανίκια για να αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα» είπε ο πρωθυπουργός, «πήραμε δύσκολα μέτρα που πολλές φορές πόνεσαν» και μετά από ένα πραγματικό μαραθώνιο, όπως είπε, διεκδικήσαμε και καταφέραμε μία ισχυρή απόφαση της ΕΕ για ένα πρωτόγνωρο μηχανισμό.
«Και εμείς και η ΕΕ ελπίζαμε ότι αυτή η απόφαση θα συνετίσει τις αγορές» πρόσθεσε ο κ. Παπανδρέου, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα «να υπάρξει η απαραίτητη νηνεμία για να αφοσιωθούμε στο έργο μας».
«Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν, είτε γιατί δεν πίστεψαν στη βούληση της ΕΕ είτε γιατί συνέχισαν την κερδοσκοπία» πρόσθεσε ο πρωθυπουργός, τονίζοντας ότι σήμερα η κατάσταση στις αγορές απειλεί να αποδομήσει τις θυσίες του λαού και την και ομαλή πορεία της οικονομίας.
Δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, υπογράμμισε. «Το χρόνο που δεν μας δίνουν οι αγορές θα μας τον δώσει η απόφαση που πήραμε».
«Είναι ανάγκη, εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε από τους εταίρους μας στην ΕΕ την ενεργοποίηση του μηχανισμού» τόνισε ο πρωθυπουργός, συμπληρώνοντας ότι έχει ήδη δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών για τις απαραίτητες ενέργειες.
Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε βέβαιος ότι «οι εταίροι μας θα μας δώσουν το απάνεμο λιμάνι» και θα στείλουν ένα «ισχυρό μήνυμα στις αγορές».
Μίλησε δε για «μία νέα Οδύσσεια για τον ελληνισμό», πρόσθεσε όμως ότι «ξέρουμε τον δρόμο για την Ιθάκη» και έχουμε «χαρτογραφήσει τη διαδρομή».
Το ΔΝΤ
Οι προτάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης και της φορολογικής διοίκησης στην Ελλάδα δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα από το υπουργείο Οικονομικών. Πρόκειται για προτάσεις που εντάσσονται στο πλαίσιο της παροχής τεχνικής βοήθειας από το ΔΝΤ από κλιμάκιο εμπειρογνωμόνων του που βρέθηκαν το περασμένο δεκαπενθήμερο στην Ελλάδα. Μεταξύ των προτάσεων είναι η αυστηροποίηση των ποινών για σοβαρές φορολογικές παραβάσεις (διώξεις κτλ) καθώς και μέθοδοι και διαδικασίες για τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των δαπανών των υπουργείων.
Αναλυτικότερα το κείμενο των βασικών κατευθύνσεων των προτάσεων του ΔΝΤ είναι το ακόλουθο:
«Οι προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά η Κυβέρνηση στο πλαίσιο μιας βιώσιμης δημοσιονομικής προσαρμογής είναι οι εξής:
- Αδύναμοι θεσμοί στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών
- Αδυναμία του φορολογικού συστήματος να εξασφαλίσει ένα αποδεκτό επίπεδο συμμόρφωσης
Συνεπώς υπάρχει, άμεση ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές και μέτρα - άμεσα και μεσοπρόθεσμα - που θα βοηθήσουν στην ανάκτηση της αξιοπιστίας και την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.
Δημοσιονομική Διαχείριση - Προϋπολογισμός
Η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στον κρατικό προϋπολογισμό, όμως οι μεγάλες υπερβάσεις δαπανών αφορούν κυρίως τη γενική κυβέρνηση (υγεία και ασφαλιστικό σύστημα).
Οι άμεσες ενέργειες για την ανάκτηση του ελέγχου των δημοσίων οικονομικών πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Δημοσιονομικό έλεγχο και κοινοποίηση των στοιχείων σε μηνιαία και τριμηνιαία βάση περιλαμβάνοντας και τα στοιχεία της γενικής κυβέρνησης (άμεσα).
- Έλεγχο των δαπανών με παρακολούθηση των δεσμεύσεων και των υποχρεώσεων που αναλαμβάνονται από τους φορείς του δημοσίου (άμεσα).
- Βελτίωση της διαδικασίας κατάρτισης και παρακολούθησης, με την παρουσίαση στο Κοινοβούλιο μιας δημοσιονομικής στρατηγικής με συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους για το Κράτος, τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τους ΟΤΑ (τον Ιούνιο) και με εναρμόνιση της διαδικασίας κατάρτισης του προϋπολογισμού στο Κράτος, στους ΟΚΑ και στους ΟΤΑ.
- Μετάφραση του προϋπολογισμού και των δημοσιονομικών στόχων σε ανώτατα όρια πιστώσεων ανά Υπουργείο για το 2011 (Ιούνιος).
- Προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου με αναθεώρηση του Νόμου του 1995 ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν οι παραπάνω αλλαγές (Ιούνιος).
Η μεσοπρόθεσμη στρατηγική για τη βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης πρέπει να περιλαμβάνει:
- Υιοθέτηση ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος αλλαγών ώστε να είναι σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις ο τελικός στόχος και η κατεύθυνση:
- Το Υπουργείο Οικονομικών πρέπει να είναι υπεύθυνο και υπόλογο για το σχεδιασμό και την εφαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής της γενικής κυβέρνησης.
- Το ΓΛΚ πρέπει να λειτουργεί και προληπτικά (δημοσιονομικός έλεγχος) και προγραμματικά (δημοσιονομική πολιτική, κατάρτιση προϋπολογισμού και παρακολούθηση).
- Τα Υπουργεία πρέπει να έχουν περισσότερο έλεγχο επί του προϋπολογισμού τους, ασκώντας την καθημερινή δημοσιονομική διαχείριση (αύξηση της αποδοτικότητας).
- Το Κοινοβούλιο πρέπει να έχει ενισχυμένη εποπτεία και έλεγχο επί του προϋπολογισμού της Γενικής Κυβέρνησης.
- Το νέο θεσμικό πλαίσιο για τον προϋπολογισμό πρέπει να θωρακίζει θεσμικά τις νέες αρμοδιότητες και διαδικασίες.
Φορολογική Διοίκηση
Οι κύριες προκλήσεις για το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα είναι:
- Η υψηλή φοροδιαφυγή και διαφθορά.
- Οι διαρθρωτικές αδυναμίες στη διαχείριση της φορολογικής συμμόρφωσης που επιτείνει τα χρόνια προβλήματα και καθιστά άμεση την ανάγκη ανάκτησης του ελέγχου του συστήματος από τη διοίκηση.
- Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για τη βελτίωση της συλλογής πρέπει να υποστηριχθούν από την αναμόρφωση της φορολογικής διοίκησης και την αποκατάσταση της συμμόρφωσης.
- Χρειάζεται να γίνει δημόσια γνωστή η στρατηγική για την καταπολέμηση της μόνιμης φοροδιαφυγής και την ενίσχυση της συμμόρφωσης.
- Χρειάζεται να υπάρξουν νέες δομές διαχείρισης του έργου της μετάβασης σε ένα αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα όπως:
- Η δημιουργία ομάδας δράσης για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής στο Υπουργείο Οικονομικών, διοικούμενη και υποστηριζόμενη σε υψηλό επίπεδο.
- Η δημιουργία μιας επιτελικής ομάδας με τη συμμετοχή των συναρμόδιων Γενικών Γραμματέων.
Οι άμεσες προτεραιότητες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής να διαλυθεί η άκρατη φοροδιαφυγή πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Πρόγραμμα ελέγχων, που να περιλαμβάνει αυστηρές ποινές και διώξεις για τις βαριές μορφές παραβάσεων: π.χ., το 75% των ελεύθερων επαγγελματιών (π.χ. γιατροί, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, δικηγόροι) δηλώνουν ετήσιο εισόδημα κάτω από το αφορολόγητο όριο.
- Πρόγραμμα για την διασφάλιση των εισπράξεων εσόδων από τους φορολογούμενους με τα μεγαλύτερα εισοδήματα.
- Πρόγραμμα ενίσχυσης των μηχανισμών είσπραξης ληξιπρόθεσμων οφειλών από τους μεγαλύτερους οφειλέτες.
- Πρόγραμμα για την ενίσχυση της συμμόρφωσης μέσα από τη δήλωση και την πληρωμή φόρων: π.χ. το 30% των οφειλετών ΦΠΑ δεν έχουν καταθέσει δήλωση.
- Αυστηρό πρόγραμμα για την εφαρμογή των νέων κυβερνητικών πρωτοβουλιών στη φορολογία: λεπτομερή σχέδια εφαρμογής, αποτελεσματική παρακολούθηση της προόδου, και επανεξέταση των αποτελεσμάτων για τη διασφάλιση των πολιτικών στόχων.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές για να επιτευχθεί ο στόχος της βιώσιμης συμμόρφωσης πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Ενίσχυση της ικανότητας στρατηγικής διοίκησης και σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Φορολογίας και Τελωνείων.
- Ανάπτυξη και διατήρηση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου διαχείρισης κινδύνου φορολογικής συμμόρφωσης:
(i) δημιουργία Διεύθυνσης Διαχείρισης Κινδύνων,
(ii) δημιουργία Συμβουλίου Συμμόρφωσης υπό το Υπουργείο Οικονομικών,
(iii) ανάπτυξη μιας στρατηγικής βάσει του κινδύνου συμμόρφωσης και
(iv) ανάπτυξη επιχειρησιακών σχεδίων για την υλοποίηση της στρατηγικής συμμόρφωσης.
- Ουσιαστική βελτίωση της διαχείρισης των ελέγχων για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την αποτροπή φορολογικών παραβάσεων μέσα από ελέγχους με βάση κριτήρια κινδύνου.
- Ανάπτυξη και διατήρηση αποτελεσματικών υπηρεσιών προς τους φορολογούμενους με τη δημιουργία ειδικής Διεύθυνσης και με την ανάπτυξη στρατηγικής για τις φορολογικές υπηρεσίες.
- Ουσιαστική ενίσχυση της ικανότητας της Γενικής Γραμματείας Φορολογίας και Τελωνείων στη διαχείριση των κεντρικών φορολογικών λειτουργιών και ενίσχυση του ρόλου της κεντρικής υπηρεσίας σε επίπεδο σχεδιασμού, ελέγχου και εποπτείας».
Την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ζητά η Ελλάδα, όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο. Ο υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να προχωρήσει στις κατάλληλες ενέργειες.
Ο πρωθυπουργός είπε από το ακριτικό νησί ότι η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε πίσω της «ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί» και μία οικονομία εκτεθειμένη στο έλεος της αμφισβήτησης και της κερδοσκοπίας.
«Σηκώσαμε τα μανίκια για να αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα» είπε ο πρωθυπουργός, «πήραμε δύσκολα μέτρα που πολλές φορές πόνεσαν» και μετά από ένα πραγματικό μαραθώνιο, όπως είπε, διεκδικήσαμε και καταφέραμε μία ισχυρή απόφαση της ΕΕ για ένα πρωτόγνωρο μηχανισμό.
«Και εμείς και η ΕΕ ελπίζαμε ότι αυτή η απόφαση θα συνετίσει τις αγορές» πρόσθεσε ο κ. Παπανδρέου, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα «να υπάρξει η απαραίτητη νηνεμία για να αφοσιωθούμε στο έργο μας».
«Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν, είτε γιατί δεν πίστεψαν στη βούληση της ΕΕ είτε γιατί συνέχισαν την κερδοσκοπία» πρόσθεσε ο πρωθυπουργός, τονίζοντας ότι σήμερα η κατάσταση στις αγορές απειλεί να αποδομήσει τις θυσίες του λαού και την και ομαλή πορεία της οικονομίας.
Δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, υπογράμμισε. «Το χρόνο που δεν μας δίνουν οι αγορές θα μας τον δώσει η απόφαση που πήραμε».
«Είναι ανάγκη, εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε από τους εταίρους μας στην ΕΕ την ενεργοποίηση του μηχανισμού» τόνισε ο πρωθυπουργός, συμπληρώνοντας ότι έχει ήδη δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών για τις απαραίτητες ενέργειες.
Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε βέβαιος ότι «οι εταίροι μας θα μας δώσουν το απάνεμο λιμάνι» και θα στείλουν ένα «ισχυρό μήνυμα στις αγορές».
Μίλησε δε για «μία νέα Οδύσσεια για τον ελληνισμό», πρόσθεσε όμως ότι «ξέρουμε τον δρόμο για την Ιθάκη» και έχουμε «χαρτογραφήσει τη διαδρομή».
Το ΔΝΤ
Οι προτάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης και της φορολογικής διοίκησης στην Ελλάδα δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα από το υπουργείο Οικονομικών. Πρόκειται για προτάσεις που εντάσσονται στο πλαίσιο της παροχής τεχνικής βοήθειας από το ΔΝΤ από κλιμάκιο εμπειρογνωμόνων του που βρέθηκαν το περασμένο δεκαπενθήμερο στην Ελλάδα. Μεταξύ των προτάσεων είναι η αυστηροποίηση των ποινών για σοβαρές φορολογικές παραβάσεις (διώξεις κτλ) καθώς και μέθοδοι και διαδικασίες για τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των δαπανών των υπουργείων.
Αναλυτικότερα το κείμενο των βασικών κατευθύνσεων των προτάσεων του ΔΝΤ είναι το ακόλουθο:
«Οι προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά η Κυβέρνηση στο πλαίσιο μιας βιώσιμης δημοσιονομικής προσαρμογής είναι οι εξής:
- Αδύναμοι θεσμοί στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών
- Αδυναμία του φορολογικού συστήματος να εξασφαλίσει ένα αποδεκτό επίπεδο συμμόρφωσης
Συνεπώς υπάρχει, άμεση ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές και μέτρα - άμεσα και μεσοπρόθεσμα - που θα βοηθήσουν στην ανάκτηση της αξιοπιστίας και την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.
Δημοσιονομική Διαχείριση - Προϋπολογισμός
Η προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στον κρατικό προϋπολογισμό, όμως οι μεγάλες υπερβάσεις δαπανών αφορούν κυρίως τη γενική κυβέρνηση (υγεία και ασφαλιστικό σύστημα).
Οι άμεσες ενέργειες για την ανάκτηση του ελέγχου των δημοσίων οικονομικών πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Δημοσιονομικό έλεγχο και κοινοποίηση των στοιχείων σε μηνιαία και τριμηνιαία βάση περιλαμβάνοντας και τα στοιχεία της γενικής κυβέρνησης (άμεσα).
- Έλεγχο των δαπανών με παρακολούθηση των δεσμεύσεων και των υποχρεώσεων που αναλαμβάνονται από τους φορείς του δημοσίου (άμεσα).
- Βελτίωση της διαδικασίας κατάρτισης και παρακολούθησης, με την παρουσίαση στο Κοινοβούλιο μιας δημοσιονομικής στρατηγικής με συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους για το Κράτος, τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τους ΟΤΑ (τον Ιούνιο) και με εναρμόνιση της διαδικασίας κατάρτισης του προϋπολογισμού στο Κράτος, στους ΟΚΑ και στους ΟΤΑ.
- Μετάφραση του προϋπολογισμού και των δημοσιονομικών στόχων σε ανώτατα όρια πιστώσεων ανά Υπουργείο για το 2011 (Ιούνιος).
- Προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου με αναθεώρηση του Νόμου του 1995 ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν οι παραπάνω αλλαγές (Ιούνιος).
Η μεσοπρόθεσμη στρατηγική για τη βελτίωση της δημοσιονομικής διαχείρισης πρέπει να περιλαμβάνει:
- Υιοθέτηση ενός μεσοπρόθεσμου προγράμματος αλλαγών ώστε να είναι σαφές προς όλες τις κατευθύνσεις ο τελικός στόχος και η κατεύθυνση:
- Το Υπουργείο Οικονομικών πρέπει να είναι υπεύθυνο και υπόλογο για το σχεδιασμό και την εφαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής της γενικής κυβέρνησης.
- Το ΓΛΚ πρέπει να λειτουργεί και προληπτικά (δημοσιονομικός έλεγχος) και προγραμματικά (δημοσιονομική πολιτική, κατάρτιση προϋπολογισμού και παρακολούθηση).
- Τα Υπουργεία πρέπει να έχουν περισσότερο έλεγχο επί του προϋπολογισμού τους, ασκώντας την καθημερινή δημοσιονομική διαχείριση (αύξηση της αποδοτικότητας).
- Το Κοινοβούλιο πρέπει να έχει ενισχυμένη εποπτεία και έλεγχο επί του προϋπολογισμού της Γενικής Κυβέρνησης.
- Το νέο θεσμικό πλαίσιο για τον προϋπολογισμό πρέπει να θωρακίζει θεσμικά τις νέες αρμοδιότητες και διαδικασίες.
Φορολογική Διοίκηση
Οι κύριες προκλήσεις για το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα είναι:
- Η υψηλή φοροδιαφυγή και διαφθορά.
- Οι διαρθρωτικές αδυναμίες στη διαχείριση της φορολογικής συμμόρφωσης που επιτείνει τα χρόνια προβλήματα και καθιστά άμεση την ανάγκη ανάκτησης του ελέγχου του συστήματος από τη διοίκηση.
- Οι προσπάθειες της κυβέρνησης για τη βελτίωση της συλλογής πρέπει να υποστηριχθούν από την αναμόρφωση της φορολογικής διοίκησης και την αποκατάσταση της συμμόρφωσης.
- Χρειάζεται να γίνει δημόσια γνωστή η στρατηγική για την καταπολέμηση της μόνιμης φοροδιαφυγής και την ενίσχυση της συμμόρφωσης.
- Χρειάζεται να υπάρξουν νέες δομές διαχείρισης του έργου της μετάβασης σε ένα αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα όπως:
- Η δημιουργία ομάδας δράσης για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής στο Υπουργείο Οικονομικών, διοικούμενη και υποστηριζόμενη σε υψηλό επίπεδο.
- Η δημιουργία μιας επιτελικής ομάδας με τη συμμετοχή των συναρμόδιων Γενικών Γραμματέων.
Οι άμεσες προτεραιότητες για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής να διαλυθεί η άκρατη φοροδιαφυγή πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Πρόγραμμα ελέγχων, που να περιλαμβάνει αυστηρές ποινές και διώξεις για τις βαριές μορφές παραβάσεων: π.χ., το 75% των ελεύθερων επαγγελματιών (π.χ. γιατροί, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, δικηγόροι) δηλώνουν ετήσιο εισόδημα κάτω από το αφορολόγητο όριο.
- Πρόγραμμα για την διασφάλιση των εισπράξεων εσόδων από τους φορολογούμενους με τα μεγαλύτερα εισοδήματα.
- Πρόγραμμα ενίσχυσης των μηχανισμών είσπραξης ληξιπρόθεσμων οφειλών από τους μεγαλύτερους οφειλέτες.
- Πρόγραμμα για την ενίσχυση της συμμόρφωσης μέσα από τη δήλωση και την πληρωμή φόρων: π.χ. το 30% των οφειλετών ΦΠΑ δεν έχουν καταθέσει δήλωση.
- Αυστηρό πρόγραμμα για την εφαρμογή των νέων κυβερνητικών πρωτοβουλιών στη φορολογία: λεπτομερή σχέδια εφαρμογής, αποτελεσματική παρακολούθηση της προόδου, και επανεξέταση των αποτελεσμάτων για τη διασφάλιση των πολιτικών στόχων.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές για να επιτευχθεί ο στόχος της βιώσιμης συμμόρφωσης πρέπει να περιλαμβάνουν:
- Ενίσχυση της ικανότητας στρατηγικής διοίκησης και σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Φορολογίας και Τελωνείων.
- Ανάπτυξη και διατήρηση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου διαχείρισης κινδύνου φορολογικής συμμόρφωσης: (i) δημιουργία Διεύθυνσης Διαχείρισης Κινδύνων, (ii) δημιουργία Συμβουλίου Συμμόρφωσης υπό το Υπουργείο Οικονομικών, (iii) ανάπτυξη μιας στρατηγικής βάσει του κινδύνου συμμόρφωσης και (iv) ανάπτυξη επιχειρησιακών σχεδίων για την υλοποίηση της στρατηγικής συμμόρφωσης.
- Ουσιαστική βελτίωση της διαχείρισης των ελέγχων για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την αποτροπή φορολογικών παραβάσεων μέσα από ελέγχους με βάση κριτήρια κινδύνου.
- Ανάπτυξη και διατήρηση αποτελεσματικών υπηρεσιών προς τους φορολογούμενους με τη δημιουργία ειδικής Διεύθυνσης και με την ανάπτυξη στρατηγικής για τις φορολογικές υπηρεσίες.
- Ουσιαστική ενίσχυση της ικανότητας της Γενικής Γραμματείας Φορολογίας και Τελωνείων στη διαχείριση των κεντρικών φορολογικών λειτουργιών και ενίσχυση του ρόλου της κεντρικής υπηρεσίας σε επίπεδο σχεδιασμού, ελέγχου και εποπτείας».
"Δανεισμός: Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους;"
"Το ζήτημα που αναδεικνύει σήμερα (20-4-2010) με το πρωτοσέλιδό του ο Ελεύθερος Τύπος είναι πολύ σημαντικότερο από ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Αν υπάρχει δόλος και όχι απλή ανοησία (πόση πια;), τότε, τα καταγγελλόμενα είναι, χωρίς υπερβολή και εφόσον βέβαια ευσταθούν, το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως, ίσως, του ελληνικού κράτους, καθώς...
αποτέλεσε τον πυρήνα του μηχανισμού, με τον οποίο εκτοξεύθηκαν τα spreads στα ύψη και οδηγήθηκε η χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας.
Για να γίνει κατανοητό το σκάνδαλο στο ευρύ κοινό, πρέπει να καταλάβει πρώτα κανείς πώς λειτουργεί η υποτιμητική κερδοσκοπία, το λεγόμενο «σορτάρισμα» (από το αγγλικό short selling, βραχεία πώληση) των ομολόγων.
Αυτό συμβαίνει με τον εξής τρόπο: Ο απλός επενδυτής όταν πουλάει, πουλάει ομόλογα που έχει. Αντιθέτως, ο κερδοσκόπος, πουλά ομόλογα που δεν έχει και τα οποία πρέπει να τα βρει και να τα παραδώσει στον αγοραστή μέσα σε συγκεκριμένη προθεσμία μερικών ημερών. Αν μέσα σε εκείνες τις ημέρες, που έχει περιθώριο ο πωλητής-κερδοσκόπος, τα ομόλογα χάσουν σε αξία, τότε αυτός μεν θα τα αγοράσει σε χαμηλότερη αξία, όμως θα τα παραδώσει στον τελικό αγοραστή τους στην αξία που αρχικά συμφωνήθηκε.
Αν δηλαδή συμφωνήσει να πουλήσει με το spread στα 250 (υψηλότερη αξία ομολόγου) και βρει να αγοράσει ομόλογα, μερικές ημέρες μετά, όταν το spread είναι στα 350 (χαμηλότερη αξία ομολόγου), ο κερδοσκόπος θα επωφεληθεί από τη διαφορά των 100 μονάδων βάσης (δηλαδή: 1% επί του κεφαλαίου). Θα έχει κερδίσει δηλαδή 1% επί της αξίας των χρημάτων του μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Όταν παίζονται κάμποσα δις ευρώ καθημερινά, προκύπτουν μεγάλα ποσά από τη διαφορά των τιμών.
Με απλά λόγια δηλαδή, ο κερδοσκόπος συμφωνεί να πουλήσει ακριβά κάτι που δεν έχει, και ψάχνει μετά να αγοράσει αυτό το κάτι πιο φθηνά, για να το δώσει στον αγοραστή του. Αυτό είναι όλη η περίφημη κερδοσκοπία.
Το στοιχείο κλειδί σε αυτό το μηχανισμό κερδοσκοπίας αποτελεί, προφανώς, η δυνατότητα του πωλητή να παραδώσει τα ομόλογα, που συμφώνησε να πωλήσει, μερικές ημέρες μετά τη συμφωνία πώλησης. Αν αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει, δεν υπάρχει τότε η δυνατότητα υποτιμητικής κερδοσκοπίας.
Τώρα ας δούμε τι ακριβώς συνέβη στην περίπτωσή μας.
Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, το χρονικό περιθώριο για να παραδοθούν τα πωλούμενα ομόλογα στους αγοραστές τους ήταν 3 ημέρες (το λεγόμενο Τ+3). Οι κερδοσκόποι δηλαδή μπορούσαν να περιμένουν (ή να προκαλέσουν) να πέσει η τιμή των ομολόγων (να ανεβεί, δηλαδή, το spread) για τρεις ημέρες, χρονικό διάστημα όχι πολύ μεγάλο.
Στις 22 Οκτωβρίου 2009, η Τράπεζα της Ελλάδος έδωσε τη δυνατότητα οι τρεις αυτές ημέρες να γίνουν δέκα (Τ+10). Δηλαδή, έδωσε πολύ μεγαλύτερα περιθώρια και δυνατότητες στην υποτιμητική κερδοσκοπία, δίνοντας στην ουσία το σύνθημα για το κερδοσκοπικό πάρτυ!
Στις 10 Δεκεμβρίου 2009, έγινε κάτι ακόμη χειρότερο: Η Τράπεζα της Ελλάδος αποφάσισε να μην επιβάλλονται κυρώσεις σε όποιον κερδοσκόπο δεν έδινε τα ομόλογα στον αγοραστή τους μετά τη λήξη των δέκα ημερών! Όχι μόνον δηλαδή είχαν όλον τον καιρό να κάνουν πάρτυ με τα ομόλογα, αλλά μπορούσαν να το κάνουν χωρίς κανένα ρίσκο! Αν δεν έπεφτε η τιμή των ομολόγων (αν δεν ανέβαιναν τα spreads), τότε αυτοί απλούστατα δεν έδιναν ποτέ στον αγοραστή ομόλογα και δεν είχαν, συνεπώς, απολύτως τίποτα να φοβούνται ή να χάσουν σε περίπτωση που δεν είχε πιάσει η κερδοσκοπική τους τακτική! Μονά ζυγά δικά τους, win-win παιχνίδι για τους κερδοσκόπους, lose-lose για τα ελληνικά ομόλογα!
Υπό αυτές τις συνθήκες, όποιος ήθελε να κρατήσει ελληνικά ομόλογα και να μην τα πουλήσει, θα έπρεπε να είναι ένας πραγματικός ήρωας-«χασοσκόπος» στο πάνθεον των απανταχού Φιλελλήνων. Η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδος έλεγε, στην ουσία: «κερδοσκόπησε χωρίς ρίσκο, μπορείς!»
Το εξωφρενικότερο είναι ότι αυτές οι δύο αποφάσεις δεν πάρθηκαν με Πράξη του Διοικητική της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ. Προβόπουλου, όπως ήταν το νόμιμο, αλλά με απλές εντολές της Διεύθυνσης Οργάνωσης της ΤτΕ. Η δυνατότητα που δόθηκε δηλαδή στους κερδοσκόπους να κάνουν το πάρτυ ήταν παράνομη! Η παράνομη αυτή κατάσταση επιχειρήθηκε να νομιμοποιηθεί με την υπʼ αριθ. 158/10-2-2010 Πράξη του Διοικητή της ΤτΕ, την οποία δεν θα υπέγραφε ο ίδιος ο Προβόπουλος, αλλά ο υποδιοικητής Ι. Παπαδάκης. Ούτε όμως αυτή η πράξη υπογράφηκε ποτέ και η προθεσμία 10 ημερών για να κερδοσκοπήσουν στα ομόλογα χωρίς ρίσκο έμεινε παράνομη. Νόμιμη εξακολουθούσε να είναι η προθεσμία των τριών ημερών.
Η δυνατότητα για το κερδοσκοπικό πάρτυ συνεχίστηκε μέχρι τις 8 Απριλίου 2010, οπότε μειώθηκε η κερδοσκοπική προθεσμία στη μία ημέρα και αποτράπηκε σχεδόν πλήρως η δυνατότητα κερδοσκοπίας. Ήταν όμως πια πολύ αργά. Ήδη τα ελληνικά ομόλογα είχαν καταρρεύσει.
Πριν θέσουμε τα αμείλικτα ερωτήματα, μια τελευταία λεπτομέρεια από το ρεπορτάζ του Ε.Τ. (δείτε το στο σύνδεσμο http://theamapati.wordpress.com/2010/04/20/respect/) : Η αύξηση της κερδοσκοπικής προθεσμίας από τρεις σε δέκα ημέρες έγινε μετά από αίτημα της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών που υποβλήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2009, την επομένη των εκλογών!
Και τώρα τα αμείλικτα ερωτήματα:
- Γιατί ουδέποτε δέχθηκε να νομιμοποιήσει ο Προβόπουλος, αλλά ούτε και ο υποδιοικητής Παπαδάκης, την κερδοσκοπική Κερκόπορτα με την υπογραφή του;
- Πώς ένας απλός Διευθυντής της Διεύθυνσης Οργανωτικού της ΤτΕ να ανοίξει την Κερκόπορτα για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, αντίθετα με τους ισχύοντες κανονισμούς;
- Ήταν δυνατόν να ενεργήσει με τόσο εξόφθαλμα αρνητικό τρόπο υπέρ των κερδοσκόπων ένας απλός διευθυντής χωρίς να έχει κάποια άνωθεν κάλυψη, η οποία προφανώς δεν ήταν από τον Διοικητή του;
- Αν ευσταθεί αυτός ο συλλογισμός, ποια μπορεί να ήταν αυτή η άνωθεν κάλυψη;
- Πόσο άσχετοι μπορεί να είναι στην κυβέρνηση για να μην ξέρουν ότι αυτή η κερδοσκοπική προθεσμία των δέκα ημερών και η άρση των κάθε είδους κυρώσεων προς τους κερδοσκόπους για την παραβίασή της, ήταν ακριβώς αυτός ο μηχανισμός πάνω στον οποίον στηρίχθηκε η κερδοσκοπική επίθεση κατά της χώρας;
- Εάν, έστω, οι της κυβέρνησης ήταν άσχετοι, κανένας Χριστοδούλου και λοιποί αρμόδιοι περί τα ομόλογα, δεν φρόντισε να τους ενημέρωσε για το πώς γίνεται το κερδοσκοπικό παιχνίδι;
- Ο πρωθυπουργός, που κήρυξε διεθνή πόλεμο κατά των κερδοσκόπων, δεν γνώριζε ότι η υπονόμευση γινόταν μέσα στη χώρα του από την παράνομη πρακτική της Τράπεζας της Ελλάδος να θέτει την κερδοσκοπική προθεσμία στις δέκα ημέρες, καταργώντας μάλιστα και το κερδοσκοπικό ρίσκο;
- Ο πρωθυπουργός δεν ήξερε δηλαδή ότι η μάχη κατά των κερδοσκόπων μπορούσε να κερδηθεί μέσα στην Αθήνα, επιβάλλοντας την τήρηση ενός τόσο δα απλού κανονισμού στις συναλλαγές με ομόλογα;
- Το πιο αμείλικτο ερώτημα: Γιατί η Ελληνική Ένωση Τραπεζών ζήτησε το άνοιγμα της κερδοσκοπικής Κερκόπορτας ακριβώς την επομένη των εκλογών;
- Και το τελευταίο ερώτημα: Μήπως τώρα πια, υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω ενεργειών, αποκτούν άλλο νόημα οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τα στελέχη της Goldman Sachs, στις οποίες ποτέ δεν μάθαμε τι ειπώθηκε;
Κύριοι του ΠΑΣΟΚ, δυστυχώς για σας, το σενάριο της απλώς ανόητης διαχείρισης του δημόσιου χρέους εξασθενίζει δραματικά. Η ανοησία γίνεται σιγά-σιγά η «ευνοϊκή» (λέμε τώρα…) εκδοχή για σας…
Απο το troktiko.gr
αποτέλεσε τον πυρήνα του μηχανισμού, με τον οποίο εκτοξεύθηκαν τα spreads στα ύψη και οδηγήθηκε η χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας.
Για να γίνει κατανοητό το σκάνδαλο στο ευρύ κοινό, πρέπει να καταλάβει πρώτα κανείς πώς λειτουργεί η υποτιμητική κερδοσκοπία, το λεγόμενο «σορτάρισμα» (από το αγγλικό short selling, βραχεία πώληση) των ομολόγων.
Αυτό συμβαίνει με τον εξής τρόπο: Ο απλός επενδυτής όταν πουλάει, πουλάει ομόλογα που έχει. Αντιθέτως, ο κερδοσκόπος, πουλά ομόλογα που δεν έχει και τα οποία πρέπει να τα βρει και να τα παραδώσει στον αγοραστή μέσα σε συγκεκριμένη προθεσμία μερικών ημερών. Αν μέσα σε εκείνες τις ημέρες, που έχει περιθώριο ο πωλητής-κερδοσκόπος, τα ομόλογα χάσουν σε αξία, τότε αυτός μεν θα τα αγοράσει σε χαμηλότερη αξία, όμως θα τα παραδώσει στον τελικό αγοραστή τους στην αξία που αρχικά συμφωνήθηκε.
Αν δηλαδή συμφωνήσει να πουλήσει με το spread στα 250 (υψηλότερη αξία ομολόγου) και βρει να αγοράσει ομόλογα, μερικές ημέρες μετά, όταν το spread είναι στα 350 (χαμηλότερη αξία ομολόγου), ο κερδοσκόπος θα επωφεληθεί από τη διαφορά των 100 μονάδων βάσης (δηλαδή: 1% επί του κεφαλαίου). Θα έχει κερδίσει δηλαδή 1% επί της αξίας των χρημάτων του μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Όταν παίζονται κάμποσα δις ευρώ καθημερινά, προκύπτουν μεγάλα ποσά από τη διαφορά των τιμών.
Με απλά λόγια δηλαδή, ο κερδοσκόπος συμφωνεί να πουλήσει ακριβά κάτι που δεν έχει, και ψάχνει μετά να αγοράσει αυτό το κάτι πιο φθηνά, για να το δώσει στον αγοραστή του. Αυτό είναι όλη η περίφημη κερδοσκοπία.
Το στοιχείο κλειδί σε αυτό το μηχανισμό κερδοσκοπίας αποτελεί, προφανώς, η δυνατότητα του πωλητή να παραδώσει τα ομόλογα, που συμφώνησε να πωλήσει, μερικές ημέρες μετά τη συμφωνία πώλησης. Αν αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει, δεν υπάρχει τότε η δυνατότητα υποτιμητικής κερδοσκοπίας.
Τώρα ας δούμε τι ακριβώς συνέβη στην περίπτωσή μας.
Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, το χρονικό περιθώριο για να παραδοθούν τα πωλούμενα ομόλογα στους αγοραστές τους ήταν 3 ημέρες (το λεγόμενο Τ+3). Οι κερδοσκόποι δηλαδή μπορούσαν να περιμένουν (ή να προκαλέσουν) να πέσει η τιμή των ομολόγων (να ανεβεί, δηλαδή, το spread) για τρεις ημέρες, χρονικό διάστημα όχι πολύ μεγάλο.
Στις 22 Οκτωβρίου 2009, η Τράπεζα της Ελλάδος έδωσε τη δυνατότητα οι τρεις αυτές ημέρες να γίνουν δέκα (Τ+10). Δηλαδή, έδωσε πολύ μεγαλύτερα περιθώρια και δυνατότητες στην υποτιμητική κερδοσκοπία, δίνοντας στην ουσία το σύνθημα για το κερδοσκοπικό πάρτυ!
Στις 10 Δεκεμβρίου 2009, έγινε κάτι ακόμη χειρότερο: Η Τράπεζα της Ελλάδος αποφάσισε να μην επιβάλλονται κυρώσεις σε όποιον κερδοσκόπο δεν έδινε τα ομόλογα στον αγοραστή τους μετά τη λήξη των δέκα ημερών! Όχι μόνον δηλαδή είχαν όλον τον καιρό να κάνουν πάρτυ με τα ομόλογα, αλλά μπορούσαν να το κάνουν χωρίς κανένα ρίσκο! Αν δεν έπεφτε η τιμή των ομολόγων (αν δεν ανέβαιναν τα spreads), τότε αυτοί απλούστατα δεν έδιναν ποτέ στον αγοραστή ομόλογα και δεν είχαν, συνεπώς, απολύτως τίποτα να φοβούνται ή να χάσουν σε περίπτωση που δεν είχε πιάσει η κερδοσκοπική τους τακτική! Μονά ζυγά δικά τους, win-win παιχνίδι για τους κερδοσκόπους, lose-lose για τα ελληνικά ομόλογα!
Υπό αυτές τις συνθήκες, όποιος ήθελε να κρατήσει ελληνικά ομόλογα και να μην τα πουλήσει, θα έπρεπε να είναι ένας πραγματικός ήρωας-«χασοσκόπος» στο πάνθεον των απανταχού Φιλελλήνων. Η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδος έλεγε, στην ουσία: «κερδοσκόπησε χωρίς ρίσκο, μπορείς!»
Το εξωφρενικότερο είναι ότι αυτές οι δύο αποφάσεις δεν πάρθηκαν με Πράξη του Διοικητική της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ. Προβόπουλου, όπως ήταν το νόμιμο, αλλά με απλές εντολές της Διεύθυνσης Οργάνωσης της ΤτΕ. Η δυνατότητα που δόθηκε δηλαδή στους κερδοσκόπους να κάνουν το πάρτυ ήταν παράνομη! Η παράνομη αυτή κατάσταση επιχειρήθηκε να νομιμοποιηθεί με την υπʼ αριθ. 158/10-2-2010 Πράξη του Διοικητή της ΤτΕ, την οποία δεν θα υπέγραφε ο ίδιος ο Προβόπουλος, αλλά ο υποδιοικητής Ι. Παπαδάκης. Ούτε όμως αυτή η πράξη υπογράφηκε ποτέ και η προθεσμία 10 ημερών για να κερδοσκοπήσουν στα ομόλογα χωρίς ρίσκο έμεινε παράνομη. Νόμιμη εξακολουθούσε να είναι η προθεσμία των τριών ημερών.
Η δυνατότητα για το κερδοσκοπικό πάρτυ συνεχίστηκε μέχρι τις 8 Απριλίου 2010, οπότε μειώθηκε η κερδοσκοπική προθεσμία στη μία ημέρα και αποτράπηκε σχεδόν πλήρως η δυνατότητα κερδοσκοπίας. Ήταν όμως πια πολύ αργά. Ήδη τα ελληνικά ομόλογα είχαν καταρρεύσει.
Πριν θέσουμε τα αμείλικτα ερωτήματα, μια τελευταία λεπτομέρεια από το ρεπορτάζ του Ε.Τ. (δείτε το στο σύνδεσμο http://theamapati.wordpress.com/2010/04/20/respect/) : Η αύξηση της κερδοσκοπικής προθεσμίας από τρεις σε δέκα ημέρες έγινε μετά από αίτημα της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών που υποβλήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2009, την επομένη των εκλογών!
Και τώρα τα αμείλικτα ερωτήματα:
- Γιατί ουδέποτε δέχθηκε να νομιμοποιήσει ο Προβόπουλος, αλλά ούτε και ο υποδιοικητής Παπαδάκης, την κερδοσκοπική Κερκόπορτα με την υπογραφή του;
- Πώς ένας απλός Διευθυντής της Διεύθυνσης Οργανωτικού της ΤτΕ να ανοίξει την Κερκόπορτα για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, αντίθετα με τους ισχύοντες κανονισμούς;
- Ήταν δυνατόν να ενεργήσει με τόσο εξόφθαλμα αρνητικό τρόπο υπέρ των κερδοσκόπων ένας απλός διευθυντής χωρίς να έχει κάποια άνωθεν κάλυψη, η οποία προφανώς δεν ήταν από τον Διοικητή του;
- Αν ευσταθεί αυτός ο συλλογισμός, ποια μπορεί να ήταν αυτή η άνωθεν κάλυψη;
- Πόσο άσχετοι μπορεί να είναι στην κυβέρνηση για να μην ξέρουν ότι αυτή η κερδοσκοπική προθεσμία των δέκα ημερών και η άρση των κάθε είδους κυρώσεων προς τους κερδοσκόπους για την παραβίασή της, ήταν ακριβώς αυτός ο μηχανισμός πάνω στον οποίον στηρίχθηκε η κερδοσκοπική επίθεση κατά της χώρας;
- Εάν, έστω, οι της κυβέρνησης ήταν άσχετοι, κανένας Χριστοδούλου και λοιποί αρμόδιοι περί τα ομόλογα, δεν φρόντισε να τους ενημέρωσε για το πώς γίνεται το κερδοσκοπικό παιχνίδι;
- Ο πρωθυπουργός, που κήρυξε διεθνή πόλεμο κατά των κερδοσκόπων, δεν γνώριζε ότι η υπονόμευση γινόταν μέσα στη χώρα του από την παράνομη πρακτική της Τράπεζας της Ελλάδος να θέτει την κερδοσκοπική προθεσμία στις δέκα ημέρες, καταργώντας μάλιστα και το κερδοσκοπικό ρίσκο;
- Ο πρωθυπουργός δεν ήξερε δηλαδή ότι η μάχη κατά των κερδοσκόπων μπορούσε να κερδηθεί μέσα στην Αθήνα, επιβάλλοντας την τήρηση ενός τόσο δα απλού κανονισμού στις συναλλαγές με ομόλογα;
- Το πιο αμείλικτο ερώτημα: Γιατί η Ελληνική Ένωση Τραπεζών ζήτησε το άνοιγμα της κερδοσκοπικής Κερκόπορτας ακριβώς την επομένη των εκλογών;
- Και το τελευταίο ερώτημα: Μήπως τώρα πια, υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω ενεργειών, αποκτούν άλλο νόημα οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τα στελέχη της Goldman Sachs, στις οποίες ποτέ δεν μάθαμε τι ειπώθηκε;
Κύριοι του ΠΑΣΟΚ, δυστυχώς για σας, το σενάριο της απλώς ανόητης διαχείρισης του δημόσιου χρέους εξασθενίζει δραματικά. Η ανοησία γίνεται σιγά-σιγά η «ευνοϊκή» (λέμε τώρα…) εκδοχή για σας…
Απο το troktiko.gr
Πώς να κερδίσετε 12 δις. $ ποντάροντας 100 χιλιάδες στην πτώχευση της Ελλάδας
Το μέγεθος της κερδοσκοπίας εναντίον της Ελλάδας και ο βαθμός στον οποίο τα CDS είναι υπεύθυνα για την ελληνική κρίση είναι πάρα πολύ υποβαθμισμένα και αυτό γιατί όταν το θέμα εξετάζεται από τους ελάχιστους που το κατανοούν σε βάθος, αυτό γίνεται επιφανειακά, παραλείποντας μερικές εξαιρετικά σημαντικές παραμέτρους.
Τα ελληνικά CDS υποτίθεται πως είναι μία ασφάλεια που μπορούν να αγοράσουν όσοι έχουν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα ούτως ώστε να αντισταθμίσουν τον κίνδυνο από μία ενδεχόμενη πτώχευση της χώρας και συνεπώς από μία ενδεχόμενη αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων της, πληρώνοντας ένα ασφάλιστρο (το οποίο είναι κυμαινόμενο και ανεβοκατεβαίνει όπως μία μετοχή) στο τραπεζικό ίδρυμα ή το επενδυτικό ίδρυμα που τους τα πουλάει.
Ωστόσο, επιτρέπεται να αγοράσει κανείς CDS και να νομιμοποιείται να λάβει την αποζημίωση σε περίπτωση πτώχευσης της Ελλάδας χωρίς να έχει στην κατοχή του ελληνικά ομόλογα, δηλαδή χωρίς να έχει την ανάγκη ασφάλισης της επένδυσης του. Σε αυτήν την περίπτωση τα ελληνικά CDS μετατρέπονται σε ένα χρηματιστηριακό στοίχημα, από το οποίο ο κερδοσκόπος μπορεί να κερδίσει με δύο τρόπους: είτε από την άνοδο της τιμής του CDS και την πώληση του ακριβότερα απ’ ότι το αγόρασε, καθώς το ασφάλιστρο αυξάνεται όσο η χρηματοπιστωτική επίθεση στην Ελλάδα συνεχίζεται είτε από την πραγματική πτώχευση της Ελλάδας και τη λήψη της τεράστιας αποζημίωσης.
Η δυνατότητα αυτή, της αγοράς CDS χωρίς την προϋπόθεση της κατοχής ελληνικών ομολόγων, δημιουργεί ένα κερδοσκοπικό κύκλο ασύλληπτων διαστάσεων, καθώς εμπλέκει, πέρα από hedge funds και κάθε λογής κερδοσκοπικά ιδρύματα και τις μεγαλύτερες τράπεζες / δανειστές της Ελλάδας, τις οποίες αναγκάζει να πουλήσουν ελληνικά ομόλογα εκτινάσσοντας τα επιτόκια τους στα ύψη και επομένως απογειώνοντας το κόστος δανεισμού της Ελλάδας.
Αυτό, γιατί όταν ένας κερδοσκόπος θέλει να στοιχηματίσει αγοράζοντας ελληνικά CDS, πρέπει να στραφεί, κατά κανόνα, στις μεγάλες τράπεζες που είναι οι νόμιμοι διαπραγματευτές αυτών των προϊόντων. Αγοράζοντας ελληνικά CDS από αυτές, στην ουσία ποντάρει εναντίον τους, καθώς θα είναι αυτές που θα κληθούν να τον πληρώσουν αν η Ελλάδα πτωχεύσει Το άμεσο αποτέλεσμα είναι οι τράπεζες να προχωρούν σε στρατηγικές αντιστάθμισης του επενδυτικού κινδύνου που ανέλαβαν, είτε προχωρώντας σε πωλήσεις ελληνικών ομολόγων είτε λαμβάνοντας θέσεις short εναντίον τους, δηλαδή πουλώντας τα, ποντάροντας στην πτώση τους, με την ελπίδα ότι θα τα αγοράσουν, στο μέλλον, φθηνότερα.
Αυτό συμβαίνει γιατί καθώς οι κερδοσκόποι ποντάρουν στην αύξηση της πιθανότητας πτώχευσης της Ελλάδας αγοράζοντας όλο και περισσότερα CDS, οι τράπεζες που τους τα πουλούν είναι σα να ποντάρουν όλο και περισσότερο στο αντίθετο ενδεχόμενο, δηλαδή στη μη πτώχευση της Ελλάδας. Καθώς, όμως, οι περισσότερες από αυτές έχουν, ήδη και ελληνικά ομόλογα, βρίσκονται να ποντάρουν διπλά στη μη πτώχευση της Ελλάδας, από τη μία πλευρά με το να κατέχουν ομόλογα και από την άλλη παίζοντας κόντρα στους κερδοσκόπους των CDS. Το αποτέλεσμα είναι η υπερέκθεση τους στην επένδυση υπέρ της Ελλάδας η οποία τις οδηγεί, σχεδόν αναγκαστικά, στην ανάγκη της μείωσης του επενδυτικού τους ρίσκου πουλώντας ελληνικά ομόλογα ή και ποντάροντας στην πτώση τους. Οι τράπεζες που δεν έχουν, ήδη, επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα, ώστε να μπορούν να πουλήσουν κάποια από αυτά μειώνοντας το ρίσκο τους, αναγκάζονται να τα δανειστούν από άλλες τράπεζες και να τα πουλήσουν short, ποντάροντας και αυτές στην πτώση τους, ώστε να τα αγοράσουν αργότερα χαμηλότερα για να τα επιστρέψουν στις τράπεζες απʼ όπου τα δανείστηκαν.
Απλοποιώντας το παράδειγμα μπορούμε να πούμε πως όταν πραγματοποιείται μία πράξη αγοράς ελληνικών CDS, ενεργοποιείται και μία πράξη πώλησης ελληνικών ομολόγων, με την τελευταία να έχει ως αυτόματη συνέπεια την αύξηση των επιτοκίων των ομολόγων (και των spreads τους με τα γερμανικά), δηλαδή την αύξηση του κόστους δανεισμού της Ελλάδας. Όσο οι κερδοσκόποι συνεχίζουν να σπρώχνουν την τιμή των CDS υψηλότερα, αγοράζοντας τα, τόσο οι τράπεζες που τους τα πουλούν επενδύουν στην πτώση των ελληνικών ομολόγων, σπρώχνοντας τα επιτόκια τους και το κόστος δανεισμού της Ελλάδας υψηλότερα.
Έτσι, η Ελλάδα έχει γίνει ένα τεράστιο χρηματιστηριακό καζίνο (ανάλογο με εκείνο που οδήγησε στην κατάρρευση της αγοράς ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, πάλι με τη χρήση των CDS), το οποίο παρέχει ευκαιρίες για κέρδη σε κερδοσκόπους και τράπεζες σε όλο τον κόσμο, καθώς οι πρώτοι κερδίζουν όσο η κρίση επιδεινώνεται ενώ οι τράπεζες απολαμβάνουν τα κέρδη από τις προμήθειες που λαμβάνουν από το εμπόριο CDS. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη χειρότερο καθώς τα CDS μπορούν να αγοραστούν με μόχλευση, δηλαδή πληρώνοντας τμήμα, μόνο, της πραγματικής αξίας της τιμής τους. Έτσι, μία επένδυση σε ελληνικά CDS της τάξης του 1 εκ δολαρίων, μπορεί να απαιτεί κεφάλαιο μόλις της τάξης των 100 χιλιάδων δολαρίων.
Η μελέτη της πορείας τιμών των ελληνικών CDS αποκαλύπτει ότι η άνοδος τους ξεκίνησε από τον Ιούλιο του 2007, ταυτόχρονα με μία σειρά άλλων χρηματοπιστωτικών εξελίξεων, που αποτελούν τα σημαντικότερα κομμάτια στο διεθνές παζλ που δημιουργεί το έξυπνο χρήμα, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ίδιου αυτού παζλ για περισσότερο από 2,5 χρόνια από σήμερα. Στο διάστημα αυτό έχει πέσει πάνω της μία χρηματοπιστωτική βόμβα 12204 μεγατόνων, όση, δηλαδή, είναι η ποσοστιαία άνοδος των τιμών των CDS από τις 4,6 μονάδες βάσης, τον Ιούλιο του 2007, στις 566 μονάδες βάσης σήμερα, η οποία και είχε ως αντανακλαστική συνέπεια το ξεπούλημα των ελληνικών ομολόγων, την απογείωση των επιτοκίων τους και την εκτίναξη του κόστους δανεισμού για την Ελλάδα.
Ο κερδοσκόπος που επένδυσε 1 εκ δολάρια ποντάροντας στην πτώχευση της Ελλάδας τον Ιούλιο του 2007, σήμερα βλέπει την επένδυση του να αξίζει 12,204 δις δολάρια. Και το πιθανότερο είναι πως για την αρχική επένδυση του 1 εκ δολαρίων δεν πλήρωσε περισσότερο από το 10%, δηλαδή 100 χιλιάδες δολάρια.
Και καθώς στις χρηματοπιστωτικές αγορές το κέρδος του ενός είναι, κατά κανόνα, η απώλεια του άλλου, το λογαριασμό για τα κέρδη των κερδοσκόπων τον λαμβάνει, μέσω της αγοράς ομολόγων, ο Έλληνας πολίτης (και θα συνεχίσει να τον λαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμη). Έτσι, όταν η Ελλάδα κόβει μισθούς, λαμβάνει σκληρά δημοσιονομικά μέτρα κλπ, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα για να πληρώσει τους επιπλέον τόκους που προκύπτουν από την αύξηση του κόστους δανεισμού της, στην ουσία ενεργοποιεί το μηχανισμό εκείνο που, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να συγκεντρώσει τα χρήματα που θα πληρωθούν σε όσους πέτυχαν το τζακ ποτ ποντάροντας εναντίον της στην αγορά CDS.
Και πριν βιαστούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα πως η Ελλάδα έγινε εσκεμμένα στόχος σκοτεινών δυνάμεων, αξίζει να θυμηθούμε πως εξαιτίας των CDS κατέρρευσε η αγορά κατοικίας των ΗΠΑ, οδηγώντας σε μεγάλες απώλειες ή και στην πτώχευση εκατομμύρια Αμερικανών, για να καταλάβουμε πως οι κερδοσκόποι ενδιαφέρονται μόνο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και τίποτε άλλο.
Πάνος Παναγιώτου - Διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr
Source: http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/----12----100------2010042222396/
Τα ελληνικά CDS υποτίθεται πως είναι μία ασφάλεια που μπορούν να αγοράσουν όσοι έχουν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα ούτως ώστε να αντισταθμίσουν τον κίνδυνο από μία ενδεχόμενη πτώχευση της χώρας και συνεπώς από μία ενδεχόμενη αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων της, πληρώνοντας ένα ασφάλιστρο (το οποίο είναι κυμαινόμενο και ανεβοκατεβαίνει όπως μία μετοχή) στο τραπεζικό ίδρυμα ή το επενδυτικό ίδρυμα που τους τα πουλάει.
Ωστόσο, επιτρέπεται να αγοράσει κανείς CDS και να νομιμοποιείται να λάβει την αποζημίωση σε περίπτωση πτώχευσης της Ελλάδας χωρίς να έχει στην κατοχή του ελληνικά ομόλογα, δηλαδή χωρίς να έχει την ανάγκη ασφάλισης της επένδυσης του. Σε αυτήν την περίπτωση τα ελληνικά CDS μετατρέπονται σε ένα χρηματιστηριακό στοίχημα, από το οποίο ο κερδοσκόπος μπορεί να κερδίσει με δύο τρόπους: είτε από την άνοδο της τιμής του CDS και την πώληση του ακριβότερα απ’ ότι το αγόρασε, καθώς το ασφάλιστρο αυξάνεται όσο η χρηματοπιστωτική επίθεση στην Ελλάδα συνεχίζεται είτε από την πραγματική πτώχευση της Ελλάδας και τη λήψη της τεράστιας αποζημίωσης.
Η δυνατότητα αυτή, της αγοράς CDS χωρίς την προϋπόθεση της κατοχής ελληνικών ομολόγων, δημιουργεί ένα κερδοσκοπικό κύκλο ασύλληπτων διαστάσεων, καθώς εμπλέκει, πέρα από hedge funds και κάθε λογής κερδοσκοπικά ιδρύματα και τις μεγαλύτερες τράπεζες / δανειστές της Ελλάδας, τις οποίες αναγκάζει να πουλήσουν ελληνικά ομόλογα εκτινάσσοντας τα επιτόκια τους στα ύψη και επομένως απογειώνοντας το κόστος δανεισμού της Ελλάδας.
Αυτό, γιατί όταν ένας κερδοσκόπος θέλει να στοιχηματίσει αγοράζοντας ελληνικά CDS, πρέπει να στραφεί, κατά κανόνα, στις μεγάλες τράπεζες που είναι οι νόμιμοι διαπραγματευτές αυτών των προϊόντων. Αγοράζοντας ελληνικά CDS από αυτές, στην ουσία ποντάρει εναντίον τους, καθώς θα είναι αυτές που θα κληθούν να τον πληρώσουν αν η Ελλάδα πτωχεύσει Το άμεσο αποτέλεσμα είναι οι τράπεζες να προχωρούν σε στρατηγικές αντιστάθμισης του επενδυτικού κινδύνου που ανέλαβαν, είτε προχωρώντας σε πωλήσεις ελληνικών ομολόγων είτε λαμβάνοντας θέσεις short εναντίον τους, δηλαδή πουλώντας τα, ποντάροντας στην πτώση τους, με την ελπίδα ότι θα τα αγοράσουν, στο μέλλον, φθηνότερα.
Αυτό συμβαίνει γιατί καθώς οι κερδοσκόποι ποντάρουν στην αύξηση της πιθανότητας πτώχευσης της Ελλάδας αγοράζοντας όλο και περισσότερα CDS, οι τράπεζες που τους τα πουλούν είναι σα να ποντάρουν όλο και περισσότερο στο αντίθετο ενδεχόμενο, δηλαδή στη μη πτώχευση της Ελλάδας. Καθώς, όμως, οι περισσότερες από αυτές έχουν, ήδη και ελληνικά ομόλογα, βρίσκονται να ποντάρουν διπλά στη μη πτώχευση της Ελλάδας, από τη μία πλευρά με το να κατέχουν ομόλογα και από την άλλη παίζοντας κόντρα στους κερδοσκόπους των CDS. Το αποτέλεσμα είναι η υπερέκθεση τους στην επένδυση υπέρ της Ελλάδας η οποία τις οδηγεί, σχεδόν αναγκαστικά, στην ανάγκη της μείωσης του επενδυτικού τους ρίσκου πουλώντας ελληνικά ομόλογα ή και ποντάροντας στην πτώση τους. Οι τράπεζες που δεν έχουν, ήδη, επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα, ώστε να μπορούν να πουλήσουν κάποια από αυτά μειώνοντας το ρίσκο τους, αναγκάζονται να τα δανειστούν από άλλες τράπεζες και να τα πουλήσουν short, ποντάροντας και αυτές στην πτώση τους, ώστε να τα αγοράσουν αργότερα χαμηλότερα για να τα επιστρέψουν στις τράπεζες απʼ όπου τα δανείστηκαν.
Απλοποιώντας το παράδειγμα μπορούμε να πούμε πως όταν πραγματοποιείται μία πράξη αγοράς ελληνικών CDS, ενεργοποιείται και μία πράξη πώλησης ελληνικών ομολόγων, με την τελευταία να έχει ως αυτόματη συνέπεια την αύξηση των επιτοκίων των ομολόγων (και των spreads τους με τα γερμανικά), δηλαδή την αύξηση του κόστους δανεισμού της Ελλάδας. Όσο οι κερδοσκόποι συνεχίζουν να σπρώχνουν την τιμή των CDS υψηλότερα, αγοράζοντας τα, τόσο οι τράπεζες που τους τα πουλούν επενδύουν στην πτώση των ελληνικών ομολόγων, σπρώχνοντας τα επιτόκια τους και το κόστος δανεισμού της Ελλάδας υψηλότερα.
Έτσι, η Ελλάδα έχει γίνει ένα τεράστιο χρηματιστηριακό καζίνο (ανάλογο με εκείνο που οδήγησε στην κατάρρευση της αγοράς ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, πάλι με τη χρήση των CDS), το οποίο παρέχει ευκαιρίες για κέρδη σε κερδοσκόπους και τράπεζες σε όλο τον κόσμο, καθώς οι πρώτοι κερδίζουν όσο η κρίση επιδεινώνεται ενώ οι τράπεζες απολαμβάνουν τα κέρδη από τις προμήθειες που λαμβάνουν από το εμπόριο CDS. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη χειρότερο καθώς τα CDS μπορούν να αγοραστούν με μόχλευση, δηλαδή πληρώνοντας τμήμα, μόνο, της πραγματικής αξίας της τιμής τους. Έτσι, μία επένδυση σε ελληνικά CDS της τάξης του 1 εκ δολαρίων, μπορεί να απαιτεί κεφάλαιο μόλις της τάξης των 100 χιλιάδων δολαρίων.
Η μελέτη της πορείας τιμών των ελληνικών CDS αποκαλύπτει ότι η άνοδος τους ξεκίνησε από τον Ιούλιο του 2007, ταυτόχρονα με μία σειρά άλλων χρηματοπιστωτικών εξελίξεων, που αποτελούν τα σημαντικότερα κομμάτια στο διεθνές παζλ που δημιουργεί το έξυπνο χρήμα, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του ίδιου αυτού παζλ για περισσότερο από 2,5 χρόνια από σήμερα. Στο διάστημα αυτό έχει πέσει πάνω της μία χρηματοπιστωτική βόμβα 12204 μεγατόνων, όση, δηλαδή, είναι η ποσοστιαία άνοδος των τιμών των CDS από τις 4,6 μονάδες βάσης, τον Ιούλιο του 2007, στις 566 μονάδες βάσης σήμερα, η οποία και είχε ως αντανακλαστική συνέπεια το ξεπούλημα των ελληνικών ομολόγων, την απογείωση των επιτοκίων τους και την εκτίναξη του κόστους δανεισμού για την Ελλάδα.
Ο κερδοσκόπος που επένδυσε 1 εκ δολάρια ποντάροντας στην πτώχευση της Ελλάδας τον Ιούλιο του 2007, σήμερα βλέπει την επένδυση του να αξίζει 12,204 δις δολάρια. Και το πιθανότερο είναι πως για την αρχική επένδυση του 1 εκ δολαρίων δεν πλήρωσε περισσότερο από το 10%, δηλαδή 100 χιλιάδες δολάρια.
Και καθώς στις χρηματοπιστωτικές αγορές το κέρδος του ενός είναι, κατά κανόνα, η απώλεια του άλλου, το λογαριασμό για τα κέρδη των κερδοσκόπων τον λαμβάνει, μέσω της αγοράς ομολόγων, ο Έλληνας πολίτης (και θα συνεχίσει να τον λαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμη). Έτσι, όταν η Ελλάδα κόβει μισθούς, λαμβάνει σκληρά δημοσιονομικά μέτρα κλπ, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα για να πληρώσει τους επιπλέον τόκους που προκύπτουν από την αύξηση του κόστους δανεισμού της, στην ουσία ενεργοποιεί το μηχανισμό εκείνο που, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να συγκεντρώσει τα χρήματα που θα πληρωθούν σε όσους πέτυχαν το τζακ ποτ ποντάροντας εναντίον της στην αγορά CDS.
Και πριν βιαστούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα πως η Ελλάδα έγινε εσκεμμένα στόχος σκοτεινών δυνάμεων, αξίζει να θυμηθούμε πως εξαιτίας των CDS κατέρρευσε η αγορά κατοικίας των ΗΠΑ, οδηγώντας σε μεγάλες απώλειες ή και στην πτώχευση εκατομμύρια Αμερικανών, για να καταλάβουμε πως οι κερδοσκόποι ενδιαφέρονται μόνο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και τίποτε άλλο.
Πάνος Παναγιώτου - Διευθυντής ΕΚΤΑ, info@ekta1.gr
Source: http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/----12----100------2010042222396/
Αναλυτές δεν αποκλείουν πλέον το σενάριο χρεοκοπίας
Σχεδόν ένα μήνα μετά την ανακοίνωση του μηχανισμού στήριξης της ευρωζώνης, η Ελλάδα βρίσκεται ξανά σε δύσκολη θέση και η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας της αναφέρεται όλο και πιο συχνά.
Το σενάριο της χρεοκοπίας, που όλοι φοβούνταν περισσότερο μέχρι σήμερα, δεν αποκλείεται πλέον από τους οικονομικούς αναλυτές, σημειώνει το Γαλλικό Πρακτορείο, όπως και αυτό μιας αναδιάρθρωσης του χρέους της, βάσει της οποίας οι πιστωτές θα πάρουν πίσω μόνον μέρος των κεφαλαίων τους.
Ο Έρικ Νίλσεν, επικεφαλής των οικονομολόγων της Goldman Sachs για την Ευρώπη, αναφέρεται σαφώς σε σημερινό του υπόμνημα στο ενδεχόμενο το σενάριο αυτό να γίνει πραγματικότητα. "Θα πρόσεχα σίγουρα τα σημάδια που δείχνουν ότι η (ελληνική) κυβέρνηση θα μπορούσε να διαπραγματευτεί τους προσεχείς μήνες μια αναδιάρθρωση του χρέους της", σημειώνει.
"Μήπως η Ελλάδα θα είναι σε επίπεδο κρατών αυτό που ήταν η τράπεζα Lehman Brothers στον αμερικανικό χρηματοπιστωτικό τομέα", διερωτώνται επίσης αναλυτές του Breakingviews.com, οι οποίοι κρίνουν ότι η κρίση των δημοσιονομικών μοιάζει πολύ με την τραπεζική κρίση του 2008.
Η κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει κυρίως αυτήν της Αργεντινής, επισημαίνει επίσης το Γαλλικό Πρακτορείο, η οποία το 2001 χρεοκόπησε, έχοντας ένα χρέος που ξεπερνούσε τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Το 2005, η χώρα σύναψε συμφωνία με την πλειοψηφία των πιστωτών της, οι οποίοι αναγκάστηκαν να απαρνηθούν περίπου τα δύο τρίτα των κεφαλαίων τους.
Σήμερα αμέσως μετά την αναθεώρηση προς τα πάνω από την Eurostat του ελλείμματος της Ελλάδας για το 2009 στο 13,6% του ΑΕΠ αντί του 12,9% που υπολογιζόταν προηγουμένως, η αγορά ομολόγων αντέδρασε εγκαταλείποντας περαιτέρω τα ελληνικά ομόλογα και εκτινάσσοντας αυτομάτως σε νέα ποσοστά ρεκόρ τα επιτόκια. Αν η Ελλάδα θέλει να δανειστεί από τις αγορές για 10 χρόνια, οι χώρες θα της προτείνουν τώρα περισσότερο από 8,5%, ένα επιτόκιο-τιμωρία για τα δημόσια οικονομικά της.
Επιπλέον η προοπτική του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των 30 δισεκατομμυρίων ευρώ και του δανείου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) των 15 δισεκατομμυρίων, οι λεπτομέρειες του οποίου τελούν σήμερα υπό διαπραγμάτευση, δεν επαρκεί πλέον για να περιορίσει τις ανησυχίες των επενδυτών.
"Οι αγορές μπορούν να ωθήσουν μια κυβέρνηση στην χρεοκοπία, αν αρνηθούν να αναχρηματοδοτήσουν μέρος του χρέους της", σημειώνει ο Τσάρλς Ουίπλοζ, καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Το σενάριο μιας χρεοκοπίας εγκυμονεί επίσης τον κίνδυνο πρόκλησης φαινομένου ντόμινο, σημείωσε εξάλλου χθες το ΔΝΤ.
"Οι ανησυχίες των αγορών όσον αφορά τη φερεγγυότητα της Ελλάδας εγκυμονούν τον κίνδυνο, αν δεν τεθούν υπό έλεγχο, να μετατραπούν κυριολεκτικά σε μια υπέρτατη και μεταδοτική κρίση χρέους", προέβλεψε.
Η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ισπανία θα βρίσκονταν τότε στην πρώτη γραμμή.
Μια χρεοκοπία θα απέκλειε την Ελλάδα προσωρινά από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ωστόσο η Ελλάδα δεν θα χρειαζόταν να εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ, καθώς κανένα ευρωπαϊκό κείμενο δεν προβλέπει την αποχώρηση μιας χώρας μέλους λόγω χρεοκοπίας, σχολιάζει τέλος το Γαλλικό Πρακτορείο.
Το σενάριο της χρεοκοπίας, που όλοι φοβούνταν περισσότερο μέχρι σήμερα, δεν αποκλείεται πλέον από τους οικονομικούς αναλυτές, σημειώνει το Γαλλικό Πρακτορείο, όπως και αυτό μιας αναδιάρθρωσης του χρέους της, βάσει της οποίας οι πιστωτές θα πάρουν πίσω μόνον μέρος των κεφαλαίων τους.
Ο Έρικ Νίλσεν, επικεφαλής των οικονομολόγων της Goldman Sachs για την Ευρώπη, αναφέρεται σαφώς σε σημερινό του υπόμνημα στο ενδεχόμενο το σενάριο αυτό να γίνει πραγματικότητα. "Θα πρόσεχα σίγουρα τα σημάδια που δείχνουν ότι η (ελληνική) κυβέρνηση θα μπορούσε να διαπραγματευτεί τους προσεχείς μήνες μια αναδιάρθρωση του χρέους της", σημειώνει.
"Μήπως η Ελλάδα θα είναι σε επίπεδο κρατών αυτό που ήταν η τράπεζα Lehman Brothers στον αμερικανικό χρηματοπιστωτικό τομέα", διερωτώνται επίσης αναλυτές του Breakingviews.com, οι οποίοι κρίνουν ότι η κρίση των δημοσιονομικών μοιάζει πολύ με την τραπεζική κρίση του 2008.
Η κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει κυρίως αυτήν της Αργεντινής, επισημαίνει επίσης το Γαλλικό Πρακτορείο, η οποία το 2001 χρεοκόπησε, έχοντας ένα χρέος που ξεπερνούσε τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Το 2005, η χώρα σύναψε συμφωνία με την πλειοψηφία των πιστωτών της, οι οποίοι αναγκάστηκαν να απαρνηθούν περίπου τα δύο τρίτα των κεφαλαίων τους.
Σήμερα αμέσως μετά την αναθεώρηση προς τα πάνω από την Eurostat του ελλείμματος της Ελλάδας για το 2009 στο 13,6% του ΑΕΠ αντί του 12,9% που υπολογιζόταν προηγουμένως, η αγορά ομολόγων αντέδρασε εγκαταλείποντας περαιτέρω τα ελληνικά ομόλογα και εκτινάσσοντας αυτομάτως σε νέα ποσοστά ρεκόρ τα επιτόκια. Αν η Ελλάδα θέλει να δανειστεί από τις αγορές για 10 χρόνια, οι χώρες θα της προτείνουν τώρα περισσότερο από 8,5%, ένα επιτόκιο-τιμωρία για τα δημόσια οικονομικά της.
Επιπλέον η προοπτική του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των 30 δισεκατομμυρίων ευρώ και του δανείου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) των 15 δισεκατομμυρίων, οι λεπτομέρειες του οποίου τελούν σήμερα υπό διαπραγμάτευση, δεν επαρκεί πλέον για να περιορίσει τις ανησυχίες των επενδυτών.
"Οι αγορές μπορούν να ωθήσουν μια κυβέρνηση στην χρεοκοπία, αν αρνηθούν να αναχρηματοδοτήσουν μέρος του χρέους της", σημειώνει ο Τσάρλς Ουίπλοζ, καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Το σενάριο μιας χρεοκοπίας εγκυμονεί επίσης τον κίνδυνο πρόκλησης φαινομένου ντόμινο, σημείωσε εξάλλου χθες το ΔΝΤ.
"Οι ανησυχίες των αγορών όσον αφορά τη φερεγγυότητα της Ελλάδας εγκυμονούν τον κίνδυνο, αν δεν τεθούν υπό έλεγχο, να μετατραπούν κυριολεκτικά σε μια υπέρτατη και μεταδοτική κρίση χρέους", προέβλεψε.
Η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ισπανία θα βρίσκονταν τότε στην πρώτη γραμμή.
Μια χρεοκοπία θα απέκλειε την Ελλάδα προσωρινά από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ωστόσο η Ελλάδα δεν θα χρειαζόταν να εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ, καθώς κανένα ευρωπαϊκό κείμενο δεν προβλέπει την αποχώρηση μιας χώρας μέλους λόγω χρεοκοπίας, σχολιάζει τέλος το Γαλλικό Πρακτορείο.
Πως η Moody’s «πτώχευσε» την Ελλάδα
Το τέλος (κερδοσκοπικού) παιχνιδιού με το ελληνικό χρέος «σφύριξε» χθες ο οίκος Moody’s, στέλνοντας την κυβέρνηση εντός των επόμενων 24ώρων στο διεθνή μηχανισμό στήριξης, με όρους σχετικά «χαλαρούς» για το 2010, αλλά και τους ισχυρούς δανειστές της χώρας στο… (Διεθνές Νομισματικό) Ταμείο για την είσπραξη τεράστιων κερδών.
Με τη χθεσινή υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων ένα «σκαλοπάτι» πάνω από την κατηγορία «Β», στο Α3, η Moody’s ενεργοποιεί ένα μηχανισμό χρεοκοπίας της χώρας, που πλέον μπορεί να σταματήσει την κίνησή του, μόνο με προσφυγή στο διεθνή μηχανισμό στήριξης, εκτιμούν καλά πληροφορημένες πηγές.
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, που είναι σε θέση να γνωρίζουν καλά τις λεπτομέρειες της έκδοσης ενός σύνθετου προϊόντος με χαρακτήρα ωρολογιακής βόμβας για την Ελλάδα, το οποίο εκδόθηκε εν μέσω της οξύτατης κρίσης στα τέλη του 2008-αρχές 2009, μετά την υποβάθμιση από την Moody’s αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την ενεργοποίηση όρων, που θα προσθέσουν αιφνιδίως άλλα 5,4 δις. ευρώ στις ήδη υψηλές υποχρεώσεις του ελληνικού Δημοσίου.
Ειδικότερα, αμέσως μετά την υποβάθμιση της Ελλάδας στην κατηγορία Α3, η ελληνική κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει «κρυφές» υποχρεώσεις από ένα τεράστιο swap, το οποίο τιτλοποιήθηκε μέσω οχήματος ειδικού σκοπού μεγάλης ελληνικής τράπεζας. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, η πιστοληπτική αξιολόγηση των τίτλων που εκδόθηκαν συνδέεται άρρηκτα με την αξιολόγηση του Δημοσίου από την Moody’s. Κάτω από τη βαθμολογία Α2 (δηλαδή στο Α3, όπου πέρασε από χθες η Ελλάδα) αρχίζει η διαδικασία αντιστροφής αυτής της έκδοσης και το Δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει 5,4 δις. ευρώ επιπλέον των βαρύτατων υποχρεώσεων του Μαΐου, από τις λήξεις ομολόγων ύψους 8,9 δις. ευρώ στις 19 Μαΐου.
Αυτό σημαίνει, ότι χάνεται κάθε δυνατότητα ελέγχου των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας και καθίσταται υποχρεωτική η προσφυγή στο διεθνή μηχανισμό στήριξης. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Φ. Σαχινίδης παρουσίασε χθες στην άτυπη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου τους όρους του ΔΝΤ για την ενεργοποίηση του μηχανισμού χρηματοδότησης, με μια συμφωνία τριετούς διάρκειας.
Οι όροι του Ταμείου, που είναι «χαλαροί» για το 2010 και απαιτούν την αποσαφήνιση των μέτρων που θα εξασφαλίσουν τη μείωση του ελλείμματος το 2011 και 2012, με πιθανή παράταση για την επίτευξη του στόχου για μείωση κάτω από το 3% το 2013, έχουν ήδη γίνει δεκτοί σε γενικές γραμμές από την κυβέρνηση και απομένει το Σαββατοκύριακο να συζητηθούν οι τελευταίες λεπτομέρειες, κατά την επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, στην Ουάσιγκτον, για την ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ.
Έτσι, πιθανότατα από τις αρχές της επόμενης εβδομάδας, θα τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης τα 45 δις. ευρώ χρηματοδοτήσεων από χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, ενώ σε περίπτωση που χρειασθεί να παραταθούν μερικές ημέρες ακόμη οι τεχνικές διαπραγματεύσεις, η Ελλάδα θα έχει στη διάθεσή της ένα μηχανισμό βραχυπρόθεσμων bridge loans (χρηματοδοτήσεις-γέφυρες), που θα μπορούν να αξιοποιηθούν για την κάλυψη άμεσων υποχρεώσεων.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση διαπραγματεύεται ήδη τη δυνατότητα άντλησης επιπλέον χρηματοδοτήσεων για τη διετία 2011-2012, που μπορεί να ανεβάσουν το συνολικό «πακέτο» σε επίπεδο παγκοσμίου ρεκόρ για ένα διεθνές πρόγραμμα εξωτερικής χρηματοδότησης μιας χώρας που βρίσκεται σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της. Ουσιαστικά, στο τέλος της διαδικασίας, θα έχει επέλθει μια μεγάλη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με το ¼ του δανεισμού (ορισμένοι κάνουν λόγο για 1/3!) να περνά από τον ιδιωτικό τομέα στις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ.
Με αυτό το τελευταίο επεισόδιο στο ελληνικό δράμα, μεγάλοι κερδισμένοι θα είναι οι πιστωτές της χώρας, όπως πάντα συμβαίνει στις περιπτώσεις διεθνούς διάσωσης οικονομιών σε αδυναμία: με την αναδιάρθρωση του χρέους, μεγάλος όγκος ελληνικών ομολόγων θα αποσυρθούν από τις αγορές, περνώντας στα χέρια των φορέων του μηχανισμού στήριξης, με άμεση συνέπεια τη ραγδαία ανατίμηση των τίτλων που θα απομείνουν στους δανειστές του ιδιωτικού τομέα (ελληνικές και ευρωπαϊκές τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και επενδυτικά κεφάλαια).
Σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, αυτή η ανατίμηση θα αφήσει κεφαλαιακά κέρδη της τάξεως των 30-40 δις. ευρώ στους φορείς του ιδιωτικού τομέα που κρατούν ελληνικά ομόλογα. Και θα έχει ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο το μεγάλο διεθνές κερδοσκοπικό πείραμα, με πειραματόζωο την Ελλάδα, για να συνεχισθεί πιθανότατα με τις άλλες «αδύναμες» χώρες της Ευρωζώνης, στην περίπτωση που αποδειχθεί ότι δεν μπορούν να θέσουν υπό έλεγχο τα χρέη τους…
Source:http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/--moodys-lr----2010042222397/
Με τη χθεσινή υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων ένα «σκαλοπάτι» πάνω από την κατηγορία «Β», στο Α3, η Moody’s ενεργοποιεί ένα μηχανισμό χρεοκοπίας της χώρας, που πλέον μπορεί να σταματήσει την κίνησή του, μόνο με προσφυγή στο διεθνή μηχανισμό στήριξης, εκτιμούν καλά πληροφορημένες πηγές.
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, που είναι σε θέση να γνωρίζουν καλά τις λεπτομέρειες της έκδοσης ενός σύνθετου προϊόντος με χαρακτήρα ωρολογιακής βόμβας για την Ελλάδα, το οποίο εκδόθηκε εν μέσω της οξύτατης κρίσης στα τέλη του 2008-αρχές 2009, μετά την υποβάθμιση από την Moody’s αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την ενεργοποίηση όρων, που θα προσθέσουν αιφνιδίως άλλα 5,4 δις. ευρώ στις ήδη υψηλές υποχρεώσεις του ελληνικού Δημοσίου.
Ειδικότερα, αμέσως μετά την υποβάθμιση της Ελλάδας στην κατηγορία Α3, η ελληνική κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει «κρυφές» υποχρεώσεις από ένα τεράστιο swap, το οποίο τιτλοποιήθηκε μέσω οχήματος ειδικού σκοπού μεγάλης ελληνικής τράπεζας. Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, η πιστοληπτική αξιολόγηση των τίτλων που εκδόθηκαν συνδέεται άρρηκτα με την αξιολόγηση του Δημοσίου από την Moody’s. Κάτω από τη βαθμολογία Α2 (δηλαδή στο Α3, όπου πέρασε από χθες η Ελλάδα) αρχίζει η διαδικασία αντιστροφής αυτής της έκδοσης και το Δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει 5,4 δις. ευρώ επιπλέον των βαρύτατων υποχρεώσεων του Μαΐου, από τις λήξεις ομολόγων ύψους 8,9 δις. ευρώ στις 19 Μαΐου.
Αυτό σημαίνει, ότι χάνεται κάθε δυνατότητα ελέγχου των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας και καθίσταται υποχρεωτική η προσφυγή στο διεθνή μηχανισμό στήριξης. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Φ. Σαχινίδης παρουσίασε χθες στην άτυπη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου τους όρους του ΔΝΤ για την ενεργοποίηση του μηχανισμού χρηματοδότησης, με μια συμφωνία τριετούς διάρκειας.
Οι όροι του Ταμείου, που είναι «χαλαροί» για το 2010 και απαιτούν την αποσαφήνιση των μέτρων που θα εξασφαλίσουν τη μείωση του ελλείμματος το 2011 και 2012, με πιθανή παράταση για την επίτευξη του στόχου για μείωση κάτω από το 3% το 2013, έχουν ήδη γίνει δεκτοί σε γενικές γραμμές από την κυβέρνηση και απομένει το Σαββατοκύριακο να συζητηθούν οι τελευταίες λεπτομέρειες, κατά την επίσκεψη του υπουργού Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, στην Ουάσιγκτον, για την ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ.
Έτσι, πιθανότατα από τις αρχές της επόμενης εβδομάδας, θα τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης τα 45 δις. ευρώ χρηματοδοτήσεων από χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, ενώ σε περίπτωση που χρειασθεί να παραταθούν μερικές ημέρες ακόμη οι τεχνικές διαπραγματεύσεις, η Ελλάδα θα έχει στη διάθεσή της ένα μηχανισμό βραχυπρόθεσμων bridge loans (χρηματοδοτήσεις-γέφυρες), που θα μπορούν να αξιοποιηθούν για την κάλυψη άμεσων υποχρεώσεων.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση διαπραγματεύεται ήδη τη δυνατότητα άντλησης επιπλέον χρηματοδοτήσεων για τη διετία 2011-2012, που μπορεί να ανεβάσουν το συνολικό «πακέτο» σε επίπεδο παγκοσμίου ρεκόρ για ένα διεθνές πρόγραμμα εξωτερικής χρηματοδότησης μιας χώρας που βρίσκεται σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους της. Ουσιαστικά, στο τέλος της διαδικασίας, θα έχει επέλθει μια μεγάλη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με το ¼ του δανεισμού (ορισμένοι κάνουν λόγο για 1/3!) να περνά από τον ιδιωτικό τομέα στις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ.
Με αυτό το τελευταίο επεισόδιο στο ελληνικό δράμα, μεγάλοι κερδισμένοι θα είναι οι πιστωτές της χώρας, όπως πάντα συμβαίνει στις περιπτώσεις διεθνούς διάσωσης οικονομιών σε αδυναμία: με την αναδιάρθρωση του χρέους, μεγάλος όγκος ελληνικών ομολόγων θα αποσυρθούν από τις αγορές, περνώντας στα χέρια των φορέων του μηχανισμού στήριξης, με άμεση συνέπεια τη ραγδαία ανατίμηση των τίτλων που θα απομείνουν στους δανειστές του ιδιωτικού τομέα (ελληνικές και ευρωπαϊκές τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και επενδυτικά κεφάλαια).
Σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, αυτή η ανατίμηση θα αφήσει κεφαλαιακά κέρδη της τάξεως των 30-40 δις. ευρώ στους φορείς του ιδιωτικού τομέα που κρατούν ελληνικά ομόλογα. Και θα έχει ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο το μεγάλο διεθνές κερδοσκοπικό πείραμα, με πειραματόζωο την Ελλάδα, για να συνεχισθεί πιθανότατα με τις άλλες «αδύναμες» χώρες της Ευρωζώνης, στην περίπτωση που αποδειχθεί ότι δεν μπορούν να θέσουν υπό έλεγχο τα χρέη τους…
Source:http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/--moodys-lr----2010042222397/
Πέμπτη 15 Απριλίου 2010
Cappelle Sistina Virtual Tour
Με τις τοιχογραφίες του Μιχαήλ Άγγελου.
Μας την προσφέρει το Βατικανό για να τη δούμε χωρίς να στριμωχτούμε, με την ησυχία μας
Αφού γεμίσει η οριζόντια μπάρα
Κράτα πατημένο το αριστερό κλικ και μετακίνησε αργά το βελάκι πάνω κάτω αριστερά δεξιά
Με το +και το – κάτω αριστερά, μεγέθυνση η σμίκρυνση για να δείτε από κοντά οποιοδήποτε σημείο στην αίθουσα.
Δεν θα μπορούσε να γραφτεί καλύτερα! Που πήγαν τα λεφτά
“Επιτέλους”!
Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση, θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $ !!!. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες των εργαζομένων επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά;
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα :
Τα τελευταία 12 χρόνια, το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το εισόδημα των εργαζομένων δεν αυξήθηκε σχεδόν καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;
30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις €, ενώ άλλα 40 δις € έχουν καταθέσει Έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι...
Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη 11,8 δις € το 2009, 10 δις € το 2008 και 11,3 δις € το 2007!!!
Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις €!!!.
Το 2009 η ΔΕΗ είχε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκ. €!!!.
Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται σε 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις € στα Βαλκάνια!!!
Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις (τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων).
Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους, 6 έως 10 δις €!!!
Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν, αλλά δεν αποδίδουν, περί τα 6 με 6,5 δις € από ΦΠΑ.
Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις € ετησίως (από ποιους άραγε
Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο και άγνωστο ποσό από μη καταβληθείσες εργοδοτικές εισφορές (πρόκειται για τα ένσημα των εργαζομένων) στο ΙΚΑ κλπ.
Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα, τους έχει δανείσει 3,5 δις €, η Πειραιώς 2 δις € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις, οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας (να μην μιλήσουμε για το πώς ένα υγιές ταμείο όπως το ΝΑΤ βούλιαξε, χρηματοδοτώντας με μορφή δανείου την ύψωση της Ελληνικής σημαίας στα πλοία Ελλήνων εφοπλιστών και φυσικά οι εφοπλιστές δεν έχουν επιστρέψει δεκάρα ως τώρα από τα χρωστούμενα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και πατριωτικής συνείδησης αφελλήνισαν τα πλοία τους από Έλληνες ναυτικούς με αποτέλεσμα το ΝΑΤ να βουλιάξει σχεδόν οριστικά).
Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ.:
• Το ζεύγος Αγγελοπούλου πούλησε τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασε ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατ. $.
• Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων αξίας πάνω από 100 εκατ.$.
• Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα.
• Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ. , του Κούστα 60 εκ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ.
Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού).
Ο Βγενόπουλος έχει 2 ιδιωτικά τζετ (Cesna και Falcon 900), ο M. Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ. , ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι.
Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. € !
Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. € για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να ξαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για να αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ).
Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. € χτίζοντας βίλες σε αυτό.
Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.
Για να μην αναφερθούμε στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις € της «Ακρόπολης Χρηματιστηριακή» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική …«δικαιοσύνη».
Ούτε στα 28 δις € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.
Μήπως παρατηρήσατε ότι το ποσόν του κρατικού ελλείμματος (περίπου 500 δις €) είναι ισόποσο με τα ανακοινωμένα υπερκέρδη των τραπεζών τα τελευταία χρόνια; Μήπως πρόκειται για τα ίδια λεφτά;
Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά μας κατάντησαν να είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι.
Από τη μια ο κόσμος που σχεδίασαν για μας:
Ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, υπερεργασία χωρίς αμοιβή, ανασφάλιστη εργασία, μερική ή προσωρινή απασχόληση, μισθοί των 700 € για τους νέους, συντάξεις των 400 € για τους γέροντες μια και η σύνταξη θα δίνεται στα 67, δάνεια και κάρτες, φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,5 €, οι μισθοί που κόβονται, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απειλή κλεισίματος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ή η πώλησή τους σε εξευτελιστική τιμή για να καλυφθούν τα υψηλότοκα δάνεια από τις τράπεζες (όπου οδηγήθηκαν ή θα οδηγηθούν από τον φαύλο κύκλο –μείωση μισθών, ανεργία, μείωση αγοραστικής δύναμης, μείωση πωλήσεων, δανεισμός και κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων), ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.
Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους:
Τραπεζίτες, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, «επενδυτές», golden boys, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member.
Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής.
Τελικά, λεφτά υπάρχουν, αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας, αλλά δεν είναι για μας.
Εμείς τα «γεννήσαμε», αλλά δε μας ανήκουν.
Φταίμε όμως κι εμείς, γιατί όπως λέει κι η παροιμία: «Εάν δεν γονάτιζε η καμήλα δεν θα την φορτώναμε».
Πηγή:
www.oikoen.gr
www.agorapress.gr
www.a33.gr
www.agorapress.gr
Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση, θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $ !!!. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες των εργαζομένων επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά;
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα :
Τα τελευταία 12 χρόνια, το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το εισόδημα των εργαζομένων δεν αυξήθηκε σχεδόν καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;
30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις €, ενώ άλλα 40 δις € έχουν καταθέσει Έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι...
Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη 11,8 δις € το 2009, 10 δις € το 2008 και 11,3 δις € το 2007!!!
Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις €!!!.
Το 2009 η ΔΕΗ είχε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκ. €!!!.
Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται σε 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις € στα Βαλκάνια!!!
Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις (τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων).
Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους, 6 έως 10 δις €!!!
Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν, αλλά δεν αποδίδουν, περί τα 6 με 6,5 δις € από ΦΠΑ.
Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις € ετησίως (από ποιους άραγε
Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο και άγνωστο ποσό από μη καταβληθείσες εργοδοτικές εισφορές (πρόκειται για τα ένσημα των εργαζομένων) στο ΙΚΑ κλπ.
Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα, τους έχει δανείσει 3,5 δις €, η Πειραιώς 2 δις € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις, οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας (να μην μιλήσουμε για το πώς ένα υγιές ταμείο όπως το ΝΑΤ βούλιαξε, χρηματοδοτώντας με μορφή δανείου την ύψωση της Ελληνικής σημαίας στα πλοία Ελλήνων εφοπλιστών και φυσικά οι εφοπλιστές δεν έχουν επιστρέψει δεκάρα ως τώρα από τα χρωστούμενα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης και πατριωτικής συνείδησης αφελλήνισαν τα πλοία τους από Έλληνες ναυτικούς με αποτέλεσμα το ΝΑΤ να βουλιάξει σχεδόν οριστικά).
Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ.:
• Το ζεύγος Αγγελοπούλου πούλησε τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασε ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατ. $.
• Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων αξίας πάνω από 100 εκατ.$.
• Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα.
• Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ. , του Κούστα 60 εκ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ.
Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού).
Ο Βγενόπουλος έχει 2 ιδιωτικά τζετ (Cesna και Falcon 900), ο M. Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ. , ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι.
Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. € !
Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. € για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να ξαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για να αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ).
Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. € χτίζοντας βίλες σε αυτό.
Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.
Για να μην αναφερθούμε στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις € της «Ακρόπολης Χρηματιστηριακή» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική …«δικαιοσύνη».
Ούτε στα 28 δις € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.
Μήπως παρατηρήσατε ότι το ποσόν του κρατικού ελλείμματος (περίπου 500 δις €) είναι ισόποσο με τα ανακοινωμένα υπερκέρδη των τραπεζών τα τελευταία χρόνια; Μήπως πρόκειται για τα ίδια λεφτά;
Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά μας κατάντησαν να είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι.
Από τη μια ο κόσμος που σχεδίασαν για μας:
Ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, υπερεργασία χωρίς αμοιβή, ανασφάλιστη εργασία, μερική ή προσωρινή απασχόληση, μισθοί των 700 € για τους νέους, συντάξεις των 400 € για τους γέροντες μια και η σύνταξη θα δίνεται στα 67, δάνεια και κάρτες, φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,5 €, οι μισθοί που κόβονται, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απειλή κλεισίματος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ή η πώλησή τους σε εξευτελιστική τιμή για να καλυφθούν τα υψηλότοκα δάνεια από τις τράπεζες (όπου οδηγήθηκαν ή θα οδηγηθούν από τον φαύλο κύκλο –μείωση μισθών, ανεργία, μείωση αγοραστικής δύναμης, μείωση πωλήσεων, δανεισμός και κλείσιμο των μικρών επιχειρήσεων), ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.
Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους:
Τραπεζίτες, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, «επενδυτές», golden boys, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member.
Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής.
Τελικά, λεφτά υπάρχουν, αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας, αλλά δεν είναι για μας.
Εμείς τα «γεννήσαμε», αλλά δε μας ανήκουν.
Φταίμε όμως κι εμείς, γιατί όπως λέει κι η παροιμία: «Εάν δεν γονάτιζε η καμήλα δεν θα την φορτώναμε».
Πηγή:
www.oikoen.gr
www.agorapress.gr
www.a33.gr
www.agorapress.gr
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
Επικυρώθηκε και από τον Αλβανό πρόεδρο η συμφωνία για τους πεσόντες του '40
Ο πρόεδρος της Αλβανικής Δημοκρατίας, Μπαμίρ Τόπι, επικύρωσε την ελληνοαλβανική συμφωνία για την "έρευνα, την ταυτοποίηση και την ταφή των Ελλήνων πεσόντων στρατιωτών στην Αλβανία κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940-'41".
Τη συμφωνία είχε επικυρώσει, στα τέλη του περασμένου μήνα, και η αλβανική Βουλή, σε μια συνεδρίαση στην οποία δεν συμμετείχαν οι βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος (αξιωματική αντιπολίτευση), οι οποίοι μποϊκοτάρουν τις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου, ζητώντας επανέλεγχο των ψήφων των βουλευτικών εκλογών, που διεξήχθησαν πέρυσι το καλοκαίρι (28 Ιουνίου 2009).
Βάσει της σχετικής συμφωνίας, που μονογράφηκε στα Τίρανα, στις 19 Νοεμβρίου 2008, θα δημιουργηθούν δύο νεκροταφεία (και μνημεία), στην Κλεισούρα και την Κορυτσά, προς τιμή των Ελλήνων μαχητών που σκοτώθηκαν κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Τη συμφωνία είχε επικυρώσει, στα τέλη του περασμένου μήνα, και η αλβανική Βουλή, σε μια συνεδρίαση στην οποία δεν συμμετείχαν οι βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος (αξιωματική αντιπολίτευση), οι οποίοι μποϊκοτάρουν τις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου, ζητώντας επανέλεγχο των ψήφων των βουλευτικών εκλογών, που διεξήχθησαν πέρυσι το καλοκαίρι (28 Ιουνίου 2009).
Βάσει της σχετικής συμφωνίας, που μονογράφηκε στα Τίρανα, στις 19 Νοεμβρίου 2008, θα δημιουργηθούν δύο νεκροταφεία (και μνημεία), στην Κλεισούρα και την Κορυτσά, προς τιμή των Ελλήνων μαχητών που σκοτώθηκαν κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Όλοι εναντίον της Google
Τα βέλη τους εναντίον της Google αρχίζουν να στρέφουν οι μεγάλοι τηλεπικοινωνιακοί οργανισμοί. Σε πρόσφατο δημοσίευμα τους, οι Financial Times υποστηρίζουν ότι τρεις από τους μεγαλύτερους τηλεπικοινωνιακούς ομίλους της Ευρώπης (Telefonica, Deutsche Telekom, France Telecom) δηλώνουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει η Google να εκμεταλλεύεται τις υποδομές τους προκειμένου ν παρέχει υπηρεσίες και αυτοί να μην παίρνουν καθόλου μερίδιο από τις συγκεκριμένες δραστηριότητες.
Το θέμα είναι πως δεν πρόκειται για την πρώτη φορά που τίθεται τέτοιο ζήτημα και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα πληθύνουν οι εταιρείες που στρέφονται κατά της Google, η οποία έχει αρχίσει να δημιουργεί ανησυχίες λόγω των υψηλών μεριδίων που διατηρεί σε ορισμένες αγορές.
Το θέμα είναι πως δεν πρόκειται για την πρώτη φορά που τίθεται τέτοιο ζήτημα και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα πληθύνουν οι εταιρείες που στρέφονται κατά της Google, η οποία έχει αρχίσει να δημιουργεί ανησυχίες λόγω των υψηλών μεριδίων που διατηρεί σε ορισμένες αγορές.
Τη είναι η λέξη ΚΑΦΑΟ στον ΟΤΕ
η λέξη ΚΑΦΑΟ που σημαίνει καλωδιοκατανεμητής, προέρχεται από την Γερμανική KabelVerzweiger όπου το Κ και το V διαβάζονται Κα-Φάου!
Σε status… σκουπιδιού η Αγροτική Τράπεζα!
Μέσα στον ορυμαγδό της υποβάθμισης της πιστοληπτικής αξιολόγησης της χώρας από την Fitch ένα σκαλοπάτι πάνω από την κατηγορία junk (σκουπίδια), αλλά και της υποβάθμισης των τεσσάρων μεγαλύτερων ελληνικών τραπεζών, απαρατήρητη πέρασε η υποβάθμιση της αξιολόγησης της Αγροτικής Τράπεζας σε κατηγορία… σκουπιδιού.
Η ΑΤΕ έγινε και πάλι σαφές ότι εντάσσεται σε ειδική κατηγορία του τραπεζικού συστήματος, καθώς η Fitch την υποβάθμισε στην κατηγορία ΒΒ+, που είναι η υψηλότερη της… χαμηλότερης (junk) κατηγορίας αξιολογήσεων. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι κάθε προσπάθεια άντλησης χρηματοδότησης από την αγορά θα καταλήγει για την Αγροτική σε απαγορευτικά υψηλό κόστος, που ισοδυναμεί με αδυναμία πρόσβασης στην αγορά.
Όπως τονίζουν τραπεζικά στελέχη, η ΑΤΕ έχει δύο ιδιαιτερότητες που την φέρνουν σε αυτή την εξαιρετικά δυσμενή θέση:
1. Είναι η μοναδική τράπεζα που ελέγχεται πλήρως από το Δημόσιο, με ελάχιστη συμμετοχή ιδιωτών στη μετοχική της σύνθεση. Αυτό σημαίνει, με δεδομένη την οξύτατη κρίση που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, ότι η ΑΤΕ θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις πιέσεις της συγκυρίας και τα χρόνια προβλήματά της, με ένα βασικό μέτοχο που ουσιαστικά θα έχει πολύ μικρές δυνατότητες κάλυψης μελλοντικών αυξήσεων κεφαλαίου.
2. Το χαρτοφυλάκιο της τράπεζας, ύστερα από αρκετά χρόνια… εξυγίανσης από τη διοίκηση Μηλιάκου, παραδόθηκε με μεγάλες «τρύπες» στη διοίκηση Πανταλάκη. Οι επισφάλειες υποχρέωσαν τη νέα διοίκηση να προχωρήσει σε μεγάλου ύψους διαγραφές δανείων, που βύθισαν το 2009 την ΑΤΕ σε ζημιές άνω των 400 εκατ. ευρώ μετά τους φόρους.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι η τράπεζα εμφάνισε λειτουργικά κέρδη 408,4 εκατ. ευρώ, αλλά η τελική γραμμή του ισολογισμού κατέληξε στις ζημιές που προαναφέρθηκαν, μετά την αύξηση των προβλέψεων για επισφαλείς απαιτήσεις κατά 825,3 εκατ. ευρώ! Ο δείκτης κάλυψης μη εξυπηρετούμενων δανείων διαμορφώθηκε στο 71%, πολύ υψηλότερα από το μέσο όρο της αγοράς, σύμφωνα με τη διοίκηση, αλλά στην πραγματικότητα ελάχιστοι μπορούν να διαβεβαιώσουν, ότι στις σημερινές συνθήκες ο ισολογισμός της τράπεζας δεν θα απαιτήσει την εγγραφή μεγάλων προβλέψεων και φέτος.
Η διοίκηση Πανταλάκη έχει ελάχιστα χρονικά περιθώρια να επιχειρήσει να «συμμαζέψει» εκ των ενόντων τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει η τράπεζα, πριν χρειασθεί να απευθυνθεί και πάλι στο Δημόσιο για νέα ενίσχυση του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, με δεδομένες τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζει φέτος το τραπεζικό σύστημα συνολικά εν μέσω της ύφεσης, η ΑΤΕ μπορεί να ελπίζει μόνο σε θετικά αποτελέσματα από το χαρτοφυλάκιο των ομολόγων της, στην περίπτωση που εξομαλυνθούν οι συνθήκες στην αγορά.
Το ερώτημα είναι αν και σε ποιο βαθμό μπορεί το Δημόσιο να ανταποκριθεί σε μελλοντικές ανάγκες ενίσχυσης της Αγροτικής. Η δυσμενής συγκυρία εκ των πραγμάτων θα επαναφέρει στο προσκήνιο τα σενάρια ενός υποχρεωτικού «γάμου» με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που έχει πολύ ισχυρότερο ισολογισμό και θα μπορούσε να προσφέρει «αιμοδοσία» στην ΑΤΕ. Το σενάριο είχε διαψευσθεί το περασμένο φθινόπωρο, αλλά οι ρεαλιστές της αγοράς περιμένουν ότι σύντομα θα αρχίσει και πάλι να συζητείται…
Our Sources: http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/686--status----
Η ΑΤΕ έγινε και πάλι σαφές ότι εντάσσεται σε ειδική κατηγορία του τραπεζικού συστήματος, καθώς η Fitch την υποβάθμισε στην κατηγορία ΒΒ+, που είναι η υψηλότερη της… χαμηλότερης (junk) κατηγορίας αξιολογήσεων. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι κάθε προσπάθεια άντλησης χρηματοδότησης από την αγορά θα καταλήγει για την Αγροτική σε απαγορευτικά υψηλό κόστος, που ισοδυναμεί με αδυναμία πρόσβασης στην αγορά.
Όπως τονίζουν τραπεζικά στελέχη, η ΑΤΕ έχει δύο ιδιαιτερότητες που την φέρνουν σε αυτή την εξαιρετικά δυσμενή θέση:
1. Είναι η μοναδική τράπεζα που ελέγχεται πλήρως από το Δημόσιο, με ελάχιστη συμμετοχή ιδιωτών στη μετοχική της σύνθεση. Αυτό σημαίνει, με δεδομένη την οξύτατη κρίση που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, ότι η ΑΤΕ θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις πιέσεις της συγκυρίας και τα χρόνια προβλήματά της, με ένα βασικό μέτοχο που ουσιαστικά θα έχει πολύ μικρές δυνατότητες κάλυψης μελλοντικών αυξήσεων κεφαλαίου.
2. Το χαρτοφυλάκιο της τράπεζας, ύστερα από αρκετά χρόνια… εξυγίανσης από τη διοίκηση Μηλιάκου, παραδόθηκε με μεγάλες «τρύπες» στη διοίκηση Πανταλάκη. Οι επισφάλειες υποχρέωσαν τη νέα διοίκηση να προχωρήσει σε μεγάλου ύψους διαγραφές δανείων, που βύθισαν το 2009 την ΑΤΕ σε ζημιές άνω των 400 εκατ. ευρώ μετά τους φόρους.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι η τράπεζα εμφάνισε λειτουργικά κέρδη 408,4 εκατ. ευρώ, αλλά η τελική γραμμή του ισολογισμού κατέληξε στις ζημιές που προαναφέρθηκαν, μετά την αύξηση των προβλέψεων για επισφαλείς απαιτήσεις κατά 825,3 εκατ. ευρώ! Ο δείκτης κάλυψης μη εξυπηρετούμενων δανείων διαμορφώθηκε στο 71%, πολύ υψηλότερα από το μέσο όρο της αγοράς, σύμφωνα με τη διοίκηση, αλλά στην πραγματικότητα ελάχιστοι μπορούν να διαβεβαιώσουν, ότι στις σημερινές συνθήκες ο ισολογισμός της τράπεζας δεν θα απαιτήσει την εγγραφή μεγάλων προβλέψεων και φέτος.
Η διοίκηση Πανταλάκη έχει ελάχιστα χρονικά περιθώρια να επιχειρήσει να «συμμαζέψει» εκ των ενόντων τη δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζει η τράπεζα, πριν χρειασθεί να απευθυνθεί και πάλι στο Δημόσιο για νέα ενίσχυση του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, με δεδομένες τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζει φέτος το τραπεζικό σύστημα συνολικά εν μέσω της ύφεσης, η ΑΤΕ μπορεί να ελπίζει μόνο σε θετικά αποτελέσματα από το χαρτοφυλάκιο των ομολόγων της, στην περίπτωση που εξομαλυνθούν οι συνθήκες στην αγορά.
Το ερώτημα είναι αν και σε ποιο βαθμό μπορεί το Δημόσιο να ανταποκριθεί σε μελλοντικές ανάγκες ενίσχυσης της Αγροτικής. Η δυσμενής συγκυρία εκ των πραγμάτων θα επαναφέρει στο προσκήνιο τα σενάρια ενός υποχρεωτικού «γάμου» με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που έχει πολύ ισχυρότερο ισολογισμό και θα μπορούσε να προσφέρει «αιμοδοσία» στην ΑΤΕ. Το σενάριο είχε διαψευσθεί το περασμένο φθινόπωρο, αλλά οι ρεαλιστές της αγοράς περιμένουν ότι σύντομα θα αρχίσει και πάλι να συζητείται…
Our Sources: http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/686--status----
Soros:Μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του κομμουνισμού, ο κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με μια άλλη έντονη αντίθεση ανάμεσα σε δύο ριζικά διαφορετικές μορφές οργάνωσης: τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό και τον κρατικό καπιταλισμό. Ο πρώτος, που αντιπροσωπεύεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει καταρρεύσει, ενώ ο δεύτερος, που αντιπροσωπεύεται από την Κίνα, βρίσκεται σε άνοδο. Χρειαζόμαστε ένα νέο πολυπολικό σύστημα βασισμένο σε πιο υγιείς αρχές.
Μπορεί να είναι δύσκολη η επίτευξη της διεθνούς συνεργασίας για τη μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε βαθμιαία βάση, αλλά ίσως είναι εφικτή στο πλαίσιο μιας μεγάλης συμφωνίας που θα επαναδιατάξει την συνολική χρηματοπιστωτική τάξη. Χρειάζεται μια νέα συνδιάσκεψη Μπρέττον Γουντς, όπως εκείνη που εγκαθίδρυσε την διεθνή οικονομική αρχιτεκτονική μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – ένα νέο Μπρέττον Γουντς που θα θεσπίσει νέους διεθνείς κανόνες, οι οποίοι οπωσδήποτε θα συμπεριλαμβάνουν την αντιμετώπιση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με συστημικό μέγεθος και τον ρόλο του ελέγχου των κεφαλαίων. Χρειαζόμαστε επίσης την αναδιάρθρωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έτσι ώστε να αντανακλά καλύτερα την σημερινή ισχύουσα τάξη μεταξύ των κρατών και την αναθεώρηση των μεθόδων λειτουργίας του.
Αυτή η νέα διάσκεψη Μπρέττον Γουντς θα πρέπει να μεταρρυθμίσει και το νομισματικό σύστημα. Η μεταπολεμική τάξη, που έκανε τις ΗΠΑ περισσότερο ίσες από τα υπόλοιπα κράτη, έχει παράγει επικίνδυνες ανισορροπίες. Το δολάριο δεν απολαμβάνει πια της εμπιστοσύνης που απολάμβανε κάποτε. Και όμως δεν μπορεί άλλο νόμισμα να πάρει τη θέση του.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να αποφύγουν μια ευρύτερη χρήση των Ειδικών Τραβηχτικών Δικαιωμάτων (SDR) του ΔΝΤ. Επειδή τα SDR είναι σε διαφορετικά εθνικά νομίσματα, κανένα νόμισμα δεν θα έχει άδικο πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων.
Παρομοίως πρέπει να διευρυνθεί το φάσμα των νομισμάτων που συμπεριλαμβάνονται στα SDR, και κάποια από τα νέα νομίσματα, όπως το κινεζικό ρεμνίμπι, πρέπει να είναι πλήρως μετατρέψιμα. Αυτό θα επιτρέψει στη διεθνή κοινότητα και την άσκηση πιέσεων στην Κίνα προκειμένου να εγκαταλείψει τη σύνδεση της συναλλαγματικής ισοτιμίας της με το δολάριο και θα αποβεί ο καλύτερος τρόπος για τον περιορισμό των διεθνών ανισορροπιών. Και το δολάριο θα παραμείνει το προτιμώμενο αποθεματικό νόμισμα, υπό την προϋπόθεση ότι θα γίνεται προσεκτική διαχείριση του.
Ένα μεγάλο πλεονέκτημα των SDR είναι ότι επιτρέπουν τη διεθνή δημιουργία χρήματος, που είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε καιρούς σαν τους σημερινούς. Με τον τρόπο αυτό το χρήμα μπορεί να πάει εκεί που χρειάζεται περισσότερο, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Με έναν μηχανισμό που θα επιτρέπει στις πλούσιες χώρες που δεν χρειάζονται επιπλέον αποθεματικά να τα μεταφέρουν σε εκείνες που τα χρειάζονται, με χρήση των αποθεμάτων χρυσού του ΔΝΤ.
Η αναδιοργάνωση της παγκόσμιας τάξης θα πρέπει να πάει πέρα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και να συμπεριλάβει τα Ηνωμένα Έθνη, ιδίως τη συμμετοχή στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι που θα πρέπει να θέσουν μπροστά τη διαδικασία, αλλά πρέπει να συμμετάσχουν κι η Κίνα και οι άλλες αναπτυσσόμενες χώρες ως ισότιμα μέλη. Οι χώρες αυτές είναι απρόθυμα μέλη των θεσμών του Μπρέττον Γουντς που κυριαρχούνται από χώρες οι οποίες δεν είναι πια ηγέτιδες δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι αναδυόμενες δυνάμεις πρέπει να είναι παρούσες στη δημιουργία αυτού του νέου συστήματος για να διασφαλιστεί ότι θα αποτελέσουν ενεργούς υποστηρικτές του.
Στην παρούσα μορφή του το σύστημα δεν είναι δυνατό να επιβιώσει, και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν αν δεν ηγηθούν μιας προσπάθειας μεταρρύθμισης του. ΟΙ ΗΠΑ είναι ακόμη σε θέση να παραμείνουν επικεφαλής της παγκόσμιας κοινότητας, αλλά χωρίς την αναγκαία διορατικότητα, η θέση τους θα συνεχίσει να υποβαθμίζεται. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια να επιβάλουν τη θέλησή τους στους άλλους όπως επιχείρησε να κάνει η κυβέρνηση Μπους. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να ηγηθούν μιας συνολικής προσπάθειας για να εμπλέξουν και τις αναπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες χώρες στην αναδιάρθρωση του παγκόσμιου συστήματος, και είναι αυτό που θα επανεγκαταστήσει την αμερικανική ηγεσία στο κόσμο σε μια αποδεκτή μορφή.
Το εναλλακτικό σενάριο είναι ανησυχητικό, γιατί μια παρακμάζουσα υπερδύναμη που χάνει την πολιτική και οικονομική κυριαρχία της αλλά διατηρεί την στρατιωτική της ισχύ αποτελεί επικίνδυνο μείγμα. Συνηθίζουμε να νιώθουμε ασφαλείς με τη γενίκευση ότι οι δημοκρατικές χώρες θέλουν την ειρήνη. Μετά την προεδρία του Μπους όμως, αυτός ο κανόνας δεν ισχύει πια, αν ίσχυε ποτέ.
Στην πραγματικότητα η δημοκρατία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην Αμερική. Η χρηματοπιστωτική κρίση δοκίμασε ένα πληθυσμό που δεν έχει συνηθίσει που να αντιμετωπίζει σκληρές πραγματικότητες. Ο πρόεδρος Ομπάμα ισχυρίζεται ότι έλεγξε την ύφεση. Αλλά αν καταλήξουμε σε διπλή ύφεση, οι Αμερικανοί θα καταστούν ευάλωτοι σε κάθε φοβική καπηλεία και λαϊκή δημαγωγία. Αν ο Ομπάμα αποτύχει, η επόμενη κυβέρνηση θα επιχειρήσει να δημιουργήσει κάποιον αντιπερισπασμό για τα προβλήματα στο εσωτερικό – με μεγάλο κίνδυνο για τον κόσμο.
Το όραμα του Ομπάμα είναι σωστό. Πιστεύει στη διεθνή συνεργασία και όχι στη φιλοσοφία ‘το δικό μου είναι σωστό’ της εποχής Μπους - Τσέινι. Η ανάδυση της ομάδας των 20 πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου ως το πρώτιστο φόρουμ διεθνούς συνεργασίας και η διαδικασία ισότιμων μελών που συμφωνήθηκε στο Πίτσμπουργκ είναι βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αυτό που λείπει όμως είναι μια γενική αναγνώριση ότι το σύστημα κατέρρευσε και πρέπει να επανασχεδιαστεί. Βέβαια το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν κατέρρευσε τελείως και η κυβέρνηση Ομπάμα πήρε μια συνειδητή απόφαση για την στήριξη της επιβίωσης των τραπεζών με κρυφές επιχορηγήσεις. Τα ιδρύματα που επιβίωσαν θα έχουν στο εξής πολύ πιο ισχυρή θέση στην αγορά και θα αντισταθούν σε κάθε συστηματική αναθεώρηση του εποπτικού πλαισίου. Ο Ομπάμα ασχολείται με πολλά πιεστικά προβλήματα του και ο επανασχεδιασμός του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι απίθανο να τραβήξει την πλήρη προσοχή του.
Η πολιτική ηγεσία της Κίνας πρέπει να επιδείξει ακόμα μεγαλύτερη διορατικότητα από τον Ομπάμα. Η Κίνα αντικαθιστά τον Αμερικανό καταναλωτή ως ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας. Και αφού πρόκειται για μικρότερη ατμομηχανή, η παγκόσμια οικονομία θα έχει χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά η επιρροή της Κίνας θα ενισχυθεί πολύ γρήγορα.
Προς το παρόν, ο κινεζικός λαός είναι πρόθυμος να υποτάξει τις ατομικές ελευθερίες του στην πολιτική σταθερότητα και την οικονομική πρόοδο. Αλλά αυτό μπορεί να μην συνεχιστεί επ’ άπειρον – και το υπόλοιπο του κόσμου ποτέ δεν θα υποτάξει την ελευθερία του στην ευημερία του κινεζικού κράτους.
Καθώς η Κίνα θα καθίσταται ο παγκόσμιος ηγέτης θα πρέπει να μετασχηματιστεί σε μια πιο ανοιχτή κοινωνία που ο υπόλοιπος κόσμος θα μπορεί να αποδεχτεί ως παγκόσμιο ηγέτη. Με την παρούσα ισορροπία των στρατιωτικών δυνάμεων στο κόσμο, η Κίνα δεν έχει άλλη επιλογή από την ειρηνική και αρμονική ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα το μέλλον του κόσμου εξαρτάται από αυτό.
Our Source:http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/soros----2010041322056/
Μπορεί να είναι δύσκολη η επίτευξη της διεθνούς συνεργασίας για τη μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε βαθμιαία βάση, αλλά ίσως είναι εφικτή στο πλαίσιο μιας μεγάλης συμφωνίας που θα επαναδιατάξει την συνολική χρηματοπιστωτική τάξη. Χρειάζεται μια νέα συνδιάσκεψη Μπρέττον Γουντς, όπως εκείνη που εγκαθίδρυσε την διεθνή οικονομική αρχιτεκτονική μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – ένα νέο Μπρέττον Γουντς που θα θεσπίσει νέους διεθνείς κανόνες, οι οποίοι οπωσδήποτε θα συμπεριλαμβάνουν την αντιμετώπιση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με συστημικό μέγεθος και τον ρόλο του ελέγχου των κεφαλαίων. Χρειαζόμαστε επίσης την αναδιάρθρωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έτσι ώστε να αντανακλά καλύτερα την σημερινή ισχύουσα τάξη μεταξύ των κρατών και την αναθεώρηση των μεθόδων λειτουργίας του.
Αυτή η νέα διάσκεψη Μπρέττον Γουντς θα πρέπει να μεταρρυθμίσει και το νομισματικό σύστημα. Η μεταπολεμική τάξη, που έκανε τις ΗΠΑ περισσότερο ίσες από τα υπόλοιπα κράτη, έχει παράγει επικίνδυνες ανισορροπίες. Το δολάριο δεν απολαμβάνει πια της εμπιστοσύνης που απολάμβανε κάποτε. Και όμως δεν μπορεί άλλο νόμισμα να πάρει τη θέση του.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να αποφύγουν μια ευρύτερη χρήση των Ειδικών Τραβηχτικών Δικαιωμάτων (SDR) του ΔΝΤ. Επειδή τα SDR είναι σε διαφορετικά εθνικά νομίσματα, κανένα νόμισμα δεν θα έχει άδικο πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων.
Παρομοίως πρέπει να διευρυνθεί το φάσμα των νομισμάτων που συμπεριλαμβάνονται στα SDR, και κάποια από τα νέα νομίσματα, όπως το κινεζικό ρεμνίμπι, πρέπει να είναι πλήρως μετατρέψιμα. Αυτό θα επιτρέψει στη διεθνή κοινότητα και την άσκηση πιέσεων στην Κίνα προκειμένου να εγκαταλείψει τη σύνδεση της συναλλαγματικής ισοτιμίας της με το δολάριο και θα αποβεί ο καλύτερος τρόπος για τον περιορισμό των διεθνών ανισορροπιών. Και το δολάριο θα παραμείνει το προτιμώμενο αποθεματικό νόμισμα, υπό την προϋπόθεση ότι θα γίνεται προσεκτική διαχείριση του.
Ένα μεγάλο πλεονέκτημα των SDR είναι ότι επιτρέπουν τη διεθνή δημιουργία χρήματος, που είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε καιρούς σαν τους σημερινούς. Με τον τρόπο αυτό το χρήμα μπορεί να πάει εκεί που χρειάζεται περισσότερο, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Με έναν μηχανισμό που θα επιτρέπει στις πλούσιες χώρες που δεν χρειάζονται επιπλέον αποθεματικά να τα μεταφέρουν σε εκείνες που τα χρειάζονται, με χρήση των αποθεμάτων χρυσού του ΔΝΤ.
Η αναδιοργάνωση της παγκόσμιας τάξης θα πρέπει να πάει πέρα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και να συμπεριλάβει τα Ηνωμένα Έθνη, ιδίως τη συμμετοχή στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι που θα πρέπει να θέσουν μπροστά τη διαδικασία, αλλά πρέπει να συμμετάσχουν κι η Κίνα και οι άλλες αναπτυσσόμενες χώρες ως ισότιμα μέλη. Οι χώρες αυτές είναι απρόθυμα μέλη των θεσμών του Μπρέττον Γουντς που κυριαρχούνται από χώρες οι οποίες δεν είναι πια ηγέτιδες δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι αναδυόμενες δυνάμεις πρέπει να είναι παρούσες στη δημιουργία αυτού του νέου συστήματος για να διασφαλιστεί ότι θα αποτελέσουν ενεργούς υποστηρικτές του.
Στην παρούσα μορφή του το σύστημα δεν είναι δυνατό να επιβιώσει, και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν αν δεν ηγηθούν μιας προσπάθειας μεταρρύθμισης του. ΟΙ ΗΠΑ είναι ακόμη σε θέση να παραμείνουν επικεφαλής της παγκόσμιας κοινότητας, αλλά χωρίς την αναγκαία διορατικότητα, η θέση τους θα συνεχίσει να υποβαθμίζεται. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια να επιβάλουν τη θέλησή τους στους άλλους όπως επιχείρησε να κάνει η κυβέρνηση Μπους. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να ηγηθούν μιας συνολικής προσπάθειας για να εμπλέξουν και τις αναπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες χώρες στην αναδιάρθρωση του παγκόσμιου συστήματος, και είναι αυτό που θα επανεγκαταστήσει την αμερικανική ηγεσία στο κόσμο σε μια αποδεκτή μορφή.
Το εναλλακτικό σενάριο είναι ανησυχητικό, γιατί μια παρακμάζουσα υπερδύναμη που χάνει την πολιτική και οικονομική κυριαρχία της αλλά διατηρεί την στρατιωτική της ισχύ αποτελεί επικίνδυνο μείγμα. Συνηθίζουμε να νιώθουμε ασφαλείς με τη γενίκευση ότι οι δημοκρατικές χώρες θέλουν την ειρήνη. Μετά την προεδρία του Μπους όμως, αυτός ο κανόνας δεν ισχύει πια, αν ίσχυε ποτέ.
Στην πραγματικότητα η δημοκρατία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην Αμερική. Η χρηματοπιστωτική κρίση δοκίμασε ένα πληθυσμό που δεν έχει συνηθίσει που να αντιμετωπίζει σκληρές πραγματικότητες. Ο πρόεδρος Ομπάμα ισχυρίζεται ότι έλεγξε την ύφεση. Αλλά αν καταλήξουμε σε διπλή ύφεση, οι Αμερικανοί θα καταστούν ευάλωτοι σε κάθε φοβική καπηλεία και λαϊκή δημαγωγία. Αν ο Ομπάμα αποτύχει, η επόμενη κυβέρνηση θα επιχειρήσει να δημιουργήσει κάποιον αντιπερισπασμό για τα προβλήματα στο εσωτερικό – με μεγάλο κίνδυνο για τον κόσμο.
Το όραμα του Ομπάμα είναι σωστό. Πιστεύει στη διεθνή συνεργασία και όχι στη φιλοσοφία ‘το δικό μου είναι σωστό’ της εποχής Μπους - Τσέινι. Η ανάδυση της ομάδας των 20 πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου ως το πρώτιστο φόρουμ διεθνούς συνεργασίας και η διαδικασία ισότιμων μελών που συμφωνήθηκε στο Πίτσμπουργκ είναι βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αυτό που λείπει όμως είναι μια γενική αναγνώριση ότι το σύστημα κατέρρευσε και πρέπει να επανασχεδιαστεί. Βέβαια το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν κατέρρευσε τελείως και η κυβέρνηση Ομπάμα πήρε μια συνειδητή απόφαση για την στήριξη της επιβίωσης των τραπεζών με κρυφές επιχορηγήσεις. Τα ιδρύματα που επιβίωσαν θα έχουν στο εξής πολύ πιο ισχυρή θέση στην αγορά και θα αντισταθούν σε κάθε συστηματική αναθεώρηση του εποπτικού πλαισίου. Ο Ομπάμα ασχολείται με πολλά πιεστικά προβλήματα του και ο επανασχεδιασμός του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι απίθανο να τραβήξει την πλήρη προσοχή του.
Η πολιτική ηγεσία της Κίνας πρέπει να επιδείξει ακόμα μεγαλύτερη διορατικότητα από τον Ομπάμα. Η Κίνα αντικαθιστά τον Αμερικανό καταναλωτή ως ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας. Και αφού πρόκειται για μικρότερη ατμομηχανή, η παγκόσμια οικονομία θα έχει χαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά η επιρροή της Κίνας θα ενισχυθεί πολύ γρήγορα.
Προς το παρόν, ο κινεζικός λαός είναι πρόθυμος να υποτάξει τις ατομικές ελευθερίες του στην πολιτική σταθερότητα και την οικονομική πρόοδο. Αλλά αυτό μπορεί να μην συνεχιστεί επ’ άπειρον – και το υπόλοιπο του κόσμου ποτέ δεν θα υποτάξει την ελευθερία του στην ευημερία του κινεζικού κράτους.
Καθώς η Κίνα θα καθίσταται ο παγκόσμιος ηγέτης θα πρέπει να μετασχηματιστεί σε μια πιο ανοιχτή κοινωνία που ο υπόλοιπος κόσμος θα μπορεί να αποδεχτεί ως παγκόσμιο ηγέτη. Με την παρούσα ισορροπία των στρατιωτικών δυνάμεων στο κόσμο, η Κίνα δεν έχει άλλη επιλογή από την ειρηνική και αρμονική ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα το μέλλον του κόσμου εξαρτάται από αυτό.
Our Source:http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/soros----2010041322056/
Στην αγκαλιά του ΔΝΤ!
Σε πλήρη αποτυχία οδηγεί η στρατηγική του «γεμάτου πιστολιού», που απέτρεψε μεν μια ανεξέλεγκτη αναταραχή στην αγορά χρήματος, ίσως και με τη μαζική φυγή καταθετών από τις τράπεζες: είναι χαρακτηριστικό, ότι το υπουργείο Οικονομικών πανηγυρίζει επειδή κατάφερε χθες να δανεισθεί για ένα χρόνο με 4,85%, την ώρα που, για παράδειγμα, η Deutsche Telekom ανακοίνωνε ότι έκλεισε δάνειο 15 ετών με επιτόκιο 4,8%!
Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, εμφανίσθηκε χθες ικανοποιημένος για την έκβαση της δημοπρασίας εντόκων, επειδή καταγράφηκε τεράστια υπερκάλυψη του ζητούμενου ποσού από τις προσφορές των τραπεζών –κυρίως ελληνικών.
Όμως, η Ελλάδα δεν παύει να δανείζεται με κόστος πενταπλάσιο της Γερμανίας, ακόμη και για βραχείες περιόδους, αν και –υποτίθεται ότι- η αγορά έχει πεισθεί για το αδιανόητο μιας ελληνικής στάσης πληρωμών μέσα στον επόμενο χρόνο, για τον οποίο είναι βέβαιο πλέον ότι είναι έτοιμο να… εκπυρσοκροτήσει ανά πάσα στιγμή το μπαζούκας των 45 δις. ευρώ.
Από το 1% στο 4,85%...
Το κόστος δανεισμού ακόμη και για περιόδους 6-12 μηνών είναι υπερδιπλάσιο ακόμη και από τις ήδη αστρονομικές αποδόσεις των εντόκων της τελευταίας έκδοσης, του περασμένου Ιανουαρίου. Τότε, το Δημόσιο είχε δανεισθεί με 2,20% για ένα χρόνο, δηλαδή με επιτόκιο που ήδη ήταν υπερδιπλάσιο από το κόστος δανεισμού με αντίστοιχη έκδοση στα τέλη του 2009, όταν και η Ελλάδα δανειζόταν με έντοκα με κόστος κάτω από 1%, όπως όλες οι χώρες της Ευρωζώνης.
Δηλαδή, παρά τις διακηρύξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις δεσμεύσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την αμέριστη συμπαράσταση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, παρά την ανακοίνωση από το υπ. Οικονομικών θεαματικά μειωμένου ελλείμματος (-40%) στο πρώτο τρίμηνο και παρότι η ελληνική χρεοκοπία στο κοντινό μέλλον έχει οριστικά αποτραπεί, τα επιτόκια δανεισμού συνεχίζουν να κατακτούν νέες κορυφές.
Πάντως, στην πραγματικότητα, το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι διαφορετικό και παραμένει αναπάντητο το ερώτημα αν έχει κατορθώσει να το λύσει: «Δεν είναι το θέμα αν πουλάς έντοκα», λέει στο Bloomberg διαχειριστής μεγάλου κεφαλαίου της Σκωτίας, με ενεργητικό άνω των 100 δις. δολ. «Το πρόβλημα είναι αν μπορούν να πουλήσουν τίτλους μεσαίας διάρκειας και αν μπορούν να πουλήσουν αρκετούς για να αποφύγει η Ελλάδα μια μερική στάση πληρωμών».
Στο υπουργείο Οικονομικών ανησυχούν για τις μεγάλες εκδόσεις ομολόγων του Μαΐου, καθώς το «καπέλο» σε ένα επιτόκιο ετήσιου ή εξαμηνιαίου δανεισμού μπορεί να γίνει ανεκτό, αλλά δεν θα είναι βιώσιμος για την Ελλάδα ένας υψηλότοκος δανεισμός, που θα γεννά μόνιμες επιβαρύνσεις του κονδυλίου των τόκων στον προϋπολογισμό. Αυτό ακριβώς έχει τονίσει, άλλωστε, και ο Πρωθυπουργός κατ’ επανάληψη.
Ο οικονομικός αναλυτής της BNP Paribas, Πολ Μόρτιμερ Λι, προεξοφλεί, σε μια διεισδυτική οικονομική ανάλυσή του, ότι η γερμανική στρατηγική «του μπαζούκας που είναι έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει κατά των κερδοσκόπων» είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, όπως ακριβώς κατέληξε σε αποτυχία η προσπάθεια του τέως υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζον Πόλσον, να αποτρέψει τις επιθέσεις στις δύο ημικρατικές στεγαστικές τράπεζες, Freddie Mac και Fannie Mae, χρησιμοποιώντας το «μπαζούκας» των κρατικών ενισχύσεων που είχε εγκρίνει τότε το Κογκρέσο.
Το μπαζούκας ήταν… πυροσβεστήρας
Ο Μόρτιμερ τονίζει, ότι στην πραγματικότητα η γερμανική ηγεσία, στην προσπάθειά της να σώσει την Ελλάδα, χωρίς να υποστεί το πολιτικό κόστος μιας ενίσχυσης ασθενέστερου κράτους, έχει δημιουργήσει ένα σχέδιο στήριξης που ισοδυναμεί με πυροσβεστήρα, όχι με μπαζούκας. «Και ο πυροσβεστήρας είναι χρήσιμος, μόνο αν χρησιμοποιείται», τονίζει ο Μόρτιμερ, εξηγώντας με τον τρόπο αυτό γιατί οι αγορές εξακολουθούν να διατηρούν για την Ελλάδα κόστος δανεισμού που υποδηλώνει άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας.
Οι αγορές δεν γνωρίζουν, επισημαίνει αναλυτής, πότε ακριβώς θα τεθεί σε ισχύ ο μηχανισμός, αν δηλαδή η Ελλάδα θα περιμένει να φθάσει στο παρά πέντε μιας «προβληματικής» έκδοσης ομολόγων, ή αν θα ζητήσει τη βοήθεια στο… και πέντε. Δεν είναι σαφές, επίσης, πόσο γρήγορα θα ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός, ή αν θα επιβληθούν πρόσθετοι όροι από το ΔΝΤ. Γι’ αυτό και η αγορά εξακολουθεί να ασκεί αφόρητη πίεση στην Ελλάδα, εξωθώντας την κυβέρνηση να στείλει επιστολή στο ΔΝΤ, για να ενεργοποιηθεί άμεσα ο μηχανισμός και να φανεί αν και πώς ακριβώς θα λειτουργήσει.
Η μόνη λύση για να τελειώσει η ελληνική περιπέτεια, σύμφωνα με τον Μόρτιμερ, θα ήταν να στείλει ήδη μέσα στην εβδομάδα αυτή η Ελλάδα μια επιστολή στο ΔΝΤ, να οριστικοποιηθούν οι όροι δανεισμού και να αρχίσουν οι εκταμιεύσεις. Αλλιώς, οι «εμπρηστές» θα συνεχίσουν να ανάβουν φωτιές στην ελληνική αυλή, μέχρι να επιτύχουν οριστικά τη χρήση του… πυροσβεστήρα.
Ο πρώην επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ, Σάιμον Τζόνσον, έχει αφήσει σαφώς να εννοηθεί, ότι η Ελλάδα είναι μόνο το πρώτο βήμα στο σχέδιο των αγορών και έχει ζητήσει να τεθεί άμεσα σε εφεδρεία αντίστοιχος μηχανισμός και για τη στήριξη της Πορτογαλίας, που θα είναι ο επόμενος στόχος. Τελικά, όπως εκτιμούν οι αναλυτές, οι αγορές πιέζουν για αυτό ακριβώς που ισοδυναμεί με τον εφιάλτη της Γερμανίας: να καλυφθούν με εγγύηση των Γερμανών φορολογουμένων τα ομόλογα όλων των ασθενέστερων οικονομιών της Ευρωζώνης.
Δύο ταχύτητες, ίδιες εγγυήσεις…
Έτσι, θα δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή αγορά ομολόγων δύο ταχυτήτων απόδοσης, αλλά με κοινά χαρακτηριστικά ρίσκου: στην περιφέρεια, οι αποδόσεις θα είναι πολύ υψηλές, σε σχέση με τα ομόλογα των χωρών του «πυρήνα», αλλά το ρίσκο θα είναι σχεδόν ταυτόσημο, αφού θα καλύπτονται από την εγγύηση «μη πτώχευσης», που θα παρέχει ο μηχανισμός στήριξης.
Φανερό είναι, ότι αν αυτό το σενάριο τελικά επαληθευθεί, θα έχει δημιουργηθεί ένα νέο σκηνικό και στη διεθνή αγορά συναλλάγματος, όπου το ευρώ θα πάψει να είναι πλέον ένα σκληρό νόμισμα, αφού ουσιαστικά τα υπερβολικά χρέη των αδύναμων οικονομιών θα εξυπηρετούνται με μέτρα πολιτικής που θα ισοδυναμούν με άφθονη κυκλοφορία χρήματος από την Φραγκφούρτη. Αν ο στόχος των Αμερικανικών τραπεζών του Λονδίνου, όταν άρχισαν τις πιέσεις στην Ευρωζώνη, με πρώτο στόχο την Ελλάδα, ήταν να αποτρέψουν την πλήρη… «κουρελοποίηση» του δολαρίου με το πριόνισμα του ευρώ, θα τον έχουν επιτύχει.
Βέβαια, προς το παρόν τίποτα δεν έχει κριθεί. Η Γερμανία μπορεί να έκανε το πρώτο, εξαιρετικά διστακτικό βήμα, συμφωνώντας να στηρίξει την Ελλάδα, αλλά ήδη οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται στο εσωτερικό είναι καταιγιστικές και η καγκελάριος Μέρκελ δεν θα τολμήσει καν να περάσει το θέμα για έγκριση από τη Βουλή. Η σύγκρουση αγορών και πολιτικής θα είναι ενδιαφέρουσα και με πολλές, απρόβλεπτες ανατροπές στη διαδρομή…
Our Source: http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-04-13-21-49-14-2010041322058/
Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, εμφανίσθηκε χθες ικανοποιημένος για την έκβαση της δημοπρασίας εντόκων, επειδή καταγράφηκε τεράστια υπερκάλυψη του ζητούμενου ποσού από τις προσφορές των τραπεζών –κυρίως ελληνικών.
Όμως, η Ελλάδα δεν παύει να δανείζεται με κόστος πενταπλάσιο της Γερμανίας, ακόμη και για βραχείες περιόδους, αν και –υποτίθεται ότι- η αγορά έχει πεισθεί για το αδιανόητο μιας ελληνικής στάσης πληρωμών μέσα στον επόμενο χρόνο, για τον οποίο είναι βέβαιο πλέον ότι είναι έτοιμο να… εκπυρσοκροτήσει ανά πάσα στιγμή το μπαζούκας των 45 δις. ευρώ.
Από το 1% στο 4,85%...
Το κόστος δανεισμού ακόμη και για περιόδους 6-12 μηνών είναι υπερδιπλάσιο ακόμη και από τις ήδη αστρονομικές αποδόσεις των εντόκων της τελευταίας έκδοσης, του περασμένου Ιανουαρίου. Τότε, το Δημόσιο είχε δανεισθεί με 2,20% για ένα χρόνο, δηλαδή με επιτόκιο που ήδη ήταν υπερδιπλάσιο από το κόστος δανεισμού με αντίστοιχη έκδοση στα τέλη του 2009, όταν και η Ελλάδα δανειζόταν με έντοκα με κόστος κάτω από 1%, όπως όλες οι χώρες της Ευρωζώνης.
Δηλαδή, παρά τις διακηρύξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις δεσμεύσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την αμέριστη συμπαράσταση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, παρά την ανακοίνωση από το υπ. Οικονομικών θεαματικά μειωμένου ελλείμματος (-40%) στο πρώτο τρίμηνο και παρότι η ελληνική χρεοκοπία στο κοντινό μέλλον έχει οριστικά αποτραπεί, τα επιτόκια δανεισμού συνεχίζουν να κατακτούν νέες κορυφές.
Πάντως, στην πραγματικότητα, το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι διαφορετικό και παραμένει αναπάντητο το ερώτημα αν έχει κατορθώσει να το λύσει: «Δεν είναι το θέμα αν πουλάς έντοκα», λέει στο Bloomberg διαχειριστής μεγάλου κεφαλαίου της Σκωτίας, με ενεργητικό άνω των 100 δις. δολ. «Το πρόβλημα είναι αν μπορούν να πουλήσουν τίτλους μεσαίας διάρκειας και αν μπορούν να πουλήσουν αρκετούς για να αποφύγει η Ελλάδα μια μερική στάση πληρωμών».
Στο υπουργείο Οικονομικών ανησυχούν για τις μεγάλες εκδόσεις ομολόγων του Μαΐου, καθώς το «καπέλο» σε ένα επιτόκιο ετήσιου ή εξαμηνιαίου δανεισμού μπορεί να γίνει ανεκτό, αλλά δεν θα είναι βιώσιμος για την Ελλάδα ένας υψηλότοκος δανεισμός, που θα γεννά μόνιμες επιβαρύνσεις του κονδυλίου των τόκων στον προϋπολογισμό. Αυτό ακριβώς έχει τονίσει, άλλωστε, και ο Πρωθυπουργός κατ’ επανάληψη.
Ο οικονομικός αναλυτής της BNP Paribas, Πολ Μόρτιμερ Λι, προεξοφλεί, σε μια διεισδυτική οικονομική ανάλυσή του, ότι η γερμανική στρατηγική «του μπαζούκας που είναι έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει κατά των κερδοσκόπων» είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, όπως ακριβώς κατέληξε σε αποτυχία η προσπάθεια του τέως υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζον Πόλσον, να αποτρέψει τις επιθέσεις στις δύο ημικρατικές στεγαστικές τράπεζες, Freddie Mac και Fannie Mae, χρησιμοποιώντας το «μπαζούκας» των κρατικών ενισχύσεων που είχε εγκρίνει τότε το Κογκρέσο.
Το μπαζούκας ήταν… πυροσβεστήρας
Ο Μόρτιμερ τονίζει, ότι στην πραγματικότητα η γερμανική ηγεσία, στην προσπάθειά της να σώσει την Ελλάδα, χωρίς να υποστεί το πολιτικό κόστος μιας ενίσχυσης ασθενέστερου κράτους, έχει δημιουργήσει ένα σχέδιο στήριξης που ισοδυναμεί με πυροσβεστήρα, όχι με μπαζούκας. «Και ο πυροσβεστήρας είναι χρήσιμος, μόνο αν χρησιμοποιείται», τονίζει ο Μόρτιμερ, εξηγώντας με τον τρόπο αυτό γιατί οι αγορές εξακολουθούν να διατηρούν για την Ελλάδα κόστος δανεισμού που υποδηλώνει άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας.
Οι αγορές δεν γνωρίζουν, επισημαίνει αναλυτής, πότε ακριβώς θα τεθεί σε ισχύ ο μηχανισμός, αν δηλαδή η Ελλάδα θα περιμένει να φθάσει στο παρά πέντε μιας «προβληματικής» έκδοσης ομολόγων, ή αν θα ζητήσει τη βοήθεια στο… και πέντε. Δεν είναι σαφές, επίσης, πόσο γρήγορα θα ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός, ή αν θα επιβληθούν πρόσθετοι όροι από το ΔΝΤ. Γι’ αυτό και η αγορά εξακολουθεί να ασκεί αφόρητη πίεση στην Ελλάδα, εξωθώντας την κυβέρνηση να στείλει επιστολή στο ΔΝΤ, για να ενεργοποιηθεί άμεσα ο μηχανισμός και να φανεί αν και πώς ακριβώς θα λειτουργήσει.
Η μόνη λύση για να τελειώσει η ελληνική περιπέτεια, σύμφωνα με τον Μόρτιμερ, θα ήταν να στείλει ήδη μέσα στην εβδομάδα αυτή η Ελλάδα μια επιστολή στο ΔΝΤ, να οριστικοποιηθούν οι όροι δανεισμού και να αρχίσουν οι εκταμιεύσεις. Αλλιώς, οι «εμπρηστές» θα συνεχίσουν να ανάβουν φωτιές στην ελληνική αυλή, μέχρι να επιτύχουν οριστικά τη χρήση του… πυροσβεστήρα.
Ο πρώην επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ, Σάιμον Τζόνσον, έχει αφήσει σαφώς να εννοηθεί, ότι η Ελλάδα είναι μόνο το πρώτο βήμα στο σχέδιο των αγορών και έχει ζητήσει να τεθεί άμεσα σε εφεδρεία αντίστοιχος μηχανισμός και για τη στήριξη της Πορτογαλίας, που θα είναι ο επόμενος στόχος. Τελικά, όπως εκτιμούν οι αναλυτές, οι αγορές πιέζουν για αυτό ακριβώς που ισοδυναμεί με τον εφιάλτη της Γερμανίας: να καλυφθούν με εγγύηση των Γερμανών φορολογουμένων τα ομόλογα όλων των ασθενέστερων οικονομιών της Ευρωζώνης.
Δύο ταχύτητες, ίδιες εγγυήσεις…
Έτσι, θα δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή αγορά ομολόγων δύο ταχυτήτων απόδοσης, αλλά με κοινά χαρακτηριστικά ρίσκου: στην περιφέρεια, οι αποδόσεις θα είναι πολύ υψηλές, σε σχέση με τα ομόλογα των χωρών του «πυρήνα», αλλά το ρίσκο θα είναι σχεδόν ταυτόσημο, αφού θα καλύπτονται από την εγγύηση «μη πτώχευσης», που θα παρέχει ο μηχανισμός στήριξης.
Φανερό είναι, ότι αν αυτό το σενάριο τελικά επαληθευθεί, θα έχει δημιουργηθεί ένα νέο σκηνικό και στη διεθνή αγορά συναλλάγματος, όπου το ευρώ θα πάψει να είναι πλέον ένα σκληρό νόμισμα, αφού ουσιαστικά τα υπερβολικά χρέη των αδύναμων οικονομιών θα εξυπηρετούνται με μέτρα πολιτικής που θα ισοδυναμούν με άφθονη κυκλοφορία χρήματος από την Φραγκφούρτη. Αν ο στόχος των Αμερικανικών τραπεζών του Λονδίνου, όταν άρχισαν τις πιέσεις στην Ευρωζώνη, με πρώτο στόχο την Ελλάδα, ήταν να αποτρέψουν την πλήρη… «κουρελοποίηση» του δολαρίου με το πριόνισμα του ευρώ, θα τον έχουν επιτύχει.
Βέβαια, προς το παρόν τίποτα δεν έχει κριθεί. Η Γερμανία μπορεί να έκανε το πρώτο, εξαιρετικά διστακτικό βήμα, συμφωνώντας να στηρίξει την Ελλάδα, αλλά ήδη οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται στο εσωτερικό είναι καταιγιστικές και η καγκελάριος Μέρκελ δεν θα τολμήσει καν να περάσει το θέμα για έγκριση από τη Βουλή. Η σύγκρουση αγορών και πολιτικής θα είναι ενδιαφέρουσα και με πολλές, απρόβλεπτες ανατροπές στη διαδρομή…
Our Source: http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-04-13-21-49-14-2010041322058/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)